By crazy_love
(कथाको बिषयबस्तु कसैको जिबन सङ मेल खान गएमा त्यो केबल संयोग मात्र हुनेछ - क्रेजि)
भाग-१
सार्थक घरि घरि भित्तेघडि हेर्दै घरि फोनतिर हेर्दैथ्यो। उसलाइ भेट्न आउने भनेका मान्छे हरु अझै आइपुगेका थिएनन्। ४ बजिसकेको थ्यो, अबको ५ मिनेटमा पनि आएनन् भनि हिड्नु पर्ला भन्ने सोचिरहेकोथ्यो। एकचोटि उसले फेरि रिसेप्सनमा फोन गर्यो। कति बजे आँउछन भनेर सोध्यो। ४ बजे भनेर रिसेपसनिस्टले जवाफ दिइ। त्यसपछि उसले आभालाइ फोन गर्यो, तर लाइन लागेन। ४:३० मा बच्चाहरुलाइ स्कुलमा लिन जानु पर्ने थ्यो। उसले सोच्यो, रमेशलाइ पठाउनु पर्ला श्रेया र समिरलाइ लिन। हुन त आभालाइ उसले कुनै पनि हालतमा आफै बच्चाहरु लिन जाने कुरा गरेको थ्यो, तर आज पनि नभ्याउने जस्तो भयो। उसले रमेशलाइ बोलायो र बच्चाहरु लिन पठायो। रमेश बिस्वासिलो र भरपर्दो ड्राइवर हो। ड्राइवर भन्दा नि सार्थक रमेशलाइ भाइ जस्तै ब्यबहार गर्छ। काम परेको बेलामा रमेश घरमा पनि बराबर सहयोग गर्न आँउछ। त्यसैले उसलाइ सार्थकको परिवारले पनि मन पराँउछन्।
सार्थकको सोचाइ भङ गर्दै ढोकामा तिन जना देखिए, पहिलो ब्यक्ति एक २५-२६ बर्षको युबक सार्थकलाइ नमस्ते गर्दै भित्र पस्यो, उसको पछि एक ५०-५५ बर्श जस्तो देखि ब्यक्ति र त्यस पछि त्यस्तै १५- १६ जस्तो देखिने एक किशोरी सङै भित्र पसी। सार्थकले बस्ने अनुरोध गर्यो र युबक नजिकैको मेचमा बस्यो भने अर्को ब्यक्ति र किशोरी अलि पर सोफामा बसे। सार्थकले तुरुन्तै चिया मगायो। धन्यबाद दिंदै चियाको पहिलो चुस्किपछि युबकले समयमा पुग्न नसकिएको बारे माफि माग्यो। किशोरी एक्टकले भित्ताका पेन्टिङहरुलाइ नियाल्दै थी। उनको र उसङै बसेको ब्यक्तिको पहिरन हेर्दा काठ्मान्डु बाहिरबाट आएका जस्तो देखिन्थे। किशोरीले खैरो रङको कुर्था सुरुवाल र कालो प्लास्टिकको चप्पल लगाएकि थी। मुख पहेंलो देखिएको थ्यो, त्यो उजाड अनुहारमा दुइटा मौन आँखाहरु गम्भिर देखिन्थे। सार्थकलाइ त्यो आँखाहरु कता कता देखेको जस्तै लाग्यो। तर ठ्याक्कै कहाँ देखिएको भनेर सम्झिन सकेन। किशोरीसङै बसेको ब्यक्तिलाइ युबकले परिचय गराँउदै भन्यो।
"उहाँ बल बहादुर दाइ।" किशोरी नजिकै बसेको ब्यक्तिले दुइ हात जोडेर टाउको निहुर्याएर नमस्ते गर्यो। उमेरका रेखाहरु प्रशस्तै थिए उनको अनुहारमा। जिन्दगिभरि कामले नथाकेका जस्ता बल बहादुरको कपालहरु घामले खुलिएका जस्ता देखिन्थे। उनको अनुहारमा पढ्नै नसकिने भाबहरु परिबर्तन भैरहेका थिए। सार्थकले निकै गहिरिएर हेरेपछि सोच्यो। बलबहादुरका मनमा परेका गाँठाहरु धेरै छन्, तिनिहरु बलबहादुरको निधारमा बटारिएर देखा पर्छन। बलबहादुर कुरै पिछे शिर निहुराएर "ज्यु" भन्छ।
"उनि बलबहादुर दाइकि नातिनि, त्रिस्ना!" युबकले किशोरीको परिचय दियो। त्रिस्ना एकोहोरो भित्तातिर हेरिरहेकी थिए। मानौं, उसलाइ परिचयसङ केहि लिनुदिनु छैन। बलबहादुरले त्रिस्नालाइ "नमस्ते गर्" भने पछि त्रिस्नाले मसिना हातहरु जोडेर सार्थकलाइ हेरि मात्रै।
"अनि तपाइको नाम नि?" सार्थकले युबकलाइ सोध्यो।
"ए,झन्डै भन्न बिर्सेको, मेरो नाम प्रबेश हो।" प्रबेशले लास्टमा आफ्नो परिचय दियो।
एक्छिन कोठामा फेरि मौनता छायो। सार्थकलाइ अप्ठ्यारो महसुस भयो। उसैले सोध्यो। भेट्न आएकाहरु केहि कुरा गर्दैनन्, उसलाइ के सोध्ने थाहा छैन।
"यहाँहरुलाइ म के गर्न सक्छु?"
प्रबेशले बलबहादुरलाइ हेर्यो, बलबहादुरले प्रबेशलाइ।
"भन्नुस्न दाइ!" प्रबेशले बलबहादुरलाइ अनुरोध गर्यो।
"गार्हो छ सर! कसरि शुरु गर्नु?" बलबहादुर भक्कानियो, त्रिस्नाले बलबहादुरको हात समाती। बुढो मान्छे एकछिनपछि फेरि चुप भयो। प्रबेश गम्भिर देखियो, त्रिस्ना उस्तै निर्जिब जस्ती।
"मैले सकेको मद्दत गरुँला। यहाँहरु कहाँबाट आउनु भएको होला? " सार्थक उत्सुक थियो।
"सर!" बलबहादुरले एकचोटि पुलुक्क त्रिस्नालाइ हेर्यो अनि फेरि भन्यो।"हामी बन्दिपुरबाट नि ६ घन्टा उकालो लाग्ने "कोप्चे" भन्ने गाँउबाट आएका। हजुरको मद्दतको आशामा।" फेरि बलबहादुरले लामो स्वाश फेर्यो।
"बन्दिपुर? त्यो डुम्रे माथिको सहर हो?" सार्थकको आँखामा चमक देखियो।
"हो हजुर।" बलबहादुर उस्तै झुकेर बोल्यो। प्रबेश यतिखेर सार्थकलाइ हेरिरहेको थ्यो।
"त्यहाँ त म पनि गएको थिँए। तर धेरै नै पहिलाको कुरा हो, अहिले त अलि अलि सम्झना मात्रै छ। असाध्यै सुन्दर लागेको थ्यो मलाइ त्यो ठाँउ। अहिले त धेरै कुरा परिबर्तन भइसक्यो होला। अनि भन्नुस्न ! त्यस्तो के मद्दत गर्नु पर्यो मैले?"
सार्थकले फेरि मुख्य कुरामा जोड दियो।
"मैले सकिन। प्रबेश बाबु, तपाइ नैं भनि दिनुस्न।" बलबहादुरले प्रबेशलाइ बिन्ति गर्यो। त्रिस्ना खुट्टाले भुँइ कोतरिरहेकी थिए। उसको ध्यान शायद त्यो कोठामा थिएन।
"नागरिकता बनाउनु पर्यो भनेर।" प्रबेशले सार्थकलाइ भन्यो।
"त्यो कुरामा मैले के गर्नु पर्यो त? आजकाल पहिले जस्तो नियम कडा छैन। नागरिकता बनाउन गार्हो पनि छैन।" सार्थक अझै सकारात्मक देखिन्थ्यो।
"ल, बल बहादुर दाइ, अब तपाइ नैं बताउनुस।" प्रबेश अलिकति झर्कियो।
"के तपाइको नागरिकता बनेको छैन? यसो चाहिने कागजहरु छ भने त धेरै दिन लाग्दैन नि नागरिकता बनाउन। तपाइसङ गाँउको, वडाको, अरु चाहिने चिट्ठिपत्रहरु छन त बल बहादुर जी?" सार्थकले बलबहादुरलाइ हेर्दै सोध्यो।
"मलाइ त किन चाहियो र नागरिकता यो उमेरमा? मलाइ होइन सर।" बलबहादुरले "खुइssssssय" सुस्केरा तान्यो।
"कसको लागि त?" सार्थकले बुझ्नै सकेन।
"यही अभागीको लागि।" बलबहादुरले त्रिस्नालाइ देखाउदैं भन्यो। त्रिस्नाले आँखा तरी बलबहादुरलाइ। सार्थकलाइ नरमाइलो लाग्यो।
---------------
भाग-२
"त्रिस्नाको बुबाको नागरिकता छ त? अथवा आमाको भए पनि हुन्छ। आजकाल आमाको नागरिकताबाट पनि नागरिकता लिन सकिन्छ। त्यस्तो ठुलो समस्या होला जस्तो लाग्दैन मलाइ।" सार्थक केहि बेर पछि बोल्यो।
"जन्मिदाँ नैं टुहुरी जन्मेकी यो। बाबुको अत्तोपत्तो थिएन। यसकी आमा जुना सोझी सोझी थी, गाँउमा हामीले पनि कसैलाइ शंका गर्ने आधार थिएन। उ बन्दिपुरमा साहुकहाँ बस्थी त्यहीँ होटेलमा काम गर्थी, गाँउमा चाडबाडमा मात्र आँउथी। बर्सौसम्म हामीले सोधिरह्यौं यसको बुबा को हो बारेमा, तर यसकी आमाले कहिले भनिन। गाँउमा सामाजिक अपहेलना त थियो थियो, झन त्यसमाथि बिना बाबुकि छोरि जन्माएपछि अरु हेला खपियो। जे भए नि, बच्चा आफ्नै रगत थियो। देखेपछि माया लागिहाल्यो। दुखसुख हामी आफैले पाल्ने बिचार गर्यौं, छोरी आफ्नै थिइ, छोरीकी छोरी पनि आफनै भइ।" बलबहादुरले त्रिस्नाको टाउको मायाले मुसार्यो। "जुना परार साल जरोले थलिएपछि एउटा पुरानो खाम झिकेर दिइ। त्यसमा सरको नाम र ठेगाना थियो। यसकी आमा त मरी हाली, तर यो केटि स्वास्थ्य सेबिकाको तालिम लिन्छु भन्छे, जागिर खान्छु भन्छे। त्यसको लागि नागरिकता नभै नहुने भयो हजुर। त्यसैले हामी सरको आँगनमा दयाको भिख माग्न आएका।" बलबहादुरले बेला बेलामा अड्किदैं कुराको बिस्तार लगायो।
जुनाको नामले सार्थकको अनुहारमा थरि थरि रङ परिबर्तन हुन थाले। माया, ग्लानि, रिस र अन्योलका रङहरु बदलिन थाले। जिन्दगीको यस मोडमा यति ठुलो चुनौति? के समयले उसको परिक्षा लिन लाएको हो? उ नैं किन? अरु कोहि किन उसको ठाँउमा हुन सक्दैन? उ केहि भन्न खोजिरहेको थ्यो तर सुहाउने शब्द पाइरहेको थिएन। त्यति नै बेला रमेश भित्र पस्यो।
केहि कुरा नबुझेपनि कोठाको बाताबरण तनाबपुर्ण महसुस गर्यो रमेशले पनि र सोध्यो सार्थकलाइ "दाइ चिसो केहि मगाउ?"
सार्थकले टाउको हल्लाएर हुन्छ भन्यो र रमेश फेरि निस्क्यो बाहिर।
"मेरो सानो परिवार छ, छोराछोरी छन्। सामाजिक प्रतिस्ठा छ। अचानक यो सबै के भन्दै हुनु हुन्छ? म बुझ्न सकिरहेको छैन।" सार्थकले फेरि हेर्यो बलबहादुरलाइ, त्रिस्ना अहिले सार्थकलाइ नैं हेरिरहेकी थिइ। उसले नदेखेको बाबु यही मान्छे हुन सक्छ कि सक्दैन भनेर सोच्दैथी उ।
"ठिकै छ नि त, त्यसोभए अदालतमा जाँउला, त्यही सबै कुरा छिनोफानो होला नि।" प्रबेश एक्कासि जोसिएर बोल्यो।
"त्यस्तो तातो रिस नगरौं बाबु। हामीलाइ केहि चाहिदैन, खालि नागरिकता एउटा मात्र हो। सरले भन्नु भएको कुरा पनि ठिक हो। उहाँको परिवारलाइ कुनै आँच नआउने गरी काम सकाउन पाए भै हाल्यो नि।" बलबहादुरले प्रबेशलाइ सम्झायो।
"प्रबेश जि, तपाइको भुमिका मैले बुझ्न सकेको छैन।" सार्थक उस्तै नरम स्वरमा बोलिरहेको थ्यो।
"म एक संस्थाको को स्वंय सेवक हुँ, एउटा कार्यक्रमको लागि उहाँहरुको गाँउ पुगेको थिँए। बलबहादुर दाइले यहि समस्या बताउनु भयो। त्यसैले उहाँहरुलाइ बाटो देखाउन मद्दत गरेको हुँ। तर म कानुनको बिध्यार्थी पनि हुँ।" प्रबेशको स्वरमा धम्कि पनि सुनियो यसपटक।
रमेशले चिसो फ्यान्टा र कोक लिएर आयो। सबै जना एकछिन चिसो पिउन थाल्यो। त्यहि बेलामा सार्थकले रमेशलाइ के कुरा हुँदैछ भन्ने जानकारी दियो। रमेश पनि छक्क पर्यो।
"एउटा चिट्ठि र त्यसमा लेखिएको नाम र ठेगानाको भरमा मैले नैं त्रिस्नाको नागरिकता बनाउनु पर्छ भन्ने के छ?" सार्थक सोच्दै सोच्दै उस्तै सामान्य तवरमा बोल्दै थियो।
"ल ठिक छ। बिज्ञानले धेरै कुरा पत्ता लाएको छ। हामी paternity Test गरेर हेरौं। त्यसबाट प्रमाणित हुन्छ सबै कुरा।" प्रबेशले तुरुन्तै उत्तर दियो।
"सर! सुन्नु न! जुना त्यस्ति केटि होइन, उसको अरुसङ सम्बन्ध थिएन। तपाइंको यो खाम पनि तपाइको घरबाट आएको चिट्ठि रहेछ, तपाइलाइ दिन ल्याँउदा तपाइ बन्दिपुर छोडेर हिडिसक्नु भएको रहेछ। त्यसैले उसले जतनले राखेकी रैछे।" बलबहादुर सकेसम्म कुरा मिलाउने पक्षमा थियो।
सार्थकले सम्झ्यो, उसले त्यहाँबाट घरमा २-३ चोटि चिट्ठि लेखेको थ्यो, त्यसको
जवाफमा एउटा चिट्ठि घरबाट आएको उसलाइ जुनाले नैं दिएको थ्यो तर त्यसपछि अरु चिट्ठि उसले पाएन।
"धेरै कुरामा असर पर्छ मेरो। तपाइहरुलाइ थाहै छ यो काठ्मान्डुमा मलाइ नचिन्ने कमै छन्। मेरो गीत र सामाजिक कार्यको कारण मेरो खुट्टा तान्नेहरु पनि प्रशस्तै छन्। बरु तपाइलाइ चाहिने आर्थिक सहयोग जति परे म गरुँला तर यो नमिल्ने कुरा म गर्न सक्दिन।" सार्थक फेरि उस्तै गम्भिर देखियो।
त्रिस्ना अरु चाख मानेर कुरा सुन्दैथी। यो मान्छे उसको बुबा कसरी हुन सक्ला? उ काली छे, यो मान्छे गोरो छ। यस्तो सफा र शालिन देखिने मान्छेले उसकी त्यस्ती दुखि गरिब आमालाइ के माया गर्यो होला र? कि मनोरन्जनको लागि मात्र? यो प्रश्नले त्रिस्नालाइ वाक वाक हुन थाल्यो। उसलाइ बान्ता गर्न मन लाग्यो। उसको मुखमा चिटचिट पसिना आयो। मुख तितो तितो हुन थाल्यो। बलबहादुरले उसको अनुहारमा हेरेर सोध्यो।
"के भयो?"
