नेपाली भाषा र साहित्य अनुरागी साथीहरु,

शायद कृष्ण पराजुलीले होला पन्ध्र तारा र नेपाली साहित्य भन्ने पुस्तक लेख्नु भएको थियो । म उक्त पुस्तकमा वर्णित पन्ध्र नेपाली ताराहरुको तस्बिर संकलन गर्ने प्रयासमा छु । एक क्षण दिमाग खेलाउदा आएका नामहरु मैले यहाँ लेखेको छु । यदी यसमा थप्नु पर्ने अथवा हटाउन पर्ने कुनै नाम भए सल्लाह दिनुहोला साथै यि नेपाली श्रष्टाहरुको राम्रो तस्बिर पाउन सकिने कुनै श्रोत बारेमा पनि यहाँहरुलाई थाहा छ कि?

भानुभक्त आचार्य
मोतीराम भट्ट
लेखनाथ पौड्याल
लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा
बालकृष्ण सम
चक्रपाणि चालिसे
पारशमणि प्रधान
धरणीधर कोइराला
सूर्यबिक्रम ज्ञवाली
गोपालप्रसाद रिमाल
महानन्द सापकोटा
शम्भुप्रसाद ढुङेल
गुरुप्रसाद मैनाली
भवानी भिक्षु
माधवप्रसाद घिमिरे

Bhairab Aryal, Bhupi Sherchan, Govinda Gothale, Bijaya Malla should be included. I was quite amazed by not seeing BP Koirala on the list.

GB
Shanker Lamichhane is still alive with his 'Kaljayi rachanaharu'. Isn't that cheeky :)  To be serious. he is been long dead and died very young just like Motiram Bhatta and Bhairab Aryal- I think Bhairab Aryal killed himself. If you would like to read his works, his book 'Abstract Chintan: Pyaz' alone will suffice.

शंकर लामिछाने को बारे मा धेरै लाइ थाहा नहुनु नौलो कुरा हैन . एक त उहाँको जीवन छोटो रह्यो (१९८६-२०३२) अर्को उहाँले चोरीको आरोप स्वीकारे पछी लेख्न छोड्नु भयो. तर जे जतो छोडेर जानु भएको छ एक से एक पढन लायकका छन् .

शंकर लामिछाने को बहुचर्चित आबस्ट्र्याक चिन्तन : प्याज को अंग्रेजी अनुबाद सहित अन्य रचनाहरु यो लिंक मा पढ्न पाइन्छ . 
 
http://shankarsmriti.blogspot.com/

Bhairab Aryal DID suicide bhanchan (bisnumati ko pool bata khasalera)... Tara patyauna garo lagcha. Taatkalin sarkaar ko birodh byanga hane paachi ...waha lai pani khai haerai maathi pathaiyo bhanne sunincha...ke kati saancho ho..ati jhutho ho...

daum जी ,
भैरब अर्यालको बारेमा मैले बुझेको कुरा चाही फरक छ . उहाँ गोरखापत्र को सामान्य कर्मचारी , शायद प्रेस को प्रुफ रिडर . जिवान कष्टमय थियो . अभावै अभाव रह्यो . धेरै पल्ट धेरै ठाउमा ह्युमिलीयसहन सहनु पर्र्यो . आफ्नै डेरा को भर्र्यांग मा पासो लगाई इह लिला समाप्त पार्नु भयो भन्ने पढेको थिएँ . उहाँ को बारे मा रोचक कुरा समय ले साथ् दिए कुनै दिन लेख्ने छु .

Rahuldai,as far as I know, I think they found his body in Bagmati River at Gokarna.

Well, rahuldai ....tapai ko kura sahi huna sakcha. Maile ta paile paile suneko bhar ma lekheko hu... b. bhut le jastai maile ni bagmati nadi ma hamfalera pran tyag garnu bhako re bhanne suneko hu.
tapai ko yo rochak katha ko pratikshya ma Ma matra haina sajha ka sabai sahitik parakhi kurera basne chau....
+jada jadai.... YASTO PANI AMA ekdaam ramro lagyo hai dai! ani tyo BHADRA GOL JAIL pali..... dherai ramailo lagcha tapai ko katha padhda... Indrachok, Hanuman Dhoka, Patan ani thuprai uhi purano galli haru ka bhagna-wasesh haru samjhanchu... ani tee bhagna-wasesh haru pheri nawa-jiwit bhayeko paunchu tapai ko katha ma....

