[Show all top banners]

BlurMirror
Replies to this thread:

More by BlurMirror
What people are reading
Subscribers
Subscribers
[Total Subscribers 1]

Rahuldai
:: Subscribe
Back to: Stories / Essays / Literature Refresh page to view new replies
 कथा

[Please view other pages to see the rest of the postings. Total posts: 22]
PAGE: <<  1 2  
[VIEWED 18182 TIMES]
SAVE! for ease of future access.
The postings in this thread span 2 pages, go to PAGE 1.

This page is only showing last 20 replies
Posted on 01-18-11 10:24 AM     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     2       ?     Liked by
 

कथा

 
आँखामा आँशु राखेर बिक्रान्त कुन्नि के भन्न खोज्दै थियो। उ जाने खुशी त थिदै थियो हामीलाई, तर साथी छुट्टीने दु:ख ले मुटु यसै-यसै पोली राखेको थियो। एअरपोर्ट को त्यो भिड मा मैले उसको आफन्तहरु सब जाना फुलको माला र फुलको गुच्छा लिएर उभिएको देखेँ । बिक्रान्तको आमा हुनु पर्छ जस्तो लाग्यो मलाई। Vik ले पनि उहाँको नजिकै लगेर मेरो साथी, सँगै  engineering  सिद्दाएको भनि मेरो परिचय गरायो र मलाई हेरेर मेरो "मुवा" भनेर चिनायो।  दुई हात जोडेर मैले नमस्ते भने। शायद छोरा जाने दु:खले होला हात जोडेर नमस्कार त फर्काउनु भयो तर एकदम निराश।  शायद मेरो भाव बुझेर होला बिक्रान्त ले सानो स्वर मा म तिर फर्किएर “please don't mind she is really upset about me leaving” भन्यो। मैले पनि टाढा नै बसेर bye भन्ने बिचार गरेँ।

निशान्त र म एउटा कुनामा उभिएर हेरी राख्यौ। निशान्त फोटो खिच्न ब्यस्त भएको बेला मा चाँही मलाई अत्तिनै नरमाइलो लागि हाल्थयो। शायद यत्ति धेरै मान्छेहरु को भिडमा म जम्मा दुई जना लाई मात्र चिन्थे। र Vik बिजी भएको ले होला, म निशान्त लाई मेरो छाया सरी गरेर राख्न खोज्दै थिएँ । निशान्त र बिक्रान्त् मेरो सानो देखीको साथी हरु त हैनन, Engineering पढाई गर्दा, सँगसंगै खाना खाँदा एक प्रकारको आत्मियता बढ्दै गयो। हुन पनि हामी मान्छे को जात कस्तो अचम्म को हुन्छ  है? जो  मान्छे अलिकति मन पर्यो, त्यै मान्छे सँग रत्तिन्छौं। अनि सारा अवगुण बिर्सिएर उस्को गुण समाएर आफ्नो बनाउछौं, अनि उस्को बन्दै पनि जान्छौँ।  हामी चार जना बिच पनि त्यस्तै भयो। एक  बिक्रान्त, दुई  निशान्त अनि तीन अक्षता र अनी म। अक्षतालाई आज निस्पट ज्वरो आएको छ, त्यसैले त्यो आइन एअरपोर्ट। एक  हप्ता भयो, रोएको रोयै गर्छे। हुन पनि हरेक कुरामा बिक्रान्त् लाई  पनि  सोधम,  उसको भ्याउँछ  कि  भ्याउदैन होला? बिक्रान्त् लाई  पनि चिया खाना बोलाऊ, बिक्रान्त् आएन उसको भाग राख्दिम  भन्ने बानी परी सकेको थियो हामीलाई। हुन पनि हाम्रो  साथी बिक्रान्त् आँखामा राखे पनि नबिजाउने मान्छे।  हामी आफ्फै मा busy भयौं नै भने पनि खोजी खोजी हामीलाई "साथी र सामिप्य" को पाठ पढाउन एक हात अघि हुन्थ्यो। तिमीहरुलाई म गए पछी थाहा हुन्छ साथी के हो कस्तो हुन्छ भनेर बारम्बार भन्थ्यो।