उ केहि बोलिन मात्र भित्तातिर हेरिरही। उसलाइ कहिले यो कोठाबाट बाहिर निस्कु जस्तो भएकोथ्यो। प्रबेशले त्रिस्नाको छटपटी बुझ्यो क्यारे।
"अब यो कुरालाइ जति हामी लम्बाँउछौ त्यति नैं लम्बिन्छ। यो कोठामा बसेर मात्र कुरा निस्कर्षमा पनि पुग्दैन। मलाइ पनि अरु हतार छ। बलबहादुर दाइ र त्रिस्नालाइ बस यात्राको थकाइ पनि लाग्या होला। त्रिस्ना बाटैभरि उल्टि गर्दै आएकी। यसो गरौ। म तपाइलाइ मेरो फोन नम्बर दिन्छु। आबस्यक परेमा फोन गर्नु होला। हैन भने कानुनको सहारा लिनै पर्छ।" प्रबेश मेचबाट उठ्यो।
"प्रबेश जी! यदि तपाइ मेरो ठाँउमा भएको भए के गर्नु हुन्थ्यो? सोच्नुस् त! मेरी छोरी भर्खर १५ बर्स भइ, छोरो ११ बर्सको छ। तिनिहरुको अगाडि म के जवाफ दिँउ? मेरी श्रीमतिलाइ म के भनु? समाजलाइ कसरी बताँउ?" प्रबेशको खरो स्वभाब देखेर सार्थक अलिकति डरायो। रमेश चुप लागेर सुनिरहेकोथ्यो।
"सर! हामी कसैलाइ केहि भन्दैनौ। नागरिकता बनेकै दिन गाँउ फर्किन्छौ। यसलाइ पनि त्यही तालिम लिनु पर्ने, कसैले नखाएको जागिर खानु पर्ने। खुरु खुरु खेतबारीमा काम नगरेर। १० पास गर्न सकिन। अब पाउलिस काम नागरिकता बिना।" बलबहादुरले आफ्नो रिस त्रिस्नालाइ पोख्यो। त्रिस्ना केहि बोलिन।
"मलाइ केहि समय दिनुस्!" अन्त्यमा सार्थक बोल्यो। सबैले अर्को चोटि कुरा गर्ने समय मिलाउने सहमति जनाए। प्रबेशको नम्बर सार्थकले लियो, सार्थकको नम्बर प्रबेशलाइ दियो। उनिहरु अर्को भेटको लागि फोनबाटै तय गर्ने निष्कर्शमा पुगे। बाहिर अध्याँरो शुरु हुन थालिसकेकोथ्यो।
सार्थकको मनलाइ ग्रहणले छोप्दै थियो, एउटा बिगत, जुना र त्रिस्ना मिलेर उसको बर्तमानलाइ लखेटिरहेको थियो। बाटोभरि उ मौन रह्यो, रमेश पनि मौन थियो त्यो साँझ।
--------------
भाग-३
घर पुग्दा सबै आ-आफ्नै धुनमा ब्यस्त देखिन्थे। श्रेया एक्छिन आएर बसी सार्थकसङ, स्कुलमा के के भयो सबै बेलिबिस्तार लाइ। समिर पनि आयो, श्रेयाको कुराहरु सुनेर हाँस्यो, अनि आफ्नो युनिट टेस्टमा कति अंक आयो भनेर बतायो। सार्थक अलि टेन्सनमा देखेर हो कि के हो? श्रेया र समिर फेरि आफ्नै धुनमा लागे। आभा किचेनमा थी क्यारे। सार्थकले उसलाइ देखेन। रमेशले घर जाने अनुमति लियो र भोलि बिहानै ८ बजे आउने भयो।
सार्थक एक्लो हुन चाहन्थ्यो केहि बेरको लागि। उ माथि कौसिमा गयो र आरामदायी कुर्सीमा एक्छिन ढल्यो। मनमा के के कुराहरु खेल्दैथे, उसलाइ त्रिस्नाको आँखाहरुले सोध्दैथे, उ जुनालाइ खोज्दैथ्यो। जुना भागिरहेकी थी। उ जुन घरमा बास बसिरहेकोथ्यो, उ त्यहाँ थिएन, शायद सार्थक थिएन आफैसङ। उसलाइ पनि भाग्न मन लागेकोथ्यो कसैले नदेख्ने ठाँउमा। केहि सम्झे जस्तो गरी उ उठ्यो र भित्र गएर एक पेग व्हिस्की गिलासमा लिएर आयो। व्हिस्कीको पहिलो चुस्कीमा उसले धेरै पहिले गएको बन्दिपुर सम्झ्यो, बिस्तारै बादलको बिचबाट चित्रहरु प्रस्ट हुन थाले। एउटा सानो होटेल, जहाँ उ मात्रै एउटा पर्यटक थियो। उसको खाना पकाउने एउटी साधारन केटि, सुनसान बाताबरण। प्रक्रितिको मनमोहक द्रीश्य, फाँटैभरि सुन्तलाको बंगैचा, होटेलको कौसीबाट देखिने टुँडिखेल, पर पर तर नजिकै देखिने पहाडहरु, त्यो माथिको निलो आकाश।
त्यहाँ बसेको केहि हप्तामैं जुना उसकी एउटै मात्र साथी भइ। उसको खाना पकाउने, लुगा धुने, सबै कुरामा जुना मद्दत गर्थी। शुरु शुरुमा नखुलेपनि पछि जुना उ सङ मिल्ने भइ। उनिहरु साँझमा खाना खाइसकेपछि डुल्न जान्थे, कहिले सुन्तलाको बंगैंचामा गएर सुन्तला चोर्थे, कहिले सुसेली हाल्दै गीत गाँउथे, कहिले खुला चौरमा बसेर आकाशको तारा गन्दै निदाँउथे। उनिहरु स्वतन्त्र थिए, आदिम पुरुष र नारी जस्तै।
एक रात उनिहरु हिड्दा हिंड्दै कुनै खोलाको किनारमा पुगे, सार्थक पौडि खेल्न तयार भयो। जुना किनारमा बसेर हेर्दैथी, सार्थक खोला किनारभन्दा धेरै टाढा पौडिदैं पुग्यो। केहि बेरसम्म नफर्किएपछि जुना आतिइ। उ सेतो कुर्था सुरुवालमै खोलामा हाम्फाली। उ पौडिदै सार्थकलाइ खोज्न गइ। धेरै पर पुगिसक्दा पनि सार्थक देखिएन। उसले "सार्थक" भन्दै बोलाइ, उसको स्वर पहाडहरुमा ठोकिदै प्रतिध्वनि भएर फर्किए। तर सार्थक भेटिन, उ निराश हुँदै फेरि किनारतिर आइ सार्थक त्यहीँ थियो। उसैलाइ हेरेर सार्थक मज्जाले हाँसिरहेको थियो। जुना खोलाको किनारमा निस्की।
निथ्रुक्क भिजेको शरीरमा जुनाको लाजको गहनाहरुलाइ सेतो कुर्थाले अरु सुन्दर देखाएको थियो। कुर्ताको टुप्पाहरुलाइ जुना निचोर्दै थिइ। सार्थक एकतमासले जुनाको सुन्दर शरिरलाइ नियालीरहेको थियो। त्यसबेला जुना ग्रीककी देबि "भिनस" जस्तै अत्यन्तै सुन्दर देखिन्थी। उसको शरीरको गोलाइ हरु सार्थकलाइ मदहोश बनाँउदै थियो। जब जुनाले पोको पारेको कपाललाइ खोलेर बिस्तारै पानी झड्कारी सार्थकलाइ लाग्यो जुना हैन, खोलाबाट कुनै जलपरी निस्किएकी थी। जुनाको कम्मरलाइ चुम्दै केशहरु उस्को सम्पुर्ण शरीरलाइ झंक्रित गर्दैथे। सार्थकको स्वाशको गति बढ्दैथ्यो। उ बिस्तारै पछाडी बाट आएर जुनालाइ आफ्नो अङालोमा बाँध्न थाल्यो, जुना झस्की र उसलाइ पर धकेली। सार्थक फेरि खोलामा खस्यो, जुनालाइ डर लाग्यो। एकछिनसम्म सार्थक पानीमाथि नदेखेपछि उ पनि हाम फाली। केहि बेरमै सार्थक फेरि किनार नजिकको होचो गहिराइ भएको पानीको सतहसाम आधा डुबेर जुनालाइ जिस्काँउदैथ्यो। जुना त्यो देखेर फेरि किनारमा निस्किन खोज्दैथी, तर सार्थकले उसको खुट्टा समाएर आफुतिर तान्यो। जुना अल्झिएर फेरि सार्थकसङै पानीमा लडी। पानीको तापक्रममा शरीरको तापक्रम संचार भैसकेको थियो। सार्थकले जुनालाइ पानीबाट उठाएर आफ्नै अङालोमा बाँधिसकेकोथ्यो। जुना डरले आँखा बन्द गरिरहेकी थिइ, सार्थक उसको अधरमा प्रेमको बर्षा गर्दैथ्यो। जुना बिस्तारै सार्थकको स्पर्शमा पग्लिदै गइ, र समर्पित भइ। जुना जुना भइन, सार्थक सार्थक रहेन। रहर र चाहनाको बाढीमा ती दुबै केबल एक पुरुष र नारी मात्र रहे। खुला आकाशमुनि, रुख, खोला र पहाडहरुको साक्षी राखेर ती दुइ प्राणीहरु एकाकार भए। चन्द्रमा लाजले भुतुक्क भइ, ताराहरु लुकि लुकि हेरे।
"बाबा! खाना खान आउनु रे।" समिरले भित्रबाटै बोलायो।
सार्थक मिठो सपनामा बाट झस्किएर ब्युँझ्यो, आँखा खोल्दा अगाडी निष्पट अँध्यारो थियो।
---------------
भाग-४
सार्थक सोच्न थाल्यो, कस्तो सम्बन्ध त्यो? न त उसले कहिले जुनालाइ प्रेमको प्रस्ताब राख्यो, न जुनाले सङै मर्ने सङै बाँच्ने कसम खाइ। उनिहरु साथी जस्तो मात्र थिए, तर प्रेमिभन्दा धेरै आत्मिय। न त उनिहरुलाइ पाउनुको खुशी थियो न त गुमाउनुको डर नैं। न हिजो थियो, न भोलि थियो, जे थियो, त्यो समयको अति सुन्दर पल थियो। त्यो मिलनको रातलाइ उनिहरुले सम्बन्धको आधार पनि ठानेनन्, न त बिहे बन्धनले बाँध्न खोजे। त्यस रातको अद्वितिय अनुभब पछि उनिहरु अरु नजिक हुन थाले।
होटेलमा दिँउसो साहुजिसाहुनी दुबै आँउथे, जुनालाइ कामहरु अर्हाउथें। उनिहरुको घर अलि तल बजारमा थियो। अक्सर जुना साँझको काम सकेर सुत्नको लागि साहुजिहरुकै घरमा जान्थी। तर सार्थक प्रायजसो रातिको खाना ढिलो खाने हुनाले धन्दा सकाउन अबेर हुने कारनले पनि जुनालाइ होटेलमै सुत्न सजिलो हुन्थ्यो। यो कुरालाइ उसका मालिकहरु पनि बुझ्थे। बस्तीभन्दा अलि टाढा भएकोले पनि जुनाको चरित्रमा औंला उठाउने हरु कमै थिए, तर शंका नगर्लान भन्ने कुरा थिएन। उ जवान थिइ, सार्थक उस्तै आकर्षक केटो थियो।
"बाबा! खान आउनु न।" यसपटक श्रेया आइ फेरि।
सार्थक एक्लै रहन सकेन, खान गयो। आभा समिरलाइ खाना थप्दै थिइ। उ थकित जस्ति देखिन्थी। उसलाइ सहयोग गर्ने माहिली थिइन। श्रेया पनि मद्दत गर्दैथी।
"आज ब्यस्त भयौ कि क्या हो?" आभाले उसलाइ नहेरी सोधी।
"अँ, हेर न। नयाँ अल्बमको लागि लास्ट गीत रिकर्डिङ सकाउ भनेर बसेको थिए, अर्कै काम पर्यो।" सार्थकले आफै खान राख्दै भन्यो।
"कस्तो काम?" आभाले पुलुक्क हेरी उसलाइ।
"टेन्सनको काम! समाजसेवाको फिल्डमा कस्तो काम हुन्छ?" सार्थकले आभाको आँखामा आँखा जुधाउन सकेन।
"आज माहिली आइन?" सार्थकले सन्दर्भ मोड्ने प्रयास गर्यो।
"माहिली दिदीको कस्तो टेन्सन रैछ नि, बाबा!" श्रेयाले बिचैमा भनी।
"कसरी?" सार्थकले आभालाइ हेर्यो, आभाले समिरलाइ हेर्यो।
"माहिलीको लोग्नेको अर्को स्वास्नी रहेछ पहिले नैं, उसको बच्चा नि रहेछ। अहिले मुद्धा हालेछ।" आभाले सकेसम्म धेरै भन्न चाहिन।
सार्थकको मुटु फुल्यो, जुना छाइ मस्तिष्कमा, त्यसपछि त्रिस्ना। खाना घाँटिबाट निल्नै गार्हो भो, पानी पियो हतार हतार। आभा यो सबै हेरिरहेकी थिइ।
"अब माहिली दिदीले के गर्नु हुन्छ होला है?" श्रेयाले आभालाइ सोधी।
"केहि न केहि।" समिरले हत्त न पत्त जवाफ दियो।
"किन केहि न केहि? त्यत्रो धोखा भैसकेपछि नि चुप लागेर बस्न हुन्छ त? त्यस्तो लोग्नेलाइ छोडिदिनु पर्छ नि। त्यस्तो झुठ बोल्न हुन्छ? पहिले बिहे गरिसकेको मान्छेले? माहिली दिदीको बच्चाहरुलाइ कस्तो भयो होला?" श्रेया जङिइ।
"केटा मान्छे हो। त्यस्तो भइहाल्छ नि।" समिरले हाँस्दै भन्यो। आभा र सार्थक श्रोता भएका थिए त्यहाँ।
"केटामान्छे भन्दैमा तिमिहरुलाइ गलत काम गर्ने छुट कस्ले दियो?" श्रेया रिसले राति भइ।
"ओहो! मेरी दिदी कस्तो रिसाएकी? भोलि पर्सि कानुन पढाउनु पर्छ यसलाइ है बाबा?" भन्दै समिर फेरि खाना खान थाल्यो।
"भन् त भाइ! केटा हुँदैमा जे पायो त्यही गर्न कसरी मिल्छ?" श्रेया अझै सोध्दैथी।
"त्यो त थाहा छैन दिदी! तर मलाइ निशा पनि मन पर्छ, उषाको पनि माया लाग्छ। म दुबैको चित्त दुखाउन चाहन्न।" समिर अरु ठट्टा गर्दैथ्यो
"मुर्ख केटा! बिहे पनि दुइजना सङै गर्छस्?" श्रेया झन् रिसाइ।
"कहाँबाट बिहेको कुरा गर्या भन्या? भर्खर त म ६ मा पढ्दैछु। तिमिलाइ अरुको के मतलब हँ?" समिरले उल्टो जिस्कायो।
"तिमीहरु दुबै चुप लाग! खान खाँदा पनि शान्ति छैन।" एक्कासी सार्थक करायो। श्रेया र समिर छिटोछिटो खाए र आ-आफ्नो कोठामा गए। आभा चुपचाप भाँडा धुन लागी। सार्थक टेबल सफा गर्न थाल्यो।
"भैगो! जाउ, आराम गर। आज तिमीलाइ सन्चो छैन जस्तो छ।" आभाले मायालु पाराले भनी।
"श्रेया र समिर अलि धेरै झगडालु हुँदैछन्। नानाभाँति कुराहरु नसिकाउ तिमी श्रेयालाइ।" सार्थकले आफ्नो फ्रस्ट्रेसन पोख्यो।
"मैले केहि भनेकी छैन। तिमीलाइ किन त्यस्तो लाग्यो?' आभा छक्क परी।
"म कलाकार हुँ, मेरो जिबनमा धेरै मानिसहरु आँउछन्, केटा, केटि सबै। मेरो धेरै साथीहरु केटि हुँदैमा मैले कहिले पनि आफ्नो पारिवारिक दायित्वमा आँच आउन दिएको छैन। तिमी मेरी स्वास्नी हौ, मैले तिमीलाइ त्यही सम्मान दिएको छु। मेरो घर र परिबार मेरो पहिलो जिम्मेदारी हो।" सार्थक आफ्नो कुन्ठाहरुलाइ छोप्न थाल्यो।
"म सबै कुरा बुझ्छु। मैले तिम्रो कुनै सम्बन्धमा हस्तक्षेप गरेकी छैन। यो कुरा हामीबिच धेरै पहिले भइसकेको छ। तिम्रो दुइटा जिबन छ। एउटा म र परिवार अर्को तिम्रो ब्यक्तिगत।" आभाले भनी।
"तर श्रेयाको कुरा सुन्दा यस्तो लाग्छ, उ मलाइ मन पराँउदिन। उसलाइ मेरो बारेमा सबै थाहा छ।" सार्थक चिन्तित देखियो।
"श्रेया तिम्री छोरी हो। उ तिमीलाइ माया गर्छे। उसले जे भनी त्यो तिमीसङ सम्बन्धित छैन। शायद, उ भाबनामा बहकिएकी हुन सक्छे। उसलाइ जिबनको तितो यथार्थहरु थाहा छैन। माहिलीको बारेमा उसलाइ चिन्ता छ। किन भने उ माहिलीलाइ पनि आफ्नै घरको सदस्य जस्तै माया गर्छे।" आभाले बिस्तारै सम्झाइ सार्थकलाइ।
"तिमी नि। के तिमी मलाइ माया गर्छौ? कि बाध्य छौ?" सार्थकले आभालाइ आक्रोश प्रकट गर्यो।
"त्यो तिमीलाइ थाहा छ। हाम्रो बिहे सम्झौता थियो दुइ परिवारको प्रतिष्ठा र आर्थिक सम्पन्नताको। न तिमी मलाइ मन पराउथ्यौ, न म तिमीलाइ। बिहे भयो, बच्चाहरु भए। अब न तिमी मलाइ छोड्न सक्छौ म तिमीलाइ। यो एक किसिमको सामाजिक बाध्यता पनि हो। हामी यस बिषयमा कुरा नगरौं।" आभा प्रष्ट थिइ उनिहरुको सम्बन्धको बारेमा।
सार्थक एकैछिन सोच्न थाल्यो, खासैमा कोहि कसैको हुँदैन। न आभा उसकी भइ, न जुना उसकी, न उ अरु कसैको भयो। उसको जिन्दगीमा थुप्रै केटीहरु आए, गए। उ कसैको भएन, न त कोहि उसको भयो। कत्रो बिडम्बना यो जिन्दगीको? को आफ्नो को पराया नैं थाहा पाउन गार्हो। उसले हिंडेको बाटो किन यस्तो जटिल? त्रिस्नाको जिबन किन त्यति कठिन? उ श्रेया र समिरको बाबु हो भने त्रिस्ना कसकी उसकी छोरी त? यदि त्रिस्ना उसकै छोरी हो भने पनि के उ श्रेयालाइ जस्तो त्रिस्नालाइ माया दिन सक्ला? श्रेया र समिर उसको संसार हो, उसको खुशीको उज्यालो, उसको जिबनको ढुकढुकी। त्रिस्ना कुन सम्बन्धको परिभाषामा पर्छे? के अर्थ राख्छे उसको जिन्दगीमा? कहाँ जोडेको छ उसलाइ मायाको रेखाले?