भूत जी र  daum जी

मैले पनि पढेको मात्र हुँ, धेरै पुस्तक पढियो कुन चाही मा भनी ठम्याउन सकिन . भैरब अर्याल को रचना मात्र हैन उहाँ को बारे मा लेखिएका धेरै रचना पढेको थिएँ .

गलत  पनि हुन सक्छु . गलती भए माफ पाम .
 

 श्रस्ठा हरु को बारेमा मलाई खासै ज्ञान त छैन , तर बालकृष्ण सम चै पुजनीय श्रस्ठा मा राख्न अलि मन ले मान्दैन . बरु साथी हरु ले भने झैँ भैरब अर्याल , पारिजात अनि बि पी कोइराला ज्यु छुताउना नहुने नाम हुन् भन्ने मलाई लाग्छ 

had forgotten about this thread.
Now I feel like I probably shouldn't have looked at it.

Rahuljee's posting about Ramesh Vikal and Sama gave me Knock-out blows, back to back. Never, ever expected to even second guess these all time greats.
Thanks for bringing the truth out, specially for us non-opportune ones. Felt bad but atleast didn't stay in blind for too long.

एक त साहित्यको क्षितीज सम्म फैलिएको फाँट अनि त्यो फाँटलाई चुम्न झुकेको आकासलाई स-सानो बारीको कान्लामा बसेर हेर्दै मन्त्रमुग्ध झैं उभिएको म जस्तो एउटा रमितेले साहित्यकारहरुको मूल्याङ्कन गर्ने कुरा सम्भावना बाहिरको पर्यो।

अलि अलि लेखकको अलि अलि सिर्जना पढेर उनीहरु बारे समग्रमा राय दिने हिम्मत पनि म सँग छैन। तर साहित्यकारहरुको सकेसम्म जिउँदै हुँदा नभए पछी भए पनि उचित मूल्याङ्कन हुनु पर्छ भन्ने सोचाई भने मेरो पनि छ। नेपालको सन्दर्भमा साहित्यकार मात्रै होईन अरु कलाकारहरुको पनि उचित आदर भएको पाएको छैन मैले। अब त झन जात जाती र भाषामा राज्यै बिभाजनका चर्का नारा दिनेहरुले कुरा अरु बिथोलेका छन।

ब्यक्तिगत तवरमा भने म महाकबी देबकोटा, पारीजात, ह्र्दयचन्द्र सिंह, कृष्णचन्द्र सिंह प्रधान, लीलबहादुर छेत्री, झलकमान गन्धर्ब, फत्तेमान, नारायण गोपाल, बिमा कुमारी दुरा लगायतका समस्त हस्तीहरु (जस्मा यही साझाका पनि समाहित छन) जस्ले नेपाली कला क्षेत्रमा योगदान पुर्याएका छन ती सबै प्रति नतमस्तक छु।

धागोमा केही फुलहरु उनेर दीएकोमा GT प्रभो र यै मालामा अरु फुलहरु थप्ने सबै साथीहरुलाई धन्यबाद दिन मन लाग्यो र दिएँ पनि यिनै शब्दहरुले।

Bhakunde Bhut,

Thank you for posting the link about Shankar Lamichane. His reminscence about Laxmi prasad is simply amazing. It just adds to the legacy of Laxmi Prasad. But this also makes me want to read more about Shankar Lamichane, an elusive a name I have heard in Nepali Literature.

I recently read somewhere that they are removing the poem "Yatri" from school curriculum. Not sure. But that would be a tragedy and travesty.

I was a big fan of short stories, so all those literary marvels people mention here are great. Did someone mention Bhawani Bhicchu? Was a fan of his.

 I personally like sarubhakta as well. I haven't read a lot of his articles, but the few I read were mind blowing. Narayan Wagle  is also a good writer of our times.

Snurp,  I always draw parallels between Shanker Lamichhane and Franz Kafka, both of whom have not published much but whatever is out there will mesmerize readers with the stream-of-consciousness writing.

Dissident, I have read Sarubhakta's "Pagal Basti", which is a unique novel in that it explores a Cult setup.

भवानी भिक्षु को सम्झना दिलाई दिएकोमा मा ...snurp ji . लाइ धन्यबाद . भिक्षुका कथा निबन्धहरु अलिकति क्लिष्ट भए पनि उच्चकोटी कै छन् .  उहाँ लाइ सम्मान दिने पर्छ र अझ त्यो लिस्ट समाबेशी हुने छ .