आज अक्षता नभएकोले  निशान्त र म पनि धेरै कूरा गरी राखेका थिएनौ।  Vik बिचरा चाँहीँ कहिले परिवार सँग त कहिले हामीसँग कूरा गर्ने कोशीश गरी राखेको थियो। बिच-बिच मा Aki (Akchyata) लाई धेरै आँखा नसुन्नाउनु भनी दिनु भन्दै थियो। म र निशान्त हुन्छ भन्दै  टाउको हल्लाउ थियौ, मनै मनमा सोधे त्यो त रोइदिन्छे, तर मेरो?? मेरो चाँही के नि? म रुन्न भन्दै मा मेरो चाँही चित्त दुख्दैन त? सानै देखि रुन जानिन, शायद नरुने बाचा आमा को पेट मा छदै खाएको जस्तै। मन् मन मा फेरी सोधे अनि म? म? तर बोली नै फुस्कन्दैन थियो।  निशान्तले मेरो हात समाऐेर एउटा गीत गुनगुनायो…” सबै ठिक्कै हुन्छ” र म मूस्कूराएँ ।

मेरो  फोन  बज्यो  Aki calling

: Hey, how are you now?

Aki: (रुन्चे स्वरमा)  ठिकै छु। अहिले ज्वरो  अलि  कम छ  कि  जस्तो  छ। Vik गयो?

:  छैन बाsssss अझै बाँकी घण्टा .. कूरा गर्छौ त्यो सँग?

नाइ त्यसले भन्दिन भनेर थाहा थियो नै, तैपनी जिस्काउन लाई सोधेँ।

Aki:  फुर्सद   तेस्को?  दे न, जाने बेला मा फोन बाट भए पनी bye भन्नु पर्यो। ह्या कस्तो bore, यो ज्वरो पनि अहिले नै आउनु पर्या ?? (फेरी रुन्च्ये स्वर पारी)

अक्षता मेरो बोलिचाली अचम्म को छ, मलाईतँ”  भन्छे उसलाई सधैतिमी”। किन हो कुन्नी मलाई तँ भन्न उती सजिलो लाग्दैन, शायद सानो देखि को बानी ले होला।

:  अब  रुन्छौ भने दिन्न,  तेस्लाई अब एअरपोर्टमा म रुवा-बासी गरेको हेर्न सक्दिन भन्द्याछु, अनि म फकाउन   पनि सक्दिन। 

Aki:      दे  तेस्लाई

Viks:  Hey Aks, कस्तो छौ? 

बाँकी उनिहरु बिच के कुरा भो मैले सुनिन। 

परिवारजनको हुल बिस्तारै काम हुँदै गयो । Vki पनि अब जान्छु भन्दै Suitcase तानेर भित्र Check-in Counter तिर लाग्न थाल्यो। म पनि उस्लाई जाउ भन्न पर्यो भन्ने ठानेर दुई पाइला मात्रै के बढाएकि थिएँ, उस्को ड्राइभर (रत्तन) आएर “मैसाब, एक छिन् कुरीबक्स्योस रे। बाबु फेरी आउछु मर्जि भा छ” भन्यो। सब जना बिक्रन्तलाई बिदाइ दिएर जान थाल्नु भएको थियो। बिक्रन्त को मुआ पनि जाने तर्खरमा लाग्नु भो, देख्नु होला कि नहोला भनेर म अर्को तिर उभिरहेँ अनि उहाँ नै नजिक आएर "बिक्रान्त् गएर के भो त? तिमीहरु त घर आउँदै गर न भन्दै निशान्त तिर हेरेर भन्नु भो। म त पहिले कहिले पनि गएकी नै थिइन, त्यसैले चुपचाप लागि राखेँ। निशान्त ले आन्टी को हात समातेर "मुआ म छदै छु नि, यो केटीहरुलाई घर म लिएर आउंछु। हजुरको हात को फिक्का चिया को मजा लिन" भन्न मात्रै के सिध्याएको के थियो, मैले आन्टीको आँखा रसाएको देखे। त्यसपछी मेरो मन यत्तिकै भरिएर आयो, मैले केही नबोली हात जोडी रहे।