सार्थक फेरि अर्को पेग बनाउन गयो।
---------------
भाग-५
कौसीमा पुग्दा निस्तब्ध अन्धकार थियो, जिन्दगीको लोड शेडिङमा उसलाइ उज्यालोसङ केहि लिनुदिनु छैन। सार्थकले आफैलाइ सम्झायो। अब के गर्ने होला? फेरि उसको आँखामा जुना नाच्न थाली, त्यसपछि त्रिस्ना। नागरिकता बनाँउदा पनि केहि मानिसले अबश्य थाहा पाँउछ। उसको नयाँ अलबम "प्रतिक्षा" छिट्टै आँउदैछ। यो अलबमबाट उसलाइ धेरै आशा पनि छ। गीतहरु राम्रा छन् र म्युजिक उस्तै कर्णप्रिय।भोलि गएर कसैले त्रिस्ना उसको र जुना बिचको बिहेअघिको रोमान्सको नतिजा भनेर पत्रिकामा छाप्यो भने। शत्रु हाँस्नेछ र साथै उसको गीतको बजार पनि डुब्छ। उसले जिन्दगीभरि गरेको तपस्या उसको गीत हो, उ केहि गरि पनि संगीतबिना बाँच्न सक्दैन। सामाजिक कार्यमा पनि उसको त्यतिकै संलग्नता छ। त्यसैले पनि समाजमा उ गायक मात्र होइन, स्वच्छ छबिको रुपमा चिनिन्छ। उसलाइ पैसाको चिन्ता छैन, पुर्ख्यौली सम्पति प्रशस्तै छ। समग्रमा उ खराब मानिस होइन, उ भित्रको एउटा "उ" ले अड्कल काट्यो। तर अब के गर्नु? त्रिस्नाको कारण उसको इज्जतमा प्रश्न चिन्ह लाग्नेछ।
को सङ गर्ने यस्तो कुरा? उसले सम्झिन सक्ने सबै साथी र परिवारका सदस्यहरुको तस्बिर सम्झिन खोज्यो। सबै उस्तै हुन, अगाडि "ज्यु, ज्यु" गर्छन्, पछाडी तालि बजाँउछन् यस्तो कुरामा। रिसइबि गर्ने पनि होलान नि। उसले एक चुस्कि लिएपछि अर्को गम्भिर प्रश्नले कोपर्यो उसलाइ। आभा र उ बर्सौदेखि नजिक छन्, तर पनि सङै बाँचेको जस्तो लाग्दैन उसलाइ। जो नजिक छ उ आफुसङ छैन, जो कहिले नजिक हुन सक्दैन उ आफ्नो जस्तो लाग्छ। आफ्नो मान्छेको बारेमा सोच्दा उसलाइ "लिजाको" याद आयो। लिजा उसको गीतमा मोडलिङ गर्दैछे, अहिलेको प्रख्यात मोडल, उमेरमा उ भन्दा धेरै सानी। तर पनि कुरामा उ परिपक्व देखिन्छे। सार्थकको भेट उ सङ करिब ३ महिना अघि भएको। उनिहरु साथी हुन्। तर समाजले तोकेको घेरालाइ पनि मेटाउन सक्ने साथी। लिजा जस्तो परिस्थितिलाइ पनि सरल बनाइदिन्छे। "संसार यस्तै छ" भन्छे, उ आफ्नै दुनियाँमा छे। उ चिन्ता गर्दिन, तर कहिलेकहि जिबनको बारेमा गहिरो दर्शन छाँट्छे। उ कहिलेकहिँ धेरै यथार्थबादि लाग्छे, उसको सोचाइ फराकिलो छ। लिजाले बुझ्न सक्छे उसको अहिलेको परिस्थिति, सबै कुरा भने पनि उ सार्थकलाइ कठघरामा राखेर संजाय दिनु पर्छ भन्दिन। उ अरुभन्दा बेग्ली छे। उ सार्थकलाइ राम्ररी बुझ्छे। शायद त्रिस्नाको बारेमा केहि सल्लाह पनि दिन सक्छे। अथवा अरु केहि उपायहरु देखाउन सक्छे। कसैसङ गर्न नमिल्ने कुरा उ लिजासङ गर्न सक्छ। उसले लिजालाइ भेट्नै पर्छ।
भोलिपल्ट बिहानै रमेशले उसलाइ अफिसमा पुर्यायो, जहाँ उसले केहि कामहरुको बारेमा सोधखोज गर्यो। प्राय काम उसको सहायकले पुरै हेर्थ्यो तर गीत रेकर्डिङ को डेट र स्टुडियो चाहि उ आफै नै तय गर्न मन पराउथ्यो। त्यसदिन पनि रेकर्डिङ थियो उसको। तर त्यो दिन उसलाइ गाउने मुड भएन। उसले डेट क्यान्सिल गर्यो। प्रबेशलाइ फोन गर्न खोज्यो। तर अहिले उ केहि भन्न सक्ने हालतमा थिएन। उसको अफिसमा हिजो त्रिस्ना, बलबहादुर र प्रबेश बसेको मेच र सोफाहरु यथावत ठाँउमा थिए। अरु भन्दा पनि त्रिस्नाको प्रश्नबाचक द्रीस्टीले उसलाइ पछ्याइरहे झैं लाग्यो। फेरि उसलाइ त्रिस्नालाइ उसले नागरिकता बनाइदिनु पर्छ भन्ने कुरा याद आयो। उहि तनाब, उहि एक्लोपनले सतायो। उसलाइ त्यहाँ बस्न मन लागेन।
केहि बेरमै उ लिजाको डेंरामा पुग्यो। लिजा उसलाइ देखेर छक्क परी।
"न फोन, न केहि खबर! के हो यस्तो सरप्राइज?" लिजाले भित्र बोलाइ उसलाइ।
"तिमीसङ भेट्न मन लाग्यो। तिम्रो याद आयो।" सार्थकले भएकै कुरा बतायो।
"तिमी अरु कसैसङ हुँदा पनि मलाइ मिस गर्छौ र?" लिजाले ब्यंग गर्दै सोधी।
"साँसारिक रुपमा हुनु र मानसिक रुपमा हुनु फरक छ नि। भौतिक रुपमा म जो सङ रहुँ, तिमि मेरो मष्तिस्कमा छौ सधैंभरि।" शायद सार्थक सत्य बोलिरहेको थियो वा थिएन, त्यो उसैलाइ पनि थाहा थिएन।
"यो हिरोलाइ कति कुरा आँउछ है?" लिजा मस्की अनि फेरि सोधी। "कफी बनाँउ?"
"पर्दैन।" सार्थक केहि खाने मुडमा थिएन।
"के सबै कुरा ठिकै छ?" सार्थकको अनुहारलाइ अलि गम्भिर रुपमा नियालेपछि सोधी लिजाले।
"केहि ठिक, केहि बेठिक।" सार्थक काउचमा लमतन्न पल्टियो।
"घरमा झगडा त परेन?" लिजा सार्थकको नजिक आइ र हलुका टाउको सुम्सुम्याउन थाली।
"माया भए पो झगडा हुन्छ माया नभएको ठाँउमा के को झगडा?" सार्थकले बतायो।
लिजा चुप लागि र सार्थकको अनुहार मुसार्न लागि। उसले धेरै कुरा गर्नु जरुरी ठानिन। सार्थक आँखा चिम्ल्यो र लिजाको काखमा टाउको राखेर एक्छिन निदाए जस्तो गर्यो। तर केहि सम्झे झैं गरी सोध्यो।
"यदि म सार्थक नभएको भए, म धनी नभएको भए, सबैको मन पराउने गायक नभएको भए, मेरो शरीर सुगठित नभएको भए, मात्र सामान्य मानिस भएको भए, के तिमी मलाइ यस्तै माया गर्थ्यौ?"
"यहि प्रश्न तिमीलाइ सोध्छु। यदि म टप मोडल लिजा नभएको भए नि?" लिजाले तुरुन्त प्रश्न फ्याँकी।
"यो संसार कस्तो स्वार्थी है?" सार्थक हाँस्यो।
"यहाँ यस्तै हुन्छ।" सरल बनाइ जवाफलाइ लिजाले।
"लिजा! मलाइ यसरी माया गर, जस्तो यो संसारमा म मात्र तिम्रो मायालु हुँ।" सार्थकले बिन्ति गर्यो लिजालाइ।
लिजाले सार्थकको निधारमा चुमी, आँखाहरुमा, त्यसपछि ओंठहरु। प्रतिक्रियामा सार्थक निश्चल रह्यो, निर्जिब प्राणी जस्तो। हलचल गर्नै सकेन। लिजा अचम्म भइ।
"तिमीलाइ सन्चो त छ? कि मुड छैन?" सार्थकको दाहिने हात समाउदै भनी।
"म तनाबमा छु ? जिबनको गम्भिर प्रश्नले मलाइ सताइरहेको छ लिजा।" सार्थक बिस्तारै आफ्नो टाउको लिजाको काखबाट हटायो र बस्यो काउचमा।
"कस्तो तनाब? कस्तो प्रश्न?" लिजाले सार्थकको ढाढमा सुम्सुमाउदै भनी।
सार्थकको आँखामा केहि सलबलायो, लिजाले उसलाइ अंङाली। लिजाको न्यानो अङालोमा सार्थक ज्ञानी बच्चा जस्तो एक्छिन चुपचाप बस्यो।
"लिजा, मेरी अर्की पनि छोरी छे।" सार्थकले टाउको लुकाएरै भन्यो।
"अनि?" लिजा यसरी भनिरहेकी, थी त्यो उसको लागि कुनै ठुलो कुरा हैन।
"उ मेरो नामबाट नागरिकता बनाउन चाहन्छे।" सार्थक उसको अङालोलाइ फुकाँउदै भन्यो।
"बनाइदेउ न त कत्रो ठुलो कुरा हो र?" लिजाले उसलाइ भनी।
"आभाले थाहा पाइ भने, श्रेया र समिरले थाहा पाए भने, अरु सबैले थाहा पाए भने मेरो जिबनमा के होला?" सार्थक चिन्तित देखियो।
"पहिलो कुरा त सबैलाइ भन्दै हिंड्न जरुरी छैन। दोस्रो कुरा थाहा पाए भने थाहा पाए। हामी मानब हौं, हामीबाट गल्ती हुन सक्छन्। टेक इट इजि।" लिजा बेफिक्री रही।
"तिम्रो यही बानी मन पर्छ मलाइ। तिमी हरेक कुरालाइ सरल बनाँउछौ।" सार्थक अलि हसिंलो भयो यसपटक।
"संसार यस्तै छ सार्थक।" भन्दै लिजा गइ किचेनतिर र दुइ गिलास पानी लिएर आइ। सार्थकले चिसो पानी पियो र ताजा महसुस गर्यो।
"म अब जान्छु।" जाँदा जाँदै उसले लिजाको निधारमा मिठो स्पर्श उपहारस्वरुप दिन बिर्सेन।
बाटोमा उ प्रबेशको फोन नम्बर खोजिरहेको थियो।
---------------
भाग-६
प्रबेशको मोबाइल ब्यस्त रह्यो, त्यो दिन भरि। काठमान्डौमा नेटवोर्क कहिले काम गर्दैन। दिक्क भएर सार्थकले ५-६ चोटिको प्रयास पछि अर्कोदिन सम्पर्क गर्ने भनेर बस्यो। अर्को दिन पनि त्यस्तै प्रयाश गरेपछि प्रबेशसङ सार्थकको कुरा भयो। तर प्रबेशले कुरा गर्नको लागि बलबहादुर र त्रिस्ना नभइ हुँदैन भन्यो र त्यसको दुइ दिन पछि सार्थककै अफिसमा भेट्ने कुरा गर्यो। पहिले सार्थक अफिसमा भेट्नु उपयुक्त होला कि नहोला भन्ने दोधारमा पर्यो। तर बाहिर झन अरु भेटिने संभाबना बढी भएको कारणले उसकै अफिसमा ४-५ बजेतिर भेट्ने निर्क्योल गर्यो।
तोकिएकै दिनमा उनिहरु आए। बलबहादुर र त्रिस्ना पहिलो दिनको भन्दा अलि ताजा देखिन्थे। दुबैले पशुपतिको चन्दन पनि लगाएका थिए। शायद काठ्मान्डु पनि घुम्दै होलान सार्थकले मनमनै अड्कल काट्यो। त्रिस्नाको खुट्टामा नयाँ चप्पल थियो, तर कुर्कुचाहरु पट्पट फुटेका थिए। गाँउमा धेरै काम गर्छे होला।सधैं माटोमा खेल्दा त्यस्तै हुँदो हो। अनुहारमा पनि छाला सुक्खा देखिन्थे। घाममा दिनहुँ काम गर्दा त्यस्तै हुँदो हो। कपाल त्यस्तै थियो, कालो नभएर खैरो फुस्रो फुस्रो। पोषण नपुगेको जस्तो। उसको लागि सौन्दर्य सामाग्री प्रयोग गर्नु भनेको नचिताएको सपना हुनु पर्छ। जिबन सजिलो छैन त्रिस्नाको लागि। बिचरी कति दुखी कर्म लिएर जन्मिछे? अलिकति दया जस्तो, अलिकति सहानुभुति जन्मियो त्रिस्नाको लागि सार्थकको मनमा। उसले त्रिस्नालाइ धेरै बेर परबाटै निरिक्षण गर्यो र श्रेया सम्झ्यो। श्रेया राजकुमारी जस्ती छे। उसको हरेक मागहरु सार्थक पुरा गरिदिन्छ। सुखसयलको जिन्दगि बाँच्ने श्रेया सार्थकको छोरी हो, के समयभन्दा अघि तुहिएको सपना जस्तो देखिने त्रिस्ना पनि उसकै छोरी हो त? सार्थकले त्रिस्नाको स्थिर आँखाहरुले उसलाइ यही सोधीरहेको जस्तो महसुस गर्यो। शायद ती ओइलिएका आँखाहरु सोध्दैथे, "के मैले कहिले नदेखेको मेरो बुबा भन्ने मान्छे तपाइ नैं हो?"