सरु भक्त, ध्रुब चन्द्र गौतम,  शैलेन्द्र शाकार , मनु ब्राजाकी , हेमन्त श्रेष्ठ , तिर्थ श्रेष्ठ, प्रकट पगेनी , हरि अधिकारी, दुबसु क्षेत्री, कृष्ण धाराबासी  आदि इत्यादि स्तरीय  स्रष्टाहरु हुन् . अब जिते ब्रो ले अहिले पनि सक्रिय स्रष्टाहरु को सूची बनाउन खोज्नु भाको कि , समय को कुनै काल खण्ड को , मेरो बुझाइ मा आधुनिक नेपालि साहित्यको जग राख्ने स्रष्टाहरु जो अहिले यो दुनिया मा हुनु हुन्न उहाँ हरु को सूची तयार गर्न खोज्नु भएको  हुनु पर्छ .

सीमापारिका स्रष्टाहरु समाबेश गर्ने हो भने सुधपा अर्थात सूर्य बिक्रम ज्ञवाली, धरणीधर कोइराला र पारस मणि प्रधान संग संगै " बसाइ " उपन्यासका चर्चिर लेखक लिल बहादुर क्षेत्रीलाइ भुल्नु अन्याय ठहरिन्छ .
 

यो धागो लाइ जिउदो राख्ने प्रयास मात्र गरेको हुँ. नेपालि साहित्यबारे  यति गहन चिन्तन साझा मा शायद नै कहिलेइ भएको छैन . त्यसैले अझै जीवन्त  बिचार , अलिखित सत्य पोख्न हुन हार्दिक अनुरोध छ .

यो धागोमा यि सबै श्रस्टाहरुको नाम देख्दा उघ्रेको रातमा आगनमा उभिएर आकाशतिर हेरे झैं भयो। सबै तिर तारै तारा। कुन तारा नराम्रो भनेर औल्याउन सक्ने ल्याकत त ममा छैन त्यसैले राम्रा लागेका ताराहरु चैं भन्छु। महाकबी देवकोटा, भुपी शेरचन, शंकर लामिछाने, पारीजात, भैरब अर्याल जस्ता ताराहरुले मेरो नेपाली साहित्य बुझाईको झिनो प्रयासलाई सधैं मार्ग दर्शन गरीरहने छन। म bias भएरै अर्को महिला साहित्यकारको नाम यहाँ थप्न खोज्दा पनि सकिन। हुन त मेरो साहित्य बुझाईको परीधी सिमित भएर पनि हुन सक्छ तर दु:ख लाग्यो।

यो धागो केही दिन अगाडि झुलुक्क देखेर पढ्न भनेर साँचेको थिएँ। समय मिलाएर आउँदा त धागो कता पुगिसकेछ। बल्लतल्ल पाएँ। यस्तो साहित्यको बारेमा ज्ञान बाढ्ने कमै धागो देख्न पाएको छु मैले यहाँ। यो देख्दा एकदम खुशी लाग्यो।

माथि उल्लेख गरिएका कति साहित्यकारहरु को लेख संग म परिचित पनि छैन तर जति को लेख संग परिचित छु वहाँहरु सबैको नाम कि धागो कि सुरु मै देखे कि त प्रतिक्रियाहरुमा।  तर साहित्यकार बानिरा गिरि र सिता देवी पोख्रेल को नाम कसैले उल्लेख गरेको मैले देखिन। मलाई बिपी को "तीन घुम्ती" ले तेती बाध्न सकेन जति डा. बानिरा गिरीको "कारागार" ले बाध्यो। सरु भक्त को "अध्यारो कोठाले" तेती बाध्न सकेको थिएन जति सित देवी पोख्रेल को "म हिडेको बाटो" ले बाध्यो। साहित्यकार हरुको अनुसन्धान या मुल्यांकन गर्ने म मा कुनै हैसियत वा क्षमता त छैन तर साहित्यमा लगाब भएको ले साहित्यकारहरुको लेख पढ्ने मौका पाएसम्म छुटाइहाल्न मलाई मन लाग्दैन। म बिपी र सरुभक्त को लेखाइ को प्रसंशक हु। त्यसै ले पनि त्यो सुचिमा डा. बानिरा गिरि र सीता देवी पोख्रेल को नाम थपे वहाँहरु माथी पनि न्याय हुने थियो कि जस्तो लागेको कुरा जाहेर गरेकी हुँ।

