दु:ख सारा आफ्नै थाप्ला माथि परेजस्तो हुन्छ
कहिलेकाहिं त टाउकामाथि आकाश झरे जस्तो हुन्छ
बाहिर बाहिर हाँसेपनि भित्र भित्रै मन रुन्छ
मलाई मात्र भाको हो की सबैलाई यस्तै हुन्छ
जति माथि चढ्न खोज्छु, उति तल झारिन्छु म
उन्मुक्त भइ बाँच्न खोज्दा जिउँदै किन मारिन्छु म
दु:ख पोख्न पाए हुन्थ्यो, सुनाउँ कसलाई? कसले सुन्छ?
मलाई मात्र भाको हो की सबैलाई यस्तै हुन्छ
मलाई मात्र भाको हो की सबैलाई यस्तै हुन्छ??

Thanks....

One of the better ones i have read so far in this forum. Though i am a poor reader of the nepali bhasa. lol. I can sense the sweet flow in the kavita and it connects with the inner soul. Thats how i know its a good poem.. winks.. keep on writing them..

Thanks chimgalogi magar ji.