"सर! अब हामी के गरौ त?" बलबहादुरले धेरै बेरसम्म मौन रहेको सार्थकलाइ सोध्यो।
"नागरिकता मात्र हो भने प्रक्रिया शुरु गर्नु पर्यो। मैले पहिले पनि भनेको छु। यो काम गोप्य तरिकाले गर्नु पर्छ। मेरो परिवार, आफन्त वा अरु कोहि तेस्रो ब्यक्ति कसैले थाहा पाउनु हुन्न।" सार्थकले साबधानी भन्ने शब्दलाइ सम्झिन सकेन।
"हामी त्यसै गर्छौं। त्यसको लागि तपाइ ढुक्क हुनुहोस।" प्रबेशले सार्थकलाइ आस्वासन दियो।
"नागरिकता पछि अरु कुनै झमेला नआओस्। भनाइको तात्पर्य म अरु केहि पनि गर्न सक्दिन त्रिस्नाको लागि।" सार्थकले त्रिस्नालाइ नहेरी भन्यो।
"सर! हामीलाइ केहि चाहिदैन। हाम्रो दुख सुखको जिबन छ गाँउमा। दुइ छाक मिठो नमिठो खान र एकसरो लाउनको लागि पुगेकै छ। हजुरसङ हामी केहि पनि आशा गर्ने छैनौ।" बलबहादुरले उस्तै रुन्चे स्वरमा भन्यो।
"मैले त्यस्तो भनेको हैन। त्यस्तै परे अलि अलि पैसा त सहयोग गर्न सक्छु। तर सम्पति भनेर केहि दिन सक्दिन।" सार्थकले कुरा मिलाउन खोज्यो।
"होइन सर! हामीलाइ त्यस्तो केहि आबश्यक्ता छैन। नागरिकता बनेपछि यो स्वास्थ्य सेविका तालिम लिन्छे। त्यसपछि यो पनि आफ्नै खुट्टामा उभिन्छे। अहिले नि पुगेकै छ, पछि पनि भगवानले जुराउनु हुन्छ भन्ने हामीलाइ बिस्वास छ।" बलबहादुरले फेरि आस्वस्त बनायो सार्थकलाइ।
"प्रबेश जि! तपाइ कानुनको बिध्यार्थी। के के प्रक्रिया छ? नागरिकताको लागि तपाइ बुझ्नुस्। र तयारी गर्न थाल्नुस्। केहि परेमा मलाइ खबर गर्नुस्।" सार्थकले प्रबेशलाइ भन्यो।
"हुन्छ! म त्यस्तै गर्छु।" प्रबेशले भन्यो।
"सर! यहाँ पाइ खाना कहाँ होला ? अलि सार्है पो आपत पर्यो।" बलबहादुरले निक्कै च्यापे जस्तो गरी सोध्यो।
"यो कोठाको दाहिने पट्टि को लाइनमा अन्तिम कोठा हो। म देखाइ दिन्छु आउनुहोस।" सार्थक उठ्यो।
"भैगो, भैगो! मलाइ नि जानु छ। म जान्छु बलबहादुर दाइ सङ।" प्रबेश सार्थक भन्दा पहिले नैं पुग्यो ढोकामा। बलबहादुरले त्रिस्नालाइ "तँलाइ पनि जानु छ?" सोध्यो, त्रिस्नाले टाउको हल्लाएर छैन भनि। प्रबेश र बलबहादुर निस्के ढोकाबाट।
कोठामा सार्थक र त्रिस्ना मात्रै रहे र उनिहरु दुबै जना शब्दको अभाब महसुस गरिरहेका थिए। कुरा गर्ने कि नगर्ने? गर्ने भए कहाँबाट कसरी शुरु गर्ने भनेर? त्रिस्ना भुँइमा हेर्थी, घरि रित्तो भित्तामा र घरि सार्थकलाइ हेर्थी। सार्थक कम्प्युटर स्क्रिनमा हेरे जस्तो गर्थ्यो र त्रिस्नालाइ पनि लुकेर अप्रत्यक्ष हेर्थ्यो। जब सार्थक त्रिस्नालाइ हेर्थ्यो। त्रिस्नाको आँखाहरु टक्क रोकिन्थे र बोल्थे "यो कस्तो सम्बन्ध हो?" सार्थक प्रत्त्युतरमा असहाय हुन्थ्यो र मनमनै भन्थ्यो "म बिबश छु।" शायद त्रिस्ना सार्थकले भन्न खोजेको कुरा बुझ्थी कि बुझ्थिन कुन्नि, उनका आँखा अरु कचौरा जस्तै टम्म भरिन्थे, आँसु पोखिएला पोखिएला जस्तो हुन्थे। अनि फेरि त्रिस्ना आँसु लुकाउन अरु कतै हेर्थी। सार्थकको छाति पोल्थ्यो, उसको आँखाहरु भनिरहेका हुन्थे "सक्छौ भने मलाइ माफ गर।" त्रिस्ना उसलाइ हेर्थी अनि टोलाउथी, कहिले कहिँ आँसुको ढिक्को गालाबाट झरिसकेको हुन्थ्यो र घाँटिमा गाँठो पर्थ्यो। उ सम्हालिरहेकी हुन्थी। उ शायद मन फुकाएर रुन सक्दिनथी, मनमा बाढी उर्लिरहेकोथ्यो। छेकेर छेक्न नसकिने, रोकेर रोक्न नसकिने। सार्थक उसलाइ हेर्नै नसक्ने भइ सकेकोथ्यो। उ त्यहाँबाट अन्तर्ध्यान हुन चाहन्थ्यो, उसकी छोरीको प्रश्नसुचक आँखाहरुबाट भाग्न चाहन्थ्यो। उ सक्दैन श्रेया रोएको हेर्न न त उ हेर्न सक्छ त्रिस्ना रोएको हेर्न। त्रिस्ना हिक्क हिक्क गर्न थालेकी थिइ। सार्थकसङ क्षमता थिएन, त्रिस्नाको रुवाइलाइ सम्हाल्ने। उ आफै मजबुर छ। बास्तबमा उ आफै पनि रुन चाहन्छ जिन्दगिको यो गोरेटोमा। जहाँ उ न अघि बढ्न सक्छ न पछि हट्न सक्छ। कसले भन्यो केटा मान्छे रुन हुँदैन? उसको पनि मन छ, मन दुख्दा उ रुन चाहन्छ। मौन परिबेश, अप्ठ्यारो परिस्थिति र कसैले बुझ्न नसक्ने बाबु छोरीको त्यो मौन संबाद साँच्चै नैं मुटुलाइ चिराचिरा पार्ने थियो। सार्थकको अनुहारमा कालो बादल छाइसकेको थ्यो, बर्षा हुन हुनै लागिसकेको थ्यो, त्यहि बेला प्रबेश र बलबहादुर कोठा भित्र पसे। त्रिस्ना हत्तर न पत्तर सामान्य हुन थाली, सार्थकले रोक्यो उसको मनलाइ, अनायास बर्षिनबाट।
"फेरि पेट दुख्यो क्या हो यसको? कस्तो कालो अनुहार लाएकी?" बलबहादुरले त्रिस्नालाइ हेर्दै सोध्यो। त्रिस्ना केहि बोलिन।
केहि बेर पछि उनिहरु तिनै जना बिदा भए।
कोठामा सार्थक एक्लो भयो, अब उसलाइ आफैसङ लुकाउने कुनै आबश्यकता थिएन। उसले कोशिश गर्यो फेरि रुनलाइ। सकेन, सक्दै सकेन। उसको रुने प्रयास तेतिकै भयो। उ नरोएको धेरै भइसकेको थियो, एकचोटि उ अघाउन्जेल रुन चाहन्छ। उसले केहि गरि पनि रुनै पर्छ। आकाशमा कालो बादल त्यसै गरि मडारिदै थिए, तर पानी पर्न सकेको थिएन। सार्थकको मनमा पनि त्यस्तै बादल गाँठो परेर बसेको थियो।
---------------
भाग-७
सार्थकलाइ मुटु गर्हौं पारेर घर जान मन लागेन। एकछिन त्यतिकै टोलाएर बस्यो, त्यसपछि मुख धोयो। अलिकति ताजा जस्तो भयो। लिजालाइ फोन गर्यो, तर लिजाको मोबाइल अफ थियो। शायद शुटिङमा होली अहिले, त्यस्तै सोच्यो सार्थकले। मनलाइ भुलाउने अरु केहि उपाय थिएन। त्रिस्नाको टिठलाग्दो अनुहार उसको आँखाभरि छाएको थियो। त्यस्तो मायालाग्दी केटीको न आमा छे, न बाबु छ, भए पनि नभएको जस्तै छ। हुन त बलबहादुरले छोरी भन्दा बढी माया गर्छ जस्तो लाग्छ। तैपनि बुबा र हजुरबुबाको माया फरक नैं हुन्छ। उसको कल्पनामा अर्ध बिराम लगाउन रमेश आइपुग्यो त्यहाँ।
"दाइ घर जाने होइन?" रमेश सोद्धैथ्यो।
"के हतार छ र? जाँउला नि।" सार्थक अझै बस्ने सुरमा थ्यो।
"आज नि आएका रहेछन् तिनिहरु? मैले अघि बाटो काट्दै गरेको देखेको थिँए बुढा र त्यो केटी" रमेशको मतलब त्रिस्ना र बलबहादुर थिए, प्रबेश उसले सम्झेन खासै।
"अँ, आए मैले पनि हुन्छ भने। मैले नगरेको कुरा हैन। जुनासङ मैले केहि महिना बिताएको थिंए बन्दिपुरमा।" सार्थक भन्दैथ्यो।
"को जुना?" रमेशलाइ कुरा बुझ्न गार्हो भो।
"त्रिस्नाकी आमा। तर त्यतिखेर हामी दुबै अपरिपक्व थियौं। त्यसैको नतिजा त्रिस्ना जन्मि।" सार्थकको साथीहरु रमेशले चिन्थ्यो, तर जुना धेरै टाढाकि र पहिलेकी परि क्यारे। रमेशले त्यति वास्ता देखाएन।
"भन्न सकिदैन। केटिहरु रहस्यमय नैं हुन्छन्। कस्को बच्चा को बाउ त कि भगवानलाइ कि आमालाइ मात्र थाहा हुन्छ।" रमेशले यसरी भन्यो उसलाइ सबै केटिहरु प्रति बित्रीस्ना छ।
सार्थकको मन चिसो भयो। हो त? जुनाको सम्बन्ध उ बाहेक अरु कसैसङ थिएन भन्ने के थाहा? त्रिस्ना अरु कसैकी पनि छोरी हुन सक्छे नि। बेकारमा भाबनामा बहकिएर। सार्थकले फेरि मन बुझाउने कारण पायो। तर उसले त नागरिकता बनाउने भनिसकेको छ। अब बनाउदिन भन्न पनि अप्ठ्यारो। ल यदि अरुकै छोरी रैछे भने पनि एउटा पुण्यको काम त गर्यो नि उसले जिन्दगीमा। "आ होस्!" मनमनै सोच्यो उसले।
"जे भए पनि मै कहाँ आए, गरिब दुखीको मद्दत गर्नै पर्यो नि।" सार्थकले त्यस्तो भन्दा त्रिस्नाका अघि देखिएका सजल आँखा फेरि भरिए जस्तो लाग्यो कता कता।
"हो! आजकाल त छापामार पनि हुन सक्छन्। कसैसङ रिसइबि लिनु ठिक छैन। मान्छे मार्न गार्हो पनि छैन।" रमेशले कतै पढेको समाचार लाइ आधार बनायो।
"जे सुकै होस्। काम सकेपछि कोइ न कोइ।" सार्थकले सहज तरिकाले भन्यो, तैपनि उसको मन कतै भारी नैं थियो।
"सम्पत्ति पनि दाबि गर्न आउला नि फेरि!" रमेशले डर देखायो।
"मैले पहिले भनिसके म एउटा सिन्का पनि दिन सक्दिन भनेर।" सार्थकलाइ थाहा थियो उसको सम्पत्तिमाथि त्यति सजिलै हक दाबि गर्न कसैले सक्दैन।
केहि बेर पछि रमेश र सार्थक अफिसबाट हिँडे। घर पुग्दा श्रेया र समिर अलि गम्भिर थिए त्यो दिन, शायद होमवर्क धेरै थियो उनिहरुको। माहिली भान्छामा काम गरिरहेकी थिए, उसको लोग्नेको पहिलो स्वास्नी र बच्चाले के गरे, के गरेन कथा सुन्न बाँकी थियो। आभा आफ्नै धुनमा कोठा मिलाँउदै थी, उसले त सार्थक आएको पनि देखिन। बेलुकीको खाना खाँदा सबै जम्मा भए फेरि, श्रेया र समिरको गन्थन शुरु भयो। आभा त तौलेरै बोल्थी, बोल्नु जस्तो गार्हो केहि छैन जस्तो गरी। सार्थक सुन्नमा ब्यस्त थियो। माहिली दिदीले सार्थकलाइ देख्नासाथै "नमस्ते" गरी। सोधनै पर्यो हालखबर माहिलीको। उ पाँच दिन पछिमात्र काममा आएकी थी।
"माहिली, के छ त हालखबर?" सार्थकले औपचारिकताको लागि सोध्यो, त्यो बिषय श्रेयाको अगाडि उप्काउन ठिक थिएन।
"छोरीको जन्म हारेको कर्म हजुर! त्यो पापीले नछोड्ने भन्छ। जेठिलाइ नि नछोड्ने रे मलाइ पनि छोड्न मान्दैन। छोरा छोरीको लागि पनि सम्झौता गर्नु पर्यो हजुर।" माहिलीले एकै सासमा भनी।
"त्यस्तो नि हुन्छ कहिँ? तपाइले छोडे भइ हाल्यो नि। तपाइँ आफै काम गर्नु हुन्छ, कमाउन सकि हाल्नु हुन्छ। किन त्यस्तो धोखा दिने लोग्ने सङ बस्नु पार्यो?" श्रेयाले तुरुन्तै प्रतिक्रिया दिइ।
"मैले त्यहि भनेको हो। तर उता नि बच्चा छ रे, त्यही बच्चाको लागि पनि छोड्नु मिल्दैन रे मैँया। म मात्र एक्लो ज्यान भएको भए त उहिले छोड्थें।" आफ्नो बिबशता देखाइ माहिलीले।
"दुबैलाइ राम्ररी हेर्छ भने ठिकै छ नि त किन सम्बन्ध बिच्छेद गर्नु पर्यो त यो महगीमा। दुबैलाइ घाटा हुने गरी।" समिरले पनि आफ्नो राय ब्यक्त गर्यो।
"केटा मान्छेको सपोर्ट त गरि हाल्छ नि केटाहरु।" श्रेयाले भनि।
"बाबा! तपाइ भन्नुस त! के यो केटिहरु प्रति अन्याय होइन र? पहिलो स्वास्नी, अझ बच्चा पनि हुँदा हुँदै अर्को बिहे गर्नु?" श्रेयाले अचानक सार्थकलाइ प्रश्न गरि।
"कहिले कहिँ त्यस्तो हुन सक्छ छोरी। तिमी अलि बढी नैं अरुको मामिलामा चासो राख्न थालेको छौ। बाबा दिनभरि बिभिन्न टेन्सनबाट घर फर्किनु हुन्छ। के के प्रश्न सोधेर त्यसरी दुख नदेउ बाबालाइ!" आभाले बिचैमा सार्थकको बचाव गरि। सार्थक छक्क पर्यो। कहिले केहि नबोल्ने मान्छे, आभा आज सार्थकको पक्षमा बोलिरहेकी थिइ। सार्थकलाइ एउटा जटिल घडीबाट तार्दै थिइ।
"मामुलाइ त मैले बोलेको केहि पनि राम्रो लाग्दैन। भाइको कुरा मात्र ठिक लाग्छ।" भन्दै श्रेया रिसाँउदै उठी।
"आफ्नो आमासङ बोल्ने तरिका त्यही तिम्रो?" सार्थकले श्रेयालाइ हप्कायो।
"सरी मामु!" भन्दै कालो मुख लगाएर गइ उ आफ्नो कोठातिर। समिर पनि लुसुक्क उसकै पछि पछि लाग्यो।
बाताबरण तनाबग्रस्त हुँदै गएकोले माहिली पनि आफ्नो काम खुरु खुरु गर्न थाली। खाना खाइसके पछि सार्थकले आभालाइ सोध्यो।
"तिम्रो अहिले केहि काम छ?"