त्यतिकैमा Vik ले “thanks Sara. Here’s your cell” भन्दै मेरो फोन मलाई थमायो। अनि आएर आफ्नो एउटा हात मेरो काँधमा राख्यो। हामीमा कहिले पनि त्यस्तो सामिप्यता त थिएन, म उस्को हात हटाउन पनि सक्थे तर मैले तेसो गरिन। किन हो मलाई उस्को यो अङालो एकदम सरल र आत्मिय लागेको थियो । उस्ले निशान्तलाई काठमाडौं मा छोडेको Textbooks हरु केही दिन पछी मेल गरिदिनु भनेर अरायो। उसैले फेरी बिचमा नै आफ्नै कुरा काटेर भन्न्यो "you guys take care of yourself, myaan!! I am going to miss you all so bad” मैले पनि त्यै मौका मा "so would I, I mean we … " मैले घडी हेर्दै भने।

Me:  When are you checking in?

Vik: Already did. I have connections you see. नेपाल को रमाइलो नै यही है? you have people around, who makes sure everything and anything is possible.                               

Me: Yes, Mr. Big shot.  So when are you going to board the plane?

Vik:  I still have an hour to go before they call my name for the last call.. I already have a boarding card. 

Me:  Boarding pass लिएर तिमी बाहिर? अचम्म मान्दै मैले सोधेँ।

Vik र निशान्त ले एकै स्वर मा भन्न्यो “we have a connection you see.”

हामी एकै स्वरमा हांस्यौ। मेरो हाँसो शायद अली छोटो थियो क्यार Vik ले अगाडि भन्यो “Sara please be grateful that I took all this risk for you” फेरी एक चोटि हांस्यौ। तस्बिर खिच्न माहिर निशान्त smile please भन्दै lens मिलाउदै हाम्रो फोटो खिच्दै थियो।

एयरपोर्ट पुराउन आएका बाँकी सबै जना गैसक्नु भएको ले Vik, निशान्त र म मात्रै बाकी थियौ।

विक्रान्त खुट्टा ले भुई मा केही कोर्दै केलाउँदै थियो, मैले सोधे: “कति घण्टा को flight?” मेरो प्रश्न को कुनै जवाफ नै  आएन, उ  भन्दै  गयो  “मलाई  अहिले  गएर अहिले नै आउन मन भैइसक्यो।“ कहिले Masters सिद्दिन्छ, अनि काम  सुरु  गर्छु। हामी ले जिस्काउने नियत ले अब तिमी फर्कन्दैनौ भन्दै हास्यौ, हामी सब लाई थाहा थियो उसले PhD गर्ने पनि मनसाय बनाइ सकेको थियो। तर कता कता हामी सबलाई विश्वाश थियो, Vik फर्कन्छ भनेर।   

भाई बिपुल को देहन्त पछी Vik एकदम एक्लै भएको थियो। परिवार भन्नु नै हामी चार जना साथीहरु भएको थियौं। राम्रो होस् या नराम्रो, ठीक होस् या गलत, सब ले सब लाई भन्ने गर्थ्यौ, तर घर को कुरा चाँही हामी कसैले कसैलाई धेरै बताऊदैन थियौं। निशान्त को बुवा दुबइ मा chemical engineer हुनुहुन्थ्यो। उ हजूर् आमा, आमा र बहिनी लाई  लिएर जिन्दगी लाई अघि बढाउदै थियो। UN को नयाँ जागिर भएको ले ऊ दङ नै हुन्थ्यो अहिले त। Aki जो child right advocate हुनु पर्थ्यो, परी हालेको खन्डमा एक दुई quatar सिद्दाइ दिन्थी, Vik र निशान्त सँग बसेर। हास्न चाइ बिन्दास हास्थी। म प्राय चुपचाप बस्थे। Aki मलाई चिढाउन सधैं एउटा सम्बोधन गर्थी “बेहेन जि!!”, अरु कुनै कुरा नपाए  पछी  मलाई  "तेरो जिन्दगी … यसरी कुनै हासो बिना सिद्दिनी भो भन्थी" मेरो प्रतिउत्तर उस्को लागि एउटै हुन्थ्यो, "पिक्कड" भनी दिन्थे।