लौ चिनौँ, चोरीको बात लागेका स्रष्टालाई

कृष्ण अविरल

काठमाडौं । चोरी आफैँमा अपराध कर्म हो । साहित्यिक सिर्जना चोरी त झन् बनिसकको र बन्दै गरेको सामाजिक इज्जत, प्रतिष्ठासमेत आफैँले धरापमा पार्ने काम । यस्तो चोरीको अभियोग लागेकै कारण शंकर लामिछानेलगायत कतिपयले लेखनबाटै सन्यास लिएका छन्, महेश प्रसाईलगायतका कतिपयलाई सामाजिक रुपमा मुख देखाउनै नमिल्ले अवस्था उत्पन्न भएको छ । तैपनि यस्तो चोरी रोकिएको छैन, दिन प्रतिदिन मौलाइरहेको छ ।

‘कवि शिरोमणि’को उपाधि पाएका लेखनाथ पौड्याल, नेपाल साहित्यमा प्रगतिवादी धार भित्र्याउनेमध्येका विजय मल्ल, स्थापित आयमेली कवि ईश्वर बल्लभ, पूर्व प्राज्ञ एवम् प्रगतिशील स्रष्टा रमेश विकल, नेेपाल प्रज्ञा प्रतिष्ठानका वर्तमान कुलपति बैरागी काइँला, ननस्टप उपन्यासकार डा. धु्रवचन्द्र गौतमसमेत चोरीको बात लागेका नेपाली स्रष्टा हुन् भन्ने सुन्दा पाउँदा धेरैलाई पत्याउन मुस्किल पर्छ । तर राणाकालमा कैदी हुनुपर्दाको अनुभूति समेटिएको भनेर बहुचर्चित उनको कृति ‘पिंजडाको सुगा’ भारतका स्थापित कवि मैथलीचरण गुप्तको ‘पिंन्जरके सुगाएँ’ को अनुवाद हो । यो विषयलाई लिएर ०७ सालपछि कवि शिरोमणिको चर्कै आलोचना पनि भएको थियो । तर उनले कुनै प्रतिवाद गरेनन् । २०३२ सालमा चोरीको प्रमाणसहित साहित्यिक पत्रिका रुपरेखामा कुमुदिनीका नाममा लेख छापिएपछि स्वाभिमानमा ठेस पुगेको ठानी शंकर लामिछानेले जस्तो लेखनबाटै सन्यास पनि लिएनन् । जानकारहरु भन्छन्, कुमुदिनीका नाममा शंकरको चोरी पक्रने काम माधव शर्मा पन्थी नामका सरकारी कर्मचारीले गरेका हुन् । सहसचिवबाट अवकाश प्राप्त पन्थी अहिले पाल्पाको चिदिपानीमा बस्छन् ।

डा.ध्रुवचन्द्र गौतमको उपन्यास ‘अलिखित’ चोरीको बात लागेको सबैभन्दा विवादास्पद कृति हो । २०३८ सालको मदन पुरस्कार प्राप्त अलिखितका बारेमा डा. रामदयाल राकेशले ‘नेपाली साहित्यः विभिन्न आयाम’मा हुबहु अनुच्छेदका अनेक प्रमाण अघि सारेका छन् । डा. राकेशका अनुसार फणिश्वरनाथ रेणुको ‘मैला आँचल’, राही मासुम रजाको ‘आधा गाँव’ र श्रीलाल शुक्लको आन्चलिक उपन्यास ‘रागदरवारी’ मिसमास अनुकरण नै ‘अलिखित’ हो । गौतमले पछिल्ला चरणमा हिन्दी टेलिसियिलबाट प्रभावित भएर उपन्यास लेखिरहेको दावी गर्ने डा. राकेशको दावी छ, ‘उनले नचोरी लेख्नै सक्तैनन् । अध्ययन गर्ने हो भने उनका हरेक उपन्यासमा प्रमाण भेट्न सकिन्छ ।’ डा. गौतमको चोरी अभियानका बारेमा ललिजन रावलले समेत लेखेका छन् । तर त्यही उपन्यास बर्षौँदेखि कलेजको पाठ्यक्रममा छ ।