"भोलिको एउटा प्रिजेन्टसनमा एक्चोटि हेर्नुछ।" आभाले उसलाइ नहेरी भनी।
"के म तिमिसङ केहि कुरा गर्न सक्छु?" सार्थकले अरु कसैलाइ सोधे झैं सोध्यो।
"जरुरी कुरा हो?" आभाले सोधी।
"त्यस्तै छ। तिमी एक्छिनपछि माथि कौसिमा आउन सक्छौ?" सार्थकको प्रश्न अनुरोध जस्तो थियो।
"हुन्छ।" आभामा कौतुहुलता थियो।
सार्थक कौसिमा बसेर कसरी भुमिका बाँध्ने सोच्दै थियो। उ आभालाइ त्रिस्नाको बारेमा भन्न चाहन्थ्यो। तर कसरी भन्ने उसलाइ थाहा थिएन। आभाले श्रेयाको प्रश्नबाट उसलाइ बचाएको देख्दा शायद त्रिस्नाको कुरा पनि बुझ्छे कि भन्ने आशा जागेको थियो उसमा। यदि उसले आभालाइ मात्र सम्झाउन सके त मनको बोझ हलुको हुने थियो र पछि केहि गरि अरु कोहि तेस्रो ब्यक्तिको मुखबाट सुन्नु भन्दा त अहिले नैं भनेको राम्रो। नागरिकता मात्र बनाउने हो, अरु केहि टेन्सन छैन। यति मात्र बुझाउन जरुरी लाग्यो उसलाइ। उसको हातमा व्हिस्किको पेग थियो, उ शब्दहरु खोज्दै थियो, बाक्य संयोजन गर्दै थियो, आभा आइपुगी।
"मलाइ अर्को एउटा पनि काम आयो। त्यसैले म धेरै बेर कुरा गर्न भ्याँदिन होला।" आभाले आउना पाको छैन जानै हतार जस्तो गरी भनी।
"के काम?" सार्थकले सोध्यो।
"अर्को एक जनाको पनि प्रिजेन्टेसन बनाउनु पर्नि भयो। भोलि नैं चाहिन्छ रे। " आभाले भनी।
"तिमी साँच्चै स्मार्ट छौ।" सार्थकले प्रसंशा गर्यो। आभा कम्पनि चलाइरहेकी थिइ, ब्यबस्थापनमा डीग्री गरेकी थिइ। उसको कामको प्रंसशा नगर्ने मानिस कम नैं हुन्थे।
"तिमी के कुरा गर्ने भन्दै थियौ नि?" आभाले सम्झाइ।
"अँ, माहिलीको कुरा दुख लाग्दो लाग्यो। तिमीले मलाइ श्रेयाको प्रश्नबाट बचायौ, त्यसको लागि पनि धन्यबाद!" अझै शुरु गर्न गार्हो भयो सार्थकलाइ।
"म सङ धेरै समय छैन।" आभालाइ शंका लाग्न थाल्यो हुन सक्ने वा हुन नसक्ने संभाबनाहरुको।
सार्थकलाइ अचम्म लाग्यो, उ आफ्नै स्वास्नीसङ कुरा गर्ने समय पनि मिलाउन सक्दैन। आभालाइ हतार छ, सार्थक हतारमा त्यस्तो गम्भिर कुरा गर्न सक्दैन। त्रिस्ना सामान्य कुरा होइन। उसले त्यो बारे कुरा गर्न उचित ठानेन।
"तिमीसङ कुरा गर्न नपाएको धेरै दिन भएको थ्यो, यसै कुरा गर्ने बहानामा तिम्रो अनुहार हेर्न मन लाग्यो।" सार्थकले कुरा बङायो।
"त्यसो भए अहिले लाइ माफ गर। मलाइ प्रिजेन्टेसनको टेन्सन छ। पछि कुनै समय मिलाएर तिम्रो अनुहार हेरुला।" उठी, सार्थकले उठ्दै गरेकी आभाको हात समायो, उ अडि, "तिम्रो फुर्सद छैन, भैगो जाउ।" भन्दै त्यसपछि हात छोडिदियो। उ मुस्काँउदै गइ। सार्थकलाइ धेरै पछि आभाको स्पर्शले रोमान्चित गर्यो, शायद आभालाइ पनि।
"तिम्रो ब्यक्तिगत जिबनमा मेरो कुनै हस्तक्षेप छैन।" जाँदाजाँदै आभाले फेरि उहि पुरानो कुरा दोहोर्याइ।
सार्थकले बुझ्न सकेन के आभाले उसको मनको कुरा नभने पनि थाह पाइ? कि अन्जानमा नैं जे भन्नु पर्ने भनी? तर उसलाइ आज आभा सबै भन्दा मिल्ने साथी जस्तो लागी। मनको कुरा नभने पनि बुझ्न सक्ने आफ्नै साथी।
---------------
भाग-८
अर्को दिन सार्थक बिहानै स्टुडियो गयो, उसको अलबमको अन्तिम गीत बाँकी थियो, त्यो राम्ररी नै रेकर्ड भयो। त्यसपछी छायाँकन कहाँ गर्ने भन्ने कुरा छलफल भयो। एक हप्तापछी पोखरातिर जाने कुरा भयो। लिजालाइ नैं गीतमा मोडेलिङ गराउने निधो भयो। पहिलो त उ अहिलेको सुपर टप मोडेल थिइ, अर्को कुरा उ कामलाई गम्भिरतापुर्बक लिन्थी र मेहनत पनि उतिकै गर्थी। उसको समय लिन गार्हो थियो, त्यसको जिम्मा सार्थक आफैले लियो। उ आफै लिजासङ भेटेर समय मिलाउनको लागि अनुरोध गर्नेछ। एक हप्ताभित्र त्रिस्नाको नागरिकता पनि बनिसक्ला, सार्थकले सोच्यो। त्यो दिन पनि उसले लिजालाइ भेट्न सकेन तर उसको मोबाइलमा खबर छोड्यो। फुर्सत मिल्नासाथै "कल ब्याक" गर्नु भनेर।
साँझ उ सधैं झैं घर पुग्यो। जता गए पनि उ सकेसम्म साँझको खाना आफ्नै परिवारसङ बसेर खान रुचाँउछ। उ बेलुकी घर बाहिरको कार्यक्रमहरु स्थगित गर्छ। श्रेया र समिरलाइ पनि त समय दिनु पर्यो। उनिहरुलाइ उसले दिन सक्ने समय भनेको त्यही साँझ हो, अरु बेला त उ पनि ब्यस्त, उनिहरु पनि ब्यस्त रहन्छन्। प्राय शनिबार उसको गीतको शुटिङ पर्छ, उ घरमा बस्न पाँउदैन। आजकाल छायाँकनले पनि ठुलो भुमिका खेल्छ गीत हिट हुनमा।
घरभित्र पस्नासाथ उसले केहि कुरा नमिलेको महसुस गर्यो त्यो दिन। समिर त्यहिं अगाडि थियो तर श्रेया देखेन। त्यसपछि खाने समय भयो, त्यहाँ पनि श्रेया आइन। आभा र समिर उसलाइ र श्रेयालाइ कुरिरहेका थिए। उनिहरु सबै नैं श्रेयालाइ कुर्दै थिए। तर धेरै बेर कुर्दा पनि श्रेया आइन। आभाले समिरलाइ हेरी। उसले आफ्नो बयान दियो।
"मैले केहि गरेको छैन। आज हाम्रो झगडा पनि भएको छैन।"
"अनि बोलाएनौ त खानलाइ?" सार्थकले सोध्यो।
"बोलाको हो। तर खान मन छैन भनी। के हो लेख्नु छ रे।" समिरले त्यस्तै भन्यो।
"म जान्छु बोलाउन।" आभा उठिसकेकी थिए तर सार्थकले "भैगो" भन्यो। उ आफै गयो श्रेयाको कोठातिर।
श्रेया कलम हातमा लिएर केहि सोचिरहेको देख्यो उसले ढोकाबाटै। उसको कपीमा केहि पनि लेखिएको थिएन, तर उ केहि कुरामा अल्झेकी जस्तो देखिन्थी। सार्थकले ढोकामा " ढक ढक" गर्यो र उ आएको सुचना दियो। श्रेया झस्की, उसले हत्त न पत्त कलम राखी अनि "बाबा! भित्र आउनुहोस्" भनी। स्वागत गरे झैं देखिए पनि उसको आँखाहरु त्यति चम्किला थिएनन्। केहि कुराले उसलाइ भित्र सताए झैं देखिन्थ्यो। उ छोप्न खोज्दैथी मनभित्रका कुराहरु करले।
"श्रेया, आज खाना खान्नौ?" नजिकैको मेचमा बस्दै सोध्यो सार्थकले।
"मन छैन।" छोटो उत्तर दिइ श्रेयाले।
"कसरी?" सार्थक बुझ्न चाहन्थ्यो।
"दिउसो खाजा धेरै खाँए नि।" श्रेयाले सरासर झुठ बोली।
"खाजा र खाना फरक कुरा हुन्।" सार्थकले बुझाउन खोज्यो।
"कहिले कहिँ केहि हुँदैन एक छाक नखाएर।" श्रेयाले आफ्नै तर्क दिइ।
"म सङ रिसाएकी हौ?" सार्थकले बुझि हाल्यो।
"छैन। किन रिसाउनु?" श्रेयाले टाउको हल्लाइ।
सार्थक चुप लाग्यो, श्रेया चुप लागी। केहि कुरा नभएपछि सार्थक आफैले सोध्यो।
"के लेख्दैछौ?"
"एउटा निबन्ध लेख्नु थियो। तर दिमागमा केहि आएको छैन।" श्रेयालाइ त्यसको चिन्ता हुन नपर्ने थियो। उ अतिरिक्त क्रियाकलापमा जहिले पनि पुरस्कार पाँउथी।
"त्यसो भए तिमीलाइ केही कुराले सताएको छ। जरुर पनि तिम्रो मनमा केहि छ?" सार्थकले फेरि बुझ्न कोशिश गर्यो।
"बाबा! तपाइले ठिक भन्नु भयो। मलाइ आजकाल कस्तो कस्तो लागि रहन्छ। मेरो दिमागमा के के कुराहरु आइरहन्छन्?" श्रेया पर पर टोलाँउदै थिइ। छोरी ठुली भइ सकिछ सार्थकलाइ त्यस्तै लाग्यो। तर उसको लागि श्रेया अस्ति भर्खर जन्मेकी बच्ची हो। श्रेयाको कुराहरु आजकाल गहिरो हुन थालेका छन्। उ यही हो जवाफ भन्न नसकिने प्रश्नहरु गर्न थालेकी छे।
"बाबा! के म एउटा प्रश्न सोध्न सक्छु?" श्रेया सार्थकलाइ सोध्दैथी।
"सोध न!" सार्थक तयार थिएन, तर उसले नसोध भन्न मिल्दैनथ्यो, बाबु जो थियो।
"आजकाल मलाइ तपाइको ब्यबहार पहिले जस्तो लाग्दैन।" श्रेयाले आफ्नो अबलोकन सुनाइ।
"के रे?" सार्थक झस्कियो के श्रेयाले उसको मनको धरातलमा देखिसकेकी छे?
"मैले जे भने पनि आजकाल तपाइ मलाइ सधैं गाली गर्नु हुन्छ। यस्तो लाग्छ तपाइ धेरै तनाबमा हुनु हुन्छ। अथवा तपाइ कुनै चिन्तामा हुनु हुन्छ।" श्रेयाको कुराले सार्थकले त्रिस्नालाइ सम्झ्यो, जुना छाँयामा थिइ।
"काममा तनाब हुन्छ तर त्यो ठुलो चिन्ताको बिषय होइन। तिमीलाइ मैले गाली गर्नु पनि माया हो।" सार्थकले स्पष्टिकरण दियो।
"अब म ठुली भइ सकेँ, मलाइ जिबनबारे धेरै कुरा बुझ्न मन लाग्छ, तपाइ मैले गरेको प्रश्नहरु मन पराउनु हुन्न। शायद तपाइ मलाइ नैं मन पराउनु हुन्न।" त्यसो भन्दा श्रेयाको गला अबरुद्ध भयो।
"त्यस्तो होइन छोरी! म तिमीलाइ सधैं सानो देख्छु। म चाहन्छु तिमी आफ्नो बालापनमा रमाउ। कुनै चिन्ता नगर। तिम्रो जिबन शुरु भएको छैन। अहिले देखि धेरै प्रश्नहरुमा अल्झिनु राम्रो होइन। फेरि जिबनमा यही उत्तर सही भनेर म तिमीलाइ दुखी भएको हेर्न चाहन्न। जब तिमी जिबनलाइ आफै अर्थ्याउने कोशिश गर्ने छौ, तिमी ती सबै प्रश्नको उत्तर पाउनेछौ। जिबन एउटै परिभाषा वा अर्थमा समेटिएको हुँदैन। समय, परिस्थिति र अबस्था अनुसार जिबनको अर्थ परिमार्जित हुँदै जान्छ। यो धेरै जटिल प्रश्न हो। त्यसको बारेमा सोचेर तिमी आफ्नो सुखी पलहरुलाइ ब्यर्थ खेर नफाल।" सार्थक भाबुक हुँदै गयो।
"त्यसो भए के माहिली दिदीको लोग्नेले पहिलो स्वास्नी हुँदा हुँदै ढाँटेर दोस्रो बिहे गर्नु ठिक हो त? माहिली दिदीलाइ कसले न्याय दिन्छ?" श्रेया फेरि हिजोकै प्रश्नमा फर्की।
"त्यो घटना कुन परिस्थितिमा घटेको हो? कसको गल्ती हो? अथवा किन त्यस्तो भएको हो? धेरै कुरामा भर पर्छ। माहिलीले न्याय पाउनु पर्छ। तर उसको न्यायको लागि उसको बच्चाहरुले बुबाको मायाबाट बन्चित हुन पर्छ भन्ने पनि छैन। जसरी म तिमी र समिरलाइ माया गर्छु, उनिहरुलाइ पनि त उनिहरुको बाबुले अबश्य माया गर्छ होला नि हैन र? हामीले समस्यालाइ हेर्दा खालि एउटा कोणबाट मात्र हेर्छौं, तर त्यसैलाइ बिभिन्न कोणबाट हेर्दा सबैलाइ फाइदा हुने सरल बाटो पनि हुन्छ। मान्छे हो एकचोटि गल्ति गर्दैमा सधैं दोहोर्याँउछ भन्ने छैन नि।" सार्थक श्रेयाले आफ्नो बारेमा नरामो सोचाइ नराखोस् भन्ने चाहन्थ्यो, केहि गरी भबिष्यमा त्रिस्नाको बारेमा थाहा पाइहाली भने पनि।
सार्थकको कुरा सुनेर श्रेयाले फेरि सोची, उसलाइ लाग्यो उसले सोचे जस्तो जिबन सजिलो पनि छैन जस्तो। अर्को सोचाइमा उसलाइ अझै धेरै कुराको अनुभव नभए जस्तो पनि लाग्यो। उसलाइ छिट्टै ठुलो हुन मन लाग्यो, तर अझै उ सानी छे।
"अर्को एउटा पनि कुरा छ बाबा!" श्रेयाले सोचेरै भनी।
"के?" सार्थकलाइ श्रेयाको कुराहरु गम्भिर लाग्न थाल्यो।
"के तपाइ मामुलाइ माया गर्नु हुन्छ बाबा ?? म कहिले पनि तपाइहरुलाइ मेरो साथीको मामु र बाबाहरु जस्तो सङै बसेर कुरा गरेको, हाँसेको देख्दिन। तपाइहरुको बिचमा दुरी छ जस्तो लाग्छ। " श्रेयाले आफ्नो आँखाहरु उत्सुक बनाँउदै सोधी।
यो प्रश्नले सार्थकको मुटुमा भुंइचालो गयो। उसले सानी सोचेकी छोरी धेरै समझदार भइसकिछे। उसले सम्बन्धलाइ तौलिन सक्ने आधारहरु खोज्ने भइसकिछे। उसलाइ यो प्रश्नको उत्तर दिनै पर्छ। होइन भने उ सार्थकलाइ सधैं शंका गर्नेछे।
"श्रेया, माया धेरै किसिमले ब्यक्त गर्न सकिन्छ, बोलेर वा नबोलेर। तिम्रो मामु र मेरो माया नबोलेर ब्यक्त हुने माया हो। हामीलाइ शब्द चाहिदैन।" उ रोकियो र हेर्यो श्रेयालाइ। श्रेयाको अनुहारमा शुन्य थियो भाबहरु।
" ल, सुन छोरी। तिम्री मामु मेरी स्वास्नी मात्र होइन, उ मेरो लागि यो संसारकी सबैभन्दा आत्मिय साथी हो। उसलाइ मेरो सबै कुरा थाहा छ, तैपनि उ मलाइ त्यसरी नैं स्विकार्छे। मेरा फ्यानहरु मेरो स्वरलाइ मन पराँउछन्, मेरो रुपलाइ मन पराँउछन्, मेरो प्रतिष्ठालाइ मन पराँउछन्। तर तिम्रो मामु मैले गीत नगाँउदा पनि मलाइ चाहन्थी, अहिले गीत गाँउदा पनि मलाइ मन पराँउछे। उ मेरो स्वाभाबिक रुपलाइ माया गर्छे। अरुहरु मेरो बाहिरी रुपलाइ मन पराँउछन्, आभा मेरो भित्रि आत्मालाइ पनि माया गर्छे। म पनि उसलाइ त्यतिकै माया गर्छु, उसको खुशी नैं मेरो सुख हो। त्यसैले उसको काममा म हस्तक्षेप गर्दिन, उ मेरो काममा बाधा बन्न चाहन्न। हामी ब्यस्त छौं र पनि एकआपसको ब्यस्ततालाइ सम्मान गर्छौं।" सार्थकलाइ श्रेयाको प्रश्नको उत्तर भेट्न सकेको महसुस भयो। यो जवाफ त उसले पनि स्वंयसङ बर्षौंदेखि खोजिरहेको थियो। तर आज मात्रै पायो उसले।
"सरी बाबा! मैले तपाँइलाइ बेकारमा धेरै शंका गरे।" श्रेयाको आँखाहरु टिलपिल टिलपिल हुँदैथे। सार्थकले हिजोको त्रिस्नाको आँखाहरु सम्झियो, टम्म भरिएका कचौराहरु पोख्न पोख्न लागेझैं ती आँखाहरु श्रेयाको आँखामा टाँसिएजस्तो लाग्यो। बिस्तारै हेर्दा हेर्दै श्रेयाको अनुहारको रेखाहरु बदलिन थाले र नाक, मुख, गाला चिँउडो सबै परिबर्तित हुँदै अन्त्यमा त्रिस्नाको उदास अनुहार बन्यो। सार्थकको अगाडी श्रेया होइन, त्रिस्ना बसेकी थिइ। ती टम्म भरिएका दहहरु परेलीको संघार नाघ्दै गालामा तप्प तप्प खस्न थाले। सार्थकले मनलाइ थाम्न सकेन र अङाल्यो आफ्नी प्यारी छोरीलाइ। उसको मुखबाट अचानक निस्क्यो "त्रिस्ना!"
---------------
भाग-९
"त्रिस्ना ???" श्रेयाले गालामा बग्दै गरेको आँसु पुच्छ्दै सार्थकलाइ यसरी हेरी, मानौं सार्थकलाइ उ चिन्दिन। श्रेयाको आँखामा बिस्वाश-अबिस्वाश, शंका- उपशंका, प्रश्नै प्रश्न सबै एकै ठाँउमा जेलिएको थियो। उसको निधारमा गाँठो परिरहेकोथ्यो। उसले आँखा झिमिक्कै नगरी एकनासले सार्थकलाइ हेरे पछि सार्थक तन्द्राबाट झस्के झैं भयो। कुरा बिग्रिनै लागिसकेकोथ्यो, तर उसले आफुलाइ सम्हाल्यो।
"मेरो नयाँ अलबमको नाम "त्रिस्ना" राखे कसो होला, श्रेया?" आफुलाइ सामान्य तवरमा प्रस्तुत गर्यो सधैं झैं सार्थकले।
"अचानक किन परिबर्तन?" श्रेयालाइ सार्थकले दिएको स्पष्टिकरण चित्त बुझेन । "अस्ति त "प्रतिक्षा" भन्नु भएको होइन?"
"प्रतिक्षा धेरै प्रयोग भइसकेको शब्द हो, "त्रिस्ना" नौलो जस्तो देखिन्छ। श्रोताहरुको रुचि परिबर्तन भइरहन्छ। त्यसैले मैले "त्रिस्ना" रोजें।" सार्थकलाइ उत्तर दिन गार्है पर्यो।
"त्रिस्ना यानि तिर्खा। यसको तपाइको गीतहरुसङ के सम्बन्ध छ र? तपाइको गीतहरु प्रेमसम्बन्धि छन्।" श्रेयालाइ चित्त बुझेन।
"प्रेममा पनि त्रिस्ना हुन्छ, आफ्नै मान्छेबाट पाउन नसकिने मायाको तिर्सना।" सार्थकलाइ त्यतिखेर त्रिस्नालाइ उसले दिन नसकेको मायाले भत्भति पोल्यो।
"बाबा! अलबमको नाम जे राखे पनि हजुरलाइ मेरो शुभकामना। तपाइको सबै गीतहरु हिट होस्।" श्रेया बिस्तारी हाँसी।
"तेसो भए अब खाना खान जाउ न त। मलाइ भोक लाग्यो।" सार्थकले श्रेयालाइ भन्यो।
बाबु छोरीको सम्झौता भयो। खाइसकेपछि सार्थकले उसको गीतहरुको बारेमा श्रेयालाइ बतायो। उसले २-३ वटा गीतको केहि टुक्राहरु श्रेयालाइ सुनायो। आभा शायद आफ्नै काममा ब्यस्त थिइ। समिर सुतिसकेको थियो। निद्राले लट्ठ बनाए पछि श्रेया पनि आफ्नो कोठामा जान लागी। जानु अघि उसले सार्थकलाइ गहिरो कुरा भनी।
"बाबा! म आफुलाइ भन्दा बढी तपाइंलाइ बिस्वाश गर्छु। तपाइं मेरो लागि संसारको सबै भन्दा बढी माया गर्ने बाबा हुनुहुन्छ।" सार्थकको आँखामा तरल पदार्थ सल्बलाए। उ बोल्नै सकेन।
"गुड्नाइट बाबा!" श्रेया हाँस्दै गइ आफ्नो कोठातिर। सार्थक एक्लो भयो, श्रेयाको बिस्वाशसङै। के त्रिस्ना पनि उसलाइ यसरी बिस्वास गर्न सक्छे? के गर्थी? घ्रिना गर्दी हो। मनमनै कति गाली गर्दि हो। तर उसले श्रेयाले जस्तै कसलाइ पोख्दि हो आफ्नो दुखहरु? उ सङ कति प्रश्न होलान्? कति गुनासोहरु? जिन्दगीले उसलाइ के दियो? हेला, अपमान, दुख सिबाय।
अर्को दिन उ लिजालाइ बानेश्वरको कुनै फास्टफुड रेस्टुरेन्टमा कुर्दै थियो। १२ बजे आइपुग्छु भनेकी थिइ त्यो बिहान फोनबाट। ५ मिनेट भइसकेको थियो, लिजा आइपुगेकी थिइन। कतै ट्राफिक जाममा परी होली, यस्तै सोच्यो सार्थकले। उ हत्पति मान्छेहरुले नदेखिने खालको कुनातिरको ठाँउमा बसेको थियो। सबैले चिन्ने भएकोले पनि उसलाइ बाहिर खान जान मन लाग्दैनथ्यो। नभन्दै एउटा पत्रकारले देखि हाल्यो उसलाइ।
"ओहो, सार्थक जि! सन्चै हुनुहुन्छ?"
"म ठिकै छु, तपाइ नि?" नचिने पनि सार्थकले औपचारिकता निभायो।
"म "संगीत श्री" भन्ने साप्ताहिकबाट!अब यत्रो प्रख्यात गायक भेटिएको छ, अलिकति भलाकुसारी गर्नु पर्यो।" भन्दै पत्रकारले कलम र कापी झिक्यो।
"त्यसो नगरौं होला अहिले। म एउटा कामको सिल्सिलामा कसैलाइ भेट्दैछु। कुरा पछि गरौंला, मेरो नयाँ अलबम निस्केपछि।" सार्थकलाइ पत्रकारले लिजालाइ नदेखे हुन्थ्यो भन्ने लागेकोथ्यो। तर लिजा ठिक्क त्यहिबेला रेस्टुरेन्टभित्र छिरी र उ भएतिर आइ। पत्रकारले पुलुक्क लिजालाइ हेर्यो अनि नमस्कार गर्यो। लिजाले पनि नमस्कार फर्काइ।
"तपाइको नयाँ अलबमको नाम चाहि के नि?" पत्रकारले फेरि प्रश्न गर्यो।
"त्रिस्ना।" सार्थकले छोटो उत्तर दियो।
"अनि तपाइको गीतमा आजकाल लिजा खुब मोडेलिङ गर्नु हुन्छ नि। किन?" पत्रकारले अलि कति ब्यंग गर्दै सोध्यो।
"लिजा मेरो गीतमा मात्रै होइन, आजकालको सबै गीतमा मोडेलिङ गर्नु हुन्छ। उहाँ धेरै प्रोफेसनल मोडेल हुनु हुन्छ। त्यसैले सबैले उहाँलाइ काम दिन्छन। मैले पनि त्यसै गरें।" सार्थकलाइ लिजाको नाम उसङ जोडेर पत्रिका बिकाउने लेख छाप्ला भन्ने डर थियो।
"के तपाइको नयाँ अलबम "त्रिस्ना" मा पनि उहाँ नै मोडेल् हुनु हुन्छ?" पत्रकारले लिजाको बक्षतिर अश्लिल तरीकाले हेर्दै भन्यो। लिजाले अप्ठ्यारो मानी। सार्थकलाइ रिस उठ्यो।
"तपाइको नम्बर दिनुस्। म तपाइलाइ अन्तर्बार्ताको लागि उपयुक्त समय दिन्छु।" आफुलाइ सम्हाल्दै भन्यो सार्थकले।
त्यसपछि पत्रकारले सार्थक र लिजा दुबैलाइ आफ्नो विजिटिङ कार्ड छोडेर गयो।
"लिजा, सरी है। त्यो मान्छेले तिमीलाइ हेरेको तरिका अलि नराम्रो थियो? के गर्ने मान्छेहरु कहिले कहि त्यस्तै हुन्छन्।" सार्थकले माफि माग्यो।
"धेरै ब्यक्तिहरुको बुझाइमा मोडेलहरु शरीर मात्र हुन्, बिचार होइनन्। त्यसमा के अप्ठ्यारो मान्नु? ब्यक्ति मात्र होइन, हाम्रो समाज नैं त्यस्तो छ।" लिजा दिक्क हुँदै भनी।
"यस्तो सानोतिनो कुरालाइ वास्ता गर्न थाल्यौ भने जिबनमा कहिले अगाडी बढ्न सक्दैनौ।" सार्थकले सम्झायो, लिजा एकछिन टोलाइ अनि फेरि मुस्काइ।
"छोड, यी कुरा!" मुस्काँउदा उसको अनुहार कुनै सुन्दर फुल अकस्मात फुले जस्तै देखिन्थ्यो।
"तिम्रो अर्को हप्ता फुर्सद छ?" सार्थकले सोध्यो।
"त्रिस्ना" कसको नाम हो?" लिजाले बिचैमा सोधी।
"किन?" सार्थकले सोध्यो।
"तिमीले नयाँ अलबमको नाम "त्रिस्ना" राख्ने रे। अघि त्यहि भन्दै थियौ होइन?" लिजाको आँखा कौतुहुल देखिन्थे।
"हो। त्रिस्ना कसको नाम होला? तिमी आफै अन्दाज गर।" सार्थक हाँस्यो।
"तिमीले अस्ति भनेको कुरा हो? त्यो नागरिकता वाला?" लिजाले अडकल काटी।
"तिमीले ठिक भन्यौ। यो अलबम उसको नाममा ल्याउने भएँ मैले।" सार्थक खुशी देखिन्थ्यो।
"के तिमीलाइ उसको माया लाग्छ?" लिजाको प्रश्नले सार्थक झस्क्यो।
"मलाइ थाहा छैन।" एक्छिन चुप लाग्यो र भन्यो। "म आजकाल त्रिस्नाको बारेमा धेरै सोच्छु। तर म के गर्न सक्छु र उसको लागि?" सार्थक बिबश थियो।
"अब के गर्छौ त?" लिजाले पानी पिउँदै सोधी।
"नागरिकता बनाइदिन्छु। त्यसपछि उ गाँउ जान्छे। चाहेर पनि म केहि गर्न सक्दिन उसको लागि। श्रेया मलाइ अनेक प्रश्न गर्छे आजकाल। उ भन्छे उ आफुलाइ भन्दा बढी मलाइ बिस्वाश गर्छे। म के गरु?" सार्थक भाबुक भयो।
"बिचरी!" लिजाले लामो स्वाश फेरि, अनि हेरि सार्थकलाइ। "केहि त गर्नै पर्छ तिमीले।"
"म सङ केहि उपाय छैन लिजा। मैले धेरै सोचि सकेँ। म श्रेयाको भावनामा चोट पुर्याउन सक्दिन। उसले भर्खरै जिबन बुझ्न शुरु गरेकी छे।" सार्थक असहाय जस्तो देखियो।
"अनि त्रिस्ना नि। उसको जिबन छैन?" लिजाको स्वर अलि ठुलो भयो।
"उसले जिन्दगीसङ सम्झौता गरिसकेकी छे। उसको लागि जिन्दगी श्रेयाको जस्तो कठिन हुने छैन। किनभने उसले जन्मेदेखि नैं जिबनको हरेक चुनौतीसङ सामना गर्दै बाँचेकी छे। उसलाइ त्यति गार्हो हुँदैन यो एउटा जिन्दगीको सत्य। उसको बाबु छ, तर उसको लागि छैन। उ फेरि सम्झौता गर्छे।" सार्थक कमजोर भयो आफैसङ।
"अरु त त्यस्तै हो। केहि आर्थिक सहयोग भएपनि त पक्कै गर्न सक्छौ। भोलि उसलाइ पैसाको आबश्यकता परेमा कसले दिन्छ? धेरै थोरै पैसा जति भए पनि उसको नाममा ब्यांकमा खाता खोलिदिन सक्दैनौ?" लिजाले उपाय सुझाइ।
"म पनि यही सोच्दै थिए धेरै दिन देखि। जाने बेलामा केहि रकम उसैको हातमा दिउँ भन्ने सोचिरहेको छु। बाबुको कर्तब्य निभाउन त सकिन सकिन, सानो सहयोग त परचक्रिले पनि गर्छ। बरु म परचक्रि नैं भइदिन्छु बरु।" सार्थकलाइ पनि चित्त बुझ्यो लिजाको कुरा।
---------------
भाग-१०
लिजा सङ छुट्टिएपछि सार्थक आफ्नो अफिस फर्क्यो। म्युजिक डाइरेक्टर कुरिरहेको थियो, आबश्यक बुँदाहरुमा छलफल गर्यो। छायाँकनको लागि अझै मिति तोक्न सकेन। उसले पछि खबर गर्ने आश्वास्वन दियो र म्युजिक डारेक्टर उ सङ बिदा भयो। बास्तबमा उसको अलबम उसको योजना भन्दा पछि परिरहेको थियो। सबै कुरा लगभग सकिसकेको थियो भिजुलाइजेसन मात्र बाँकि थियो। त्यसको लागि उ पहिला त्रिस्नाको काम सकाउन चाहन्थ्यो। तर प्रबेशले अझै उसलाइ केहि खबर गरेको थिएन। सार्थकले प्रबेशलाइ आफै फोन गर्यो।
"सर, मैले तयारी गरिसकेको छु। तर त्रिस्ना लाइ सन्चो नभएर अलि दिन कुर्नु पर्ने भयो।" नमस्ते आदान प्रदान गरे पछि प्रबेशले उसलाइ खबर दियो।
"के भयो त्रिस्नालाइ?" सार्थक चिन्तित भयो।
"खोइ? पेट दुख्छ रे, त्यो केटि त सार्है रोगी रैछे। जहिले पनि केहि न केहि भइरहेको हुन्छ।" प्रबेशको जवाफ थियो।
"डाक्टरलाइ देखायो त?" सार्थक अरु जान्न चाहन्थ्यो।
"अस्ति बलबहादुर दाइले बिर अस्पताल लगे क्यारे, कुनि के हो औषधीहरु दिएर पठाएको छ, निको हुन्छ भनेको छ रे।" प्रबेशले भन्यो।
"पानि फोहोर भयो कि? खाना मिलेन कि? कहाँ बस्छन् उनिहरु?" यी सबै कुराहरु एकै चोटि सोध्यो सार्थकले।
"त्यही सुन्धाराको एउटा सस्तो लजमा बस्छन्। अब काठ्मान्डुमा राम्रो ठाँउमा खान महङो छ। जहाँ पायो त्यहीँको खाना र पानी त्यस्तै दुषित नैं हुन्छ। तर त्यो केटि गाँउमा पनि बिरामी भइ रहन्थी रे सानैदेखि।" प्रबेशले आफुले पाएको जानकारी दियो।
"त्यस्तिले के स्वास्थ्य सेविकाको काम गर्ली?" सार्थकले सोच्यो, अनि फेरि सोध्यो। "अब कति दिन कुर्ने त?"