२०२९ सालको मदन पुरस्कार प्राप्त ईश्वर बल्लभको कवितासङ्ग्रह ‘आगोका फूलहरु हुन्, आगोका फूलहरु होइनन्’ पनि चोरीको बात लागेको कृति हो । बल्लभको सिर्जनात्मक चोरी कला पक्रने स्रष्टाचाहिँ असमी मूलका नेपाली लेखक चन्द्रेश्वर दुवे हुन् । ‘तेस्रो आयामको शवपरीक्षा’ लगायतका तीनवटा कृति लेखेर उनले बल्लभको ‘मौलिक ?’ लेखनको धुस्नो नै काढेका छन् । त्यस्तै प्रगतिवादी धारका प्रभावशाली स्रष्टा विजय मल्लको ‘कुमारीशोभा’ अमृता पि्रतमको ‘पिगलकी चट्टान’को हुबहु अनुकरण मानिन्छ । पूर्व प्राज्ञ तथा प्रगतिशील स्रष्टा रमेश विकलको बहुचर्चित उपन्यास ‘अविरल बग्छ इन्द्रावती’ र उत्तिकै चर्चित कथा ‘लाहुरी भैसी’माथि पनि चोरीको अभियोग छ । हुन पनि रसियन लेखक मिखायल सोलोखोबको हिन्दी अनुदित उपन्यास ‘डोन नदी चूपचाप बहती है’सँग ‘अविरल बग्छ इन्द्रावती’का कतिपय अनुच्छेद हुबहु मिल्छन् । पछिल्लोचोटि प्राज्ञ भएका बेला कलेजको कोर्षमा रहेको अंग्रेजी कथाको हुबहु अनुवाद गरी एकेडमीले प्रकाशित गर्ने ‘समकालीन साहित्य’मा आफ्नो नाममा छपाएपछि विकलको चर्को आलोचना भएको थियो । त्यस्तै हरेक कृति एकसेएक मानिने विश्वेश्वरप्रसाद कोइरालाको ‘बैदारको मृत्यु’ शीर्षकको कथा पनि रसियन कथाकार एन्तोन चेखबको ‘डेथ अफ क्लर्क’सँग निकैहदसम्म दुरुस्त छ ।

वर्तमान कुलपति वैरागी काइला चोरीको बात लागेका अर्का स्रष्टा हुन् । ०३२ सालतिर प्रकाशित बैरागीको एकमात्र बहुचर्चित ‘मातेको मान्छेको भाषण मध्यरातको सडकसित’ कविता भारत पश्चिमबंगालका कवि शक्ति घोषको एउटा कवितासँग हुबहु मिल्छ । अनौठो कुराचाहिँ के हो भने काइलाको उक्त सङ्ग्रहमा भूमिका लेख्ने डा. ईश्वर बरालले नै ०५२ सालमा बसन्त लोहनी सम्पादित परिस्थिति साप्ताहिकमा बंगाली लिपिसहितको अंश छापेर बैरागीको धज्जी उडाएका छन् । अर्को आश्चर्यको कुराचाहिँ के हो भने काइलाको त्यही कविताको शैली अनुकरण गरेर श्रवण मुकारुङले ०६२-०६३ का जनआन्दोलनताका लेखेको ‘बिसे नगर्चीको बयान’ले खुवै चर्चा पायो ।

०४३-०४४ सालतिर सर्वनामको सडक नाटक ‘हामी वसन्त खोजिरहेछौँ’ खुबै चर्चित थियो । अशेष मल्ल नाटककार भनिएको उक्त नाटक बंगाली नाटककार बादल सरकारको ‘जुलस’को हुबहु हो भनेर त्यसबेलाको रुपरेखामा प्रताप अधिकारीका नाममा एउटा लेख छापिएपछि मल्लको शाखमै प्रश्न उब्जियो । जानकारहरुका अनुसार प्रताप अधिकारीको नाममा पत्र लेख्नेचाहिँ कवि हरिहर अधिकारी उर्फ श्यामल थिए । त्यस्तै अविनाश श्रेष्ठको ‘ललिता बाहिर रात पर्‍यो’ कथा रसियन कथाबाट चोरिएको हो भनेर पक्राउ गर्ने काम रमेश केसीले गरेका थिए । ०४४ साल ताका त चोरीका बारेमा पोल खोलाखोल गर्ने अभियनै चलेको थियो । त्यहीबेला दिनेश सत्याल सौरभले ‘सरुभक्तबाहेक अरु सबैले चोर्दा रहेछन्’ भनेर लेखै लेखे । लगत्तै सरुभक्तको चोरी कला शिव अधिकारीले पक्रे । अधिकारीको लेखअनुसार एच.जी. वेल्सको ‘इनभिजिवल म्यान’को हुबहु नै सरुभक्तको पहिलो उपन्यास ‘एक अभिनवको अन्त्य’ हो ।