"म तपाइलाइ दुइ/ तिन दिनमा खबर गर्छु।" भन्दै उताबाट प्रबेशले फोन राख्यो।
त्रिस्ना बिरामी छे, तर उ अनभिज्ञ छ। थाहा पाएर पनि उ के गर्न सक्छ उसको लागि। गएर भेटु भने उनिहरुले अरु आशा गर्लान् भन्ने पीर। नगरु भने त्रिस्ना को छ यो संसारमा? बलबहादुरलाइ केहि भइ हाल्यो भने त्रिस्ना एक्लि हुन्छे। कसरी बाँच्ली एक्लो जिबन? तर बिकल्प के छ त? कसरी उ आफ्नो कर्तब्यलाइ निभाउन सक्छ ? त्रिस्ना उसकी छोरी, श्रेया पनि उसकी छोरी। दुबैको जिबनमा उसको भुमिका उत्तिकै महत्वपुर्ण छ। तर कति टाढा बनाएको छ समयले उसलाइ त्रिस्नाको जिबनबाट? श्रेयालाइ अलिकति रुघा लागेपनि उसको मन दिनभरि बेचैन हुन्छ। उ जहाँ गए पनि घरि घरि फोन गरेर सोधि रहन्छ। तर त्रिस्ना बिरामी भइ रहन्छे, उ खालि दुबिधामा परिरहेको हुन्छ। के गर्ने के नगर्ने भनेर?
साँच्चि त्यस्तो रोगी मान्छेले के गरेर खाली जीबनमा? गाँउको जीबन गार्हो छ। काम नगरी खाने आधारहरु हुन्नन्। कि त्रिस्नालाइ यही कतै राख्नु पर्यो? काठमान्डु मैं कुनै छात्राबासमा। उसको नजरमा त हुन्छे उ। बिरामी भइ भने उपचारको लागि अस्पताल हुन्छ। सार्थक आफै प्रत्यक्ष उसलाइ हेरबिचार गर्न नसके पनि कसैलाइ कामको जिम्मा दिन सक्छ। रमेशलाइ अर्हाए पनि हुन्छ। बेला बेलामा भेटेर हालखबर पनि बुझ्न सक्छ। यदि पढी भने यसो कसैलाइ भनसुन गरेर सजिलो काम पनि लाइ दिन सक्छ सार्थकले। तर यो सबै कुरा आभा, श्रेया र समिर कसैले पनि थाहा पाउनु हुन्न। त्रिस्ना मान्छे त? यदि यो बिकल्प राख्यो भने त्रिस्नाको जिबनमा परिबर्तन आउला? उ पनि आफ्नो पश्चातापबाट मुक्त हुनेछ। यो सबैको लागि रामो हुनेछ।
उसले रमेशलाइ बोलायो, वालेटबाट केहि पैसा निकालेर दियो र भन्यो, "बलबहादुर र त्रिस्ना सुन्धारातिर कतै सस्तो लजमा बस्छन् रे। त्रिस्नालाइ सन्चो छैर रे। उनिहरु बसेको ठाँउ पत्ता लगाउनु र यो पैसा खर्चको लागि दिनु। पैसा सकियो होला, काठ्मान्डु आएको पनि धेरै भइसक्यो।"
"सुन्धारा कतातिर होला दाइ?" रमेशले सोध्यो।
"त्यो त मैले सोधिन। म प्रबेशको नम्बर दिन्छु तिमी आफै फोन गरेर सोध।" सार्थकले रमेशलाइ नम्बर टिपायो।
रमेश गयो, तर सार्थक सोचिरह्यो, त्रिस्ना र उसको सम्बन्ध, कति जटिल कति संबेदनशील।
---------------
भाग- ११
सामाजिक दायराभित्र रहेको भए त्रिस्ना र उसको सम्बन्ध कति आत्मिय हुन्थ्यो, उत्तिकै स्वाभाबिक पनि। त्रिस्ना निस्फिक्री उसलाइ बाबा भन्न सक्थि, उ गर्बले त्रिस्नालाइ छोरी भन्न सक्थ्यो। तर परिस्थिति झन् झन् जटिल हुँदैछ। त्रिस्नालाइ उसले १७ बर्षपछि देख्दैछ त्यो पनि एउटी अपरिचत केटीको रुपमा। जुना छैन, ती दुबैलाइ परिचय गराउन। बलबहादुरको उद्देश्य मात्र नागरिकता हो। त्रिस्ना के चाहन्छे त? न त उसलाइ कसैले सोधेको छ, न त उसले भनेकी छे। उसको मन भित्र कति ज्वालामुखि फुट्नु अघिका लावाहरु सलबलाइरहेका होलान्? कति बर्षिन नसकेका काला बादलका बेगहरु मडारिदैं होलान्? कसले देखेको छ उसको मनभित्रको नबुझिने चित्र?
सार्थकले क्यालेन्डर पल्टायो, प्रबेशले २-३ दिनमा खबर गर्छु भनेको छ। त्यो अनुसार त्रिस्नाको लागि कतै छात्राबासको प्रबन्ध गर्नलाइ धेरै समय बाँकि छैन। उसले आजैदेखि हेर्न शुरु गरे हुन्छ। उसले रिसेप्सनिस्टलाइ काठ्मान्डुको राम्रो राम्रो नाम चलेको केटिहरुको लागि खुलेका छात्राबासको नम्बर माग्यो र आफैले कुरा गर्न थाल्यो। २-३ वटा ठाँउमा कुरा गरेपछि एउटा छात्राबासमा आफै गएर हेर्ने बिचार गर्यो। कुपोन्डोलमा रहेछ त्यो होस्टेल चाहि। हिड्ने तर्खर गर्दा गर्दै रमेश आइपुग्यो।
"दाइ, मैले त भेटिन उनिहरुलाइ।"
"बस्ने ठाँउ नि?" सार्थकले सोध्यो।
"गल्ली गल्ली भित्र खोजे, तर प्रबेशले भनेको ठाँउ नैं भेटिन।" रमेशले आफ्नो असमर्थता भन्यो।
"ठिकै छ। आजलाइ भइ हाल्यो। अर्को चोटि प्रबेशसङै जाऔला।" केहि बेर सोच्दै सार्थकले फेरि रमेशलाइ भन्यो।"एकछिन कुपोन्डोल जानु पर्यो। ल हिँड"।
रमेशले खुरुखुरु सार्थकको आग्रह मान्यो।
छात्राबासको ढोकैमा वार्डेन क्रिपाले स्वागत गरी सार्थकलाइ। क्रिपा क्रिपालु देखिन्थी। सुतिको फिका हरियो सारी लगाएकी क्रिपा झट्ट हेर्दा कुनै तपस्वी जस्तै तेजिली देखिन्थी। उसको स्वर त्यस्तै मधुरो र शान्त थियो। अनुहारमा श्रिङारको नामनिशान थिएन र पनि उज्याली थी। उसको मातहतमा २५ छात्राहरु थिए। कोहि काठ्मान्डु कै कोहि बाहिरका, कोहि काम गर्ने र पढ्ने, कोहि पढ्दै मात्र। प्राय छात्राहरु टेक्निकल बिषयका बिधार्थीहरु थिए। उनिहरुको लागि पढ्ने बाताबरण अनुकुल थियो त्यहाँ। सुरक्षाको सन्दर्भमा कोहि पनि बेलुकी ७ बजे पछि बाहिर जान नपाउने र अभिभाबक लिन आए मात्र पास दिएर घर पठाउने नियम थियो। क्रिपाले सार्थकलाइ होस्टेलको सबै कोठाहरु देखाइ, पढ्ने कोठा, सुत्ने कोठा, खाना खाने कोठा, टि बि हेर्ने कोठा, लाइब्रेरी, भिजिटर आँउदा भेट्ने कोठा सबै। सम्पुर्ण नियमहरु बारे जानकारी दिइ। होस्टेल सफा देखिन्थ्यो र ठाँउ पनि सहरको भिंडबाट टाढा थियो। सार्थकले सबै कुराको निरिक्षण गरेपछि क्रिपालाइ सोध्यो।
"महिनाको कति फी लिनु हुन्छ?"
"कसको लागि?" क्रिपाले सोधी।
"एउटी गाँउकी केटीको लागि।" सार्थकले अकमकाउदैं भन्यो।
"अनि उस्को अभिभाबक?" क्रिपाले सोधी।
"आमा मरी सकी। बाबु-- बाबु पनि मरिसक्यो" सार्थकले सानो स्वरमा भन्यो। उ आफैले आफुलाइ मार्यो एकछिनको लागि।
"बिचरी!" क्रिपाले सहानुभुति जनाइ। "कति बर्षकी छे?"
"१७ जति होली।"सार्थकले उ बन्दिपुर गएको, त्रिस्नाको उमेर आफै हिसाबकिताब गर्यो।
"अनि कसले तिर्छ त उसको फी?" क्रिपा दयालु भए पनि मुख्य प्रश्न त्यहि नैं थियो।
"म-- यानि मेरो साथी छ, उसैले तिर्छु भनेको छ।" सार्थकले कुरा मिलाउनै पर्यो।
"तपाइको लागि भए म डिस्काउन्ट गर्न सक्छु। तर तपाइको साथीको लागि सक्दिन।" उस्तै मन्द मुस्कान छाडी क्रिपाले।
"मलाइ चाहि किन बिषेश डिस्काउन्ट?" सार्थकले सम्झ्यो क्रिपा पनि उसको गीतको फ्यान रहिछ।
"तपाइँ आभाको श्रीमान होइन? आभा मेरी कलेजकी मिल्ने साथी हो।" क्रिपाले त्यस्तो ठाँउमा गोली हानी, जहाँ पहिले नैं चोट लाग्ने संभाबना थियो।
सार्थक मर्माहत भयो, एकछिनको लागि उसको ओंठ सुक्यो, दिमाग सुन्य भयो। क्रिपा आभाको साथी, त्रिस्नालाइ यहाँ राख्नु उपयुक्त लागेन सार्थकलाइ।
"ए, तपाइँ आभाकी साथी, चिनेकै मान्छे पर्नु भएछ। संसार साँचिकै सानो छ।" सार्थक रोकियो अनि फेरि भन्यो।"म मेरो साथीलाइ सोध्छु, उसले के भन्छ? त्यसपछि तपाइलाइ खबर गरुलाँ"। भन्दै उ त्यहाँबाट छिटो छिटो बिदा भयो।
"आजको दिन राम्रो छैन।" बाटोमा उसले रमेशलाइ भन्यो।
"किन दाइ?" रमेशले सोध्यो।
"त्रिस्नाको लागि होस्टेल हेर्न खोजेको। यहाको वार्डेन नैं आभाकी साथी रैछे। होस्टेल राम्रो छ तर आभाको साथी भएको ठाँउमा त्रिस्नालाइ राख्नु भनेको मैले आफ्नो खुट्टामा अफैले बन्चरो हान्नु जस्तै हो।" सार्थकले लामो सुस्केरा हाल्यो।
"अनि तपाइले त्रिस्नासङ कुरा गर्नु भयो त?" रमेशले सोध्यो।
"कुरा गर्नै पर्दैन। उ गाँउ गएर के गर्छे? यहिँ बस्छे, पढ्छे, एउटा काम त म भनसुन गरेर लगाइदिन सक्छु। यहाँ म छु उसको लागि। गाँउमा को हुन्छ? बलबहादुर पनि बुढो भइसक्यो। उसकी आमा मरी हाली।" सार्थक एक्लै एक्लै सोच्दै बोल्दैथ्यो। रमेश केहि बुझ्न सकिरहेको थिएन।
साँझ घर पुग्दा सार्थक थकित थियो। खासै काम केहि गरेको थिएन तर त्रिस्नाको बारे सोच्दा सोच्दा उ गलेको थियो। श्रेया र समिरलाइ माया गरेर उ आफ्नो कोठामा जानै लागेको थियो। पछाडीबाट आभाको स्वर सुन्यो।
"सार्थक!" पहिला उसलाइ बिस्वाश लागेन आभा नैं हो भनेर। यसरी उसले कहिले बोलाउदैनथी।
"सार्थक"।दोस्रो चोटि उसले आभाकै स्वर सुनेर फर्क्यो।
"तिमीसङ एउटा कुरा गर्नु छ।" आभाले भनी।
"अहिले नैं?" सार्थकले सोध्यो।
"अहिले नै।" आभाले भनी। "पाँच मिनेटपछि माथि कौसिमा आउ। त्यहीँ कुरा गरौंला।"
सार्थकको मनमा शंकाको हुरी चल्न थाल्यो। के क्रिपाले आभालाइ दिँउसोको कुरा भनि सकी? के आभाले त्रिस्नाको बारे थाहा पाइ सकि? अब के हुन्छ? आभाले के भन्छे? सार्थकले के जवाफ दिन्छ?
---------------
भाग-११
एकछिनपछि सार्थक माथि कौसिमा उक्लियो, आभा पहिले नैं उसैलाइ कुरेर बसेकी थिए। साँझ त परिसकेको थियो, तर रात अझै आइसकेको थिएन। काननिरको केहि केशलाइ चोर औलाले घुमाउदै आभा केहि सोचिरहेकी थिए। सार्थक आएको पनि उसले देखिन। सार्थक आभा नजिकैको को कुर्सीमा बस्यो, आभाले उसलाइ आफै हेर्छे भनेर कुर्यो। तर आभा आफ्नै धुनमा सोचमग्न थिए। त्यसपछि सार्थक आफैले आफु त्यहि भएको जानकारी दिनु पर्यो आभालाइ।
"आभा।" आभाले पुलुक्क हेरी, चोर औंलाले बटारीरहेको केशलाइ छोडी, अनि मुस्काइ।
"अस्ति तिमी म सङ के कुरा गर्न खोज्दै थियौ? म सङ समय थिएन। तर आज म सुन्न सक्छु।" आभाले सार्थकलाइ हेर्दै भनि।
"के कुरा?" सार्थकले सम्झिने प्रयास गर्यो।
"खोइ के कुरा हो? तर त्यति खेर म ब्यस्त थिए प्रिजेन्टेसनको काममा। त्यसैले मैले बिचैमा छोडेर हिड्नु परेको थियो। अस्ति भर्खर त हो नि। बिर्स्यौ?" आभाले सकेसम्म सम्झाउन खोजि।
सार्थकले सम्झ्यो त्रिस्ना, शायद उस्कै बारेमा कुरा गर्न खोजेको थियो त्यो रात। तर उसले भन्नै सकेन।
"ए, त्यस्तो जरुरी कुरा हैन। मैले मेरो नयाँ अलबम को नाम मात्र के राखे उपयुक्त होला भनेर तिमिलाए सोध्ने बिचार गरेको थिए। तर अब राखिसके। त्यो कुरा सकि सक्यो।" सार्थकलाइ भन्नु उचित लागेन।
"त्यस्तो कुराको त मलाइ केहि आइडिया छैन ? तिमी आफै सोच्न सक्छौ नि।" केहि बेर रोकि अनि फेरि भनि आभाले। "आज मेरो एउटा कुरा छ तिमिसङ।"
सार्थकले सोध्न सकेन, मात्र कुरिरह्यो आभाको कुरा छातिमा उफ्रिरहेको मुटुको आवाजले कानलाइ बहिरो बनाइसकेको थियो। तैपनि नियन्त्रण गर्ने प्रयासमा थियो सार्थक।
"म एक महिनाको लागि क्यानडा जाँदैछु।" आभाको अनुहारमा खुशी थियो। सार्थकले सन्तोषको स्वाश फेर्यो।
"अचानक? के काम पर्यो त्यस्तो?" सार्थकलाइ अलि अलि डर पनि लाग्यो। आभा उ सङ टाढिन लागेको जस्तो भान भयो। हुन त नजिक कहिले थिए र उनिहरु?
"मलाइ एउटा नेत्रित्व बिकाश सम्बन्धी तालिममा क्यानडाको संस्थाले छानेको छ। त्यो कार्यक्रममा संसारका अन्य मुलुकबाट पनि म जस्तै नारीहरु आउनेछन्। हामीलाइ त्यहाँ एक महिना नेत्रित्व बिकाश सम्बन्धी तालिम दिइनेछ।" आभामा बास्तबमा अरुको मातहतमा भन्दा आफ्नै मातहतमा अरुलाइ काम लगाउन सक्ने क्षमता थियो। त्यसैले होला उ र सार्थक आ-आफ्नै ढङले परिवारिक जिम्मेदारी स्वतन्त्र रुपमा निभाउथे। उनिहरु कसैको मातहतमा थिएनन्, समानान्तर रेखाहरु जस्तो।
"यो त धेरै खुसीको कुरा हो। भन, मैले तिमीलाइ के मद्दत गर्नु पर्छ तिम्रो सफल यात्राको लागि?" सार्थक कतै खुम्चे पनि आभाको सफलतामा खुसी भयो।
"तिमी म नहुँदा श्रेया र समिरको सम्पूर्ण जिम्मेबारी लिन्छौ भन्ने आशा छ। घरको पनि।" आभाले सार्थकलाइ अनुरोध गरी।
"त्यो त तिमीले चिन्ता गर्नै पर्दैन। तिमी ढुक्क भएर जाउ, तर हामी तिमीलाइ कुरिरहेका छौ भन्ने कुरा चाहि नबिर्स। उतै पलायन हुने बिचार छ भने त्यागिदेउ।"सार्थकले आफ्नो भाबनालाइ लुकाउन सकेन। जे भए पनि आभा उसकी आफ्नै मान्छे हो, जसले उसलाइ परिबर्तन गर्ने कोशिश गरेकी छैन। उ जस्तो छ त्यस्तै स्वीकारेकी छ।
"उतै बसे पनि तिमीलाइ त केहि असर पर्दैन होला।" आभाले ब्यङ गरी उसलाइ।
"तिमी मलाइ त्यति सार्हो निष्ठुरी छौ जस्तो लाग्दैनौ। हामी एक अर्कामा जति बिपरित दिशामा जान्छौ, आकर्षण त्यति नै बढ्छ। तिमी जहाँ जान्छौ म त्यही आँउछु, साथमा श्रेया र समिर पनि।" सार्थकले आभालाइ नियाल्यो, आज आभाको अनुहारमा अर्कै कान्ति थियो। यसभन्दा अघि कहिले देखेको थिएन त्यो उज्यालो।
सार्थकको मोबाइल बज्न थाल्यो, आभा केहि भन्न खोज्दैथी, चुप लागि। सार्थकले नम्बर हेर्यो लिजा थिइ। उसले फोन उठाएन र आभा अलि पर कौसीतिर गइ। उ सार्थकलाइ उसको ब्यक्तिगत फोनकलको लागि प्राइबेसी दिन चाहन्थी। उ सधै यस्तै गर्थी, जब सार्थकको फोन आँउथ्यो। उसले कहिले पनि सार्थकलाइ कसले किन फोन गर्छ भन्ने चासो देखाइन। फोन बन्द भएको केहि बेरपछि आभा भएतिर सार्थक पनि गयो।
बाताबरण सहज बनाउन उसले आभालाइ सोध्यो।
"तिम्रो कार्यक्रम कहिले देखि कहिलेसम्म हुन्छ? मैले पनि त्यहि अनुसार मेरो कार्य तालिका मिलाउनु पर्यो।"
"अर्को महिनाको दोस्रो हप्तादेखि एक महिना सम्म हो। त्यसपछि म फर्कि हाल्छु।"
"टिकेटको लागि म प्रबन्ध गर्छु। मलाइ जाने र आउने दिनको मिति देउ।" सार्थकले आफुले सक्ने जिम्मेबारी लियो।
"उताबाटै सबै प्रबन्ध हुन्छ। तिमी ट्रावल एजेन्सिलाइ सम्पर्क गरेर मेरो आइटिनरि देउ। त्यसपछि उनिहरुले ट्रावल अजेन्सिलाइ डाइरेक्ट सम्पर्क गर्छन्, सजिलै छ। हामीले केहि गर्नु पर्दैन।" आभाले भनी।
"हुन्छ, मलाइ तिम्रो जाने र फर्किने दिनको मिति देउ।"
"एकछिन पर्ख।" भन्दै आभा मिति हेर्न भित्र गइ। सार्थकलाइ कता कता आभा कहिल्यै नफर्किने गरी गइ भने के गर्ने होला भन्ने पीर पर्यो। आभा बिनाको उसको जिबन अरु निरथर्क हुनेछ। उ यस्तै यस्तै सोचिरहेको थियो। फेरि फोन आयो, यसपाली प्रबेशको थियो। हत्त न पत्त फोन उठायो सार्थकले।
"प्रबेश जी, भन्नुस्!"
"बलबहदुरले अलि छिटै काम सकाँउ भन्न थाले। त्रिस्ना नि बिरामी भइ रही रे। उता गाँउमा पनि थुप्रै काम बित्यो रे। सकेसम्म भोलि नै सकाँउ भनेको छ। के गर्ने?"
"अनि त्रिस्नालाइ राम्रो निको भयो त?" सार्थकलाइ त्रिस्ना भन्दा महत्वपूर्ण बिषय अरु थिएन।
"त्यस्तो धेरै बिरामी छैन, आउन सक्छे रे त्यो अफिसमा नागरिकताको लागि। त्यसैले मैले त भोलिको लागि सबै तयारी गरे। मैले चिनेको एकजना साथी पनि छ त्यहा। धेरै समय लाग्दैन, एक घन्टामा सबै सकाइदिन्छु भन्या छ। तपाइ पनि त्यस्तै ११:३० तिर CDO अफिस आउनु होला। म बलबहादुर र त्रिस्ना लिएर आँउछु।
"किन यस्तो हतार? अघि बिहानै मात्र २-३ दिनपछि भनेको हैन?" सार्थकलाइ धेरै कुराको चिन्ता लाग्न थाल्यो अब। उसले त्रिस्नासङ कुरा पनि गर्न पाएको छैन। उ के चाहन्छे? सोध्न पाएको छैन। उसको ब्यबस्था गर्न पाएको छैन।
"मैले त भोलीको लागि बन्दोबस्त गरि सके सर! उनिहरुलाइ समय छैन भने हामीले पनि धेरै अड्काएर राख्ने कुरा भएन। तपाइ चाहिने डकुमेन्ट लिएर आउनुस्। काम सकाइदिउँ, उनिहरु जे सुकै गरुन् त्यसपछि।" प्रबेशले उताबाट "भोलि भेटौंला" भन्दै फोन राखिदियो।
सार्थकको मनको तार पनि काटियो कतैबाट, त्रिस्नासङको मन सङ मिलाउने तार। के अब त्रिस्ना फेरि पराइ हुन्छे उसको लागि? उ र त्रिस्नाको सम्बन्धको पर्खाल अझै ठुलो बन्छ? किन सक्दैन उ त्यो पर्खाल भत्काउन?
---------------
भाग-१२
सार्थकले नसोचेको दिन पनि आयो। सधैं झै बिहानी सुर्योदयबाटै शुरु भएको थियो। उसको वरिपरि सबै कुरा उस्तै थिए, कौसी अगाडीको अम्बाको बोट उस्तै, तल बङैचामा फुलेका गुलाफहरु उस्तै र ढोकै नजिकका धुपीको बोट पनि उस्तै। केहि फरक नैं थिएन कहिँ पनि। मात्र उसको मन अमिलो भइरहेको थियो। उसलाइ यस्तो लागिरहेको थियो, कोहि उसको मुटुलाइ चिथोर्दै छ र पीडामा उ कराउन सक्दैन। उ कसैलाइ बताउन सक्दैन उसको मनको हालत। ओइलिएको मन लिएर उ हिड्यो CDO अफिस ११ बजेतिर।
त्यहाँ पुग्दा त्रिस्ना र बलबहादुर अझै आइपुगेका थिएनन्, प्रबेशले तयारी गर्दैथ्यो। सार्थकलाइ प्रबेशले उसकै साथीको कोठामा राख्यो। प्राय सबैले चिन्ने हुनाले सार्थक त्यही कोठामा बसेर झ्याल बाहिर हेर्न थाल्यो। नभन्दै केहि बेरपछि त्रिस्ना र बलबहादुर ढोकामा देखिए। बलबहादुरले झुकेर नमस्ते गर्यो, त्रिस्ना उसलाइ क्वार्क्वार्ती हेर्न थाली। त्रिस्ना अस्ति भन्दा अलि दुब्ली देखिएकी थिए। कमजोर जस्तो देख्थी, उ बलबहादुरको हात समातेर एउटा कुनामा उभिएकी थिइ। सार्थक त्रिस्नासङ कुरा गर्न चाहन्थ्यो, उस्लाइ कसरी शुरुवात गर्ने भन्ने पीर परिरहेको थियो। त्रिस्ना बलबहादुरलाइ नछोडि बसेकी थिए। सबै तयारी भइसकेपछि प्रबेशको साथीले सम्पूर्ण कागजात लिएर CDOको कोठामा गयो। केहि बेरपछि फर्क्यो र अलिकति समय कुर्नु पर्ने जानकारी दियो। कुरिन्जेल खान खान जाने कुरा भयो। बलबहादुर र त्रिस्ना अघि अघि निस्के, सार्थक र प्रबेश एक्छिन पछि निस्के। रमेश आइनसकेकोले सार्थक केहिबेर मुल ढोकामा कुरिरहेको थियो। त्यतिकैमा उसको आँखामा त्यहिँ भित्रको सानो चिया पसलमा पुग्यो। बलबहादुर र त्रिस्ना चिया पिउँदै थिए। त्रिस्ना सुखा पाउरोटी चियामा चोपेर खाइरहेकी थिइ। सार्थकलाइ कस्तो कस्तो लाग्यो। उ त लन्चको लागि रेस्टुरेन्ट जादैंछ। रमेश गाडी लिएर आइपुग्यो, त्यसपछि एउटा राम्रो रेस्टुरेन्टमा गएर सार्थकले चिकेन चाउमिन अर्डर गर्यो, रमेशले चाहि मोमो अर्डर गर्यो। दुबैजनाको अर्डर वेटरले एकैछिनमा ल्याइदियो। भोक त बेस्सरी लागिरहेको थियो सार्थकलाइ, तर पहिलो चम्चा मुखमा हाल्नासाथ उसले चियामा सुखा पाउरोटी चोपलेर खाइरहेकी त्रिस्नालाइ झलझल्ती सम्झिन पुग्यो। मन फेरि कुडिंयो, उसले खानै सकेन। त्रिस्नासङ आज उ कुरा गरेरै छाड्छ, उ अब निर्णय गर्नेछ। जो सुकैले जे सुकै भनोस्, मतलब् छैन उसलाइ। त्रिस्ना उसकी छोरी हो, उ लिन्छ जिम्मा त्रिस्नाको। उ दिन सक्छ सबै खुशी त्रिस्नालाइ। उसले अठोट गर्यो। आधा घन्टा पछि उनिहरु फेरि काठमान्डौ CDO अफिस पुगे।
प्रमुख जिल्ला अधिकारी (CDO) को कोठामा गएर सार्थक, त्रिस्ना उभिए, बलबहादुर ढोकैमा थियो। CDO ले सार्थकलाइ केहि प्रश्न सोध्यो, उसले त्रिस्ना उसकै छोरी हो भन्यो। अलिकति अबिस्वाश, अलिकति आश्चर्य मिसाएर CDO ले अरु केहि थप प्रश्न गर्यो। सार्थकले स्वाभाबिक रुपमा सबै कुरा बतायो। त्रिस्नालाइ पनि त्यस्तै गरि सोध्यो, जवाफ चाहि बलबहादुरले दियो। सार्थकले दस्तखत गर्यो, त्रिस्नाले गरी। नागरिकताको काम १५ मिनेटमा सकियो।बुबाको नाम सार्थक सिम्खडा लेखियो त्रिस्नाको नागरिकतामा। नागरिकता लिनासाथै बलबहादुरले "धन्यबाद, सर!" भन्यो सार्थकलाइ र CDO लाइ पनि र हत्त न पत्त फेरि त्रिस्नालाइ डोर्याएर लग्यो। सार्थक छक्क पर्यो, उसले कुरा गर्न बाँकि छ। उ उनिहरुको पछि पछि लाग्यो।
"बलबहादुर! एक्छिन पख्नुस्। कहाँ जान लाग्नु भएको?"
"सर, हाम्रो त आजै बेलुकीको बस छ बन्दिपुर जाने। अब धेरै समय बाँकी छैन।" बलबहादुर अझै त्रिस्नाको हात समातिरहेको थियो।
"किन आजै जानु पर्ने?" सार्थकले सोध्यो।
"यत्रो दिन यता बस्ता उता काम बिति सक्यो सर। अब यहाँ बस्ने काम पनि छैन।" बलबहादुर हतारिएकै थियो।
"सुन्नुस्! मलाइ एक्छिन त्रिस्ना सङ कुरा गर्न दिनुस्।" सार्थकले वरिपरि कसैलाइ देखेन।
"के कुरा गर्नु हुन्छ? उसले बोली फर्काउनै सक्दिन।" बलबहादुरले निधारको पसिना पुछ्दै भन्यो। त्रिस्ना कतै पर हेर्दै थिइ।
"के भन्नु भयो? त्रिस्ना बोल्न सक्दिन?"सार्थक अरु आतियो।
"उसको जन्मै त्यस्तो। बोल्न मात्र सक्दिन। अरु सबै बुझ्छे।" बलबहादुरले भन्यो।
"तपाइले यो कुरा अस्ति मलाइ किन भन्नु भएन?"सार्थकलाइ रिस पनि उठ्यो बलबहादुरदेखि।
"भनेर के हुन्थ्यो सर? उसको लेखालाइ कसैले बदल्न सक्दैन।" बलबहादुरको स्वरमा अरु तनाब थियो।
"अनि स्वास्थ्य सेबिका को काम कसरी गर्छे त?" सार्थकले थाहा नपाएको कुरा अरु पनि छन् कि भनेर सोध्यो।
"रहर गर्दैमा पुरा कहाँ हुन्छ र? अब स्वास्थ्य सेबिका नभए पनि उसको झोला सोला बोक्ने काम त गर्न सक्छे नि। चाहदैंमा सबै कुरा कहाँ पुरा हुन्छ र?" बलबहादुरमा केहि आशा केहि निराशा देखियो।
"त्रिस्नालाइ यहीँ छोड्नुस्, म उसलाइ डाक्टर देखाउछु, सकेसम्म चाहिने सबै उपचार गर्छु। उसलाइ पढाउछु र काम पनि खोजिदिन्छु। त्यो गाँउमा भन्दा यहाँ धेरै सुबिधा छ।" सार्थकले अनुरोध गर्यो।
"सर, तपाइको त सन्तान छन्, सुखी परिवार छ। मेरो त संसार नैं यही त्रिस्ना हो। मेरो आँसु, हाँसो सुख, दुख, रात, दिन, यही छोरी हो। म तपाइलाइ त्रिस्ना दिन सक्दिन।" बलबहादुरले दुइ हात जोडेर बिन्ती गर्यो।
"त्रिस्ना मेरी पनि छोरी हो। म उसलाइ बाबुको माया दिन चाहन्छु। त्यो तपाइ दिन सक्नु हुन्न।" सार्थकले त्यसो भन्दा वरिपरि दुइ- चार जना ब्यक्तिहरु झुम्मिन थालेका थिए।
"सर! म कति बाँचुला र? म पछिको जिम्मा तपाइ लिनु होला। तर बाँचुन्जेल मेरो संसार रित्तो नबनाइदिनु सर।" बलबहादुर रुन थाल्यो। प्रबेश र रमेश पनि आइपुग्यो। दुबैले सार्थकलाइ सम्झाउन थाले। त्रिस्ना बलबहादुर रोएको देखेर आँखा भरी आँसु पार्दै सार्थकलाइ हेर्न थाली। त्यो हेराइमा शायद तिरस्कार थियो। सार्थकको अनुहारमा ग्लानि थियो। त्रिस्ना केहि भन्न पनि सक्दिन,तर आँखाहरु बर्षिरहन्छन् लगातार। बिडम्बना सार्थक त्रिस्नालाइ फेरि गुमाउन चाहदैन।
धेरै बेर कुरा भए पछि प्रबेशले सार्थकलाइ त्रिस्नाको हालखबर बारे बन्दिपुर गए पिच्छे जानकारी दिइरहने आस्वाशन दियो। चाहेको खन्डमा सार्थकले त्रिस्नालाइ आबश्यक सामानहरु पनि पठाउन सक्ने पनि कुरा भयो। बिरामी भएमा वा बेला बेलामा सार्थक आफै बन्दिपुर गएर त्रिस्नालाइ भेट्न सक्ने अनुमति दियो बलबहादुरले। तर बलबहादुर बाँचुन्जेल त्रिस्ना उसैसङ बस्ने भइ। त्यहि भयो सम्झौता बाबु-छोरी बिचको। सार्थकको केहि लागेन। उसले त्यो दिन पैसा पनि बोकेको थिएन। बैंकको चेक पनि थिएन साथमा। उ त्रिस्नालाइ अलिकति पैसा दिन चाहन्थ्यो, तर उ सङ केहि सय मात्र थिए। त्यही भए पनि त्रिस्नाको हातमा राखि दिन चाहन्थ्यो उ। उसले वालेट छाम्न थाल्यो। २-३ सय भेटिए। पैसा निकाल्दै थियो, बलबहादुर र त्रिस्ना बिदा मागी केहि पर पुगिसकेका थिए। उ पैसा मुठिमा बन्द गरेर हेरिरह्यो दुबैलाइ।
उनिहरु मुख्य ढोकामा पुग्दा सार्थकले आफुलाइ नियन्त्रण गर्न सकेन र बोलायो "त्रिस्नाssss!"
त्रिस्नाले आँखाबाट बरर आँसु खसाल्दै एकचोटि सार्थकलाइ फर्केर हेरी, फेरि बलबहादुरको हात समाएर ढोकाबाट ओझेल भइ।
समाप्त।