पछिल्ला वर्षमा चर्चामा रहेका युग पाठकको ‘उर्गेनको घोडा’ र बुद्धिसागरको ‘कर्नाली ब्लुज’ माथि पनि शैली चोरेको बात लागेको छ । पाठकको ‘उर्गेनको घोडा’मा पाकिस्तानी लेखक कमलेश्वरको ‘कितने पाकिस्तान’को फर्मूला चोरिएको छ भने बुद्धिसागरको कर्नाली ब्लुजमा अफगानी लेखक ‘खालिदा हसेनी’को बेस्टसेलर उपन्यास ‘द काइट रनर’को शैली हुबहु अनुकरण गरिएको छ । बेग्लै कुरा हो कि ती दुवै कृतिलाई केही संस्थाले उत्कृष्ट ठहर्‍याएर पुरस्कृत गरिसकेका छन् ।

चोरी अभियोगमा पटकपटक पक्राउ पर्ने कविहरुमा पुरु रिसाल, महेश प्रसाई, रामविक्रम सिजापति र इन्द्रकुमार श्रेष्ठ हुन् । मधुपर्कमा छापिएका यी स्रष्टाका कविता हिन्दीका सरिता लगायतका पत्रिकाबाट हुबहु अनुवाद गरिएका प्रमाण फेला परेपछि मधुपर्कले ती कविलाई विरलै स्थान दिने गरेको छ । त्यस्तै दिनेश अधिकारीको ‘हर्के उर्फ हर्कबहादुर’ र विमल कोइरालाको ‘ध्रुवे उर्फ धु्रवबहादुर’ शीर्षकका कवितामा पनि कसले कसको अनुकरण गरेको हो भन्ने कुरामा पनि विवाद छ । बैरागीको कविता ‘जिन्दगी मफलर भैदिए टाँगिदिन्थे किलामा’ र तुलसी दिवसको ‘जिन्दगी कमिज भैदिए टाँगिदिन्थे किलामा’ को पहिलो हो भन्ने टुंगो लागेको छैन ।

हुबहु चोरीसँगै प्रभाव ग्रहण गरेर आफ्नो नाम चर्चामा ल्याउनेहरु पनि प्रशस्तै छन् । पुस्तक समीक्षा मार्फत् अरुलाई अर्ति दिँदै हिँड्ने हरि अधिकारीको कथासङ्ग्रह ‘संसदमा एक दिन’ र ‘रामलालको आकाश’ शीर्षक अनुकरणका अब्बल उदाहारण हुन् । किनकि भारतीय कवि सर्वेश्वरदयाल सक्सेनाको ‘संसदमे एक दिन’ झन्नै ६० वर्षअघि र दुर्गालाल श्रेष्ठको ‘रामलालको आकाश’ २०२० सालतिर निस्केका देखिन्छन् । त्यसो त आनी छोइङले गाएको दुर्गालालको बहुचर्चित गीत ‘फूलको आँखा फूलै संसार’ पनि भारतीय कवि अन्जानको ‘फूलको आँखोमे फूली संसार’सँग हुबहु मिल्छ । ओशो रजनिशले आफ्ना कयौँ प्रवचनमा यो गीत गाएका उदाहारण अनगन्ती भेटिन्छन् ।

पछिल्लो समयमा शितल कादम्बिनीको नाममा बज्ने गीत ‘कहाँ थियौ तिमी रंगमन्च उठेपछि आयौ’ र अन्जु पन्तले गाएको विपिन किरणको गीत ‘न बिर्सेँ तिमीलाई’ हरेक गीत हुबहु भाव मिलेको आरोपमा पक्राउ परेका छन् । स्वरुपराज आचार्यले गाएको उनको अर्को गीत ‘बल गरेर त्यो मन यता मोड भन्दिन’मा समेत चोरीको बात लागेपछि विपिन अहिले गीति लेखनबाटै ओझेल परेका छन् । त्यसो त ‘यहाँ देशको छ चिन्ता, तिमी माया माया भन्छ्यौँ’ का सर्जक भनिएका त्रिभुवन विश्वविद्यालयका प्रोफेसर कृष्णहरि बरालमाथि पनि चोरीको बात लागेको छ । किनकि उक्त गीत सर्जक फैज अहमद फैजको ‘और भि गम है दुनियाँमे मोहब्बतकी शिवाय’सँग पूरै प्रभावित देखिन्छ ।

http://onlinekhabar.com/2012/03/141500.html

 होर भन्या कृष्ण जि ??