कती कुरामा हामी चार जना एकअर्काको परीपुरक थियौ। कसैको कमजोरीलाई हाम्रो शक्ति भन्थ्यौ, हामी धेरै बेर कमजोरी हामीमा हावी हुन दिन्न थियौं। हरेक दिन एक चोटि भेट्नै  पर्थ्यो। त्यस्तो सामिप्य मा एक जना टाढा हुँदा को खिन्नता ले हामी सबै मा खल्लोपन हुनु  स्वाभाबिक नै थियो। 

To be continued.......

P.S. Thank you for editing the story Comcast

Last edited: 19-Jan-11 09:57 PM

 
The postings in this thread span 2 pages, go to PAGE 1.

This page is only showing last 20 replies
Posted on 01-18-11 12:09 PM     [Snapshot: 109]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

I 2nd serial.

मेरो पनि कथा आउला जस्तो छ. आर्को भाग को प्रतिक्षामा.
Last edited: 18-Jan-11 12:09 PM

 
Posted on 01-18-11 12:21 PM     [Snapshot: 123]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     1       ?     Liked by
 

 कथा कथा मात्र हैन जस्तो छ, ब्यथा पनि मिस्सिए जस्तो लाग्यो। लेखाइ, बुझाई अनी शैली उत्क्रिष्ठ छ नै । 
 
Posted on 01-18-11 1:15 PM     [Snapshot: 163]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 


BlurMirror काजी


कथा राम्रो छ षिर्सक कथा भित्र को कथा राखे कसो  होला,
ह्या मलाई पनि कती जान्नी हुन पर्या  अरुको कथा मा सिर्सक राख्न पर्नी
 

 
Posted on 01-19-11 1:46 PM     [Snapshot: 265]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

 waiting for the second part... :)
 
Posted on 01-19-11 3:22 PM     [Snapshot: 284]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

रोचक छ, अर्को भाग झन रमाईलो होला जस्तो छ
 
Posted on 01-19-11 10:45 PM     [Snapshot: 335]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

Serial, बिगत को सम्झना भएको सुनेर मलाई खुसी लाग्यो। शायद तेती मात्र गर्न सके पछी मलाई आधा युध्द जिते सरी भयो।

Perfectionaist, कथा पढिदेको मा धन्यवाद। यदी भोली का दिनले प्रेरणा दिए अर्को कथा मा पक्कै पनि ठाउँ आउछ।

ठुल्दाइ, हजुर जस्तो लेखक ले पढेर मन पराइदिनु भयो, मेरो लागी त्यही नै ठुलो कुरा भयो।

timi_mero_sathi, सुझाव को लागी धन्यवाद। कथा को शिर्षक एक शब्द को राख्न मन लागेर नै यो राखेको हो। 

fucheketo, I will not disappoint you. If I don't ,may be I will not be able to do a justic to myself..

damayanti, अर्को भागमा पनि म कथालाई रोचक राख्ने प्रयास गर्नेछु। 

 
Posted on 01-20-11 12:18 PM     [Snapshot: 390]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     1       ?     Liked by
 

भाग २

मलाई एउटा घट्ना अझै पनि राम्ररी याद छ। श्रावन महिना को झरी थियो, चिसो पनि  निस्फिक्री बढेको थियो। कारणबस म त्यो दिन एक्लै क्याम्पस पुगेकि थिए। म पुगे र केही  बेर मा Aki ले फोन गरेर “आज नजाउ है” भनि,  मैले उसलाई म क्याम्पस पुगीसकेको कुरा बताए।  कुरा भएको आधा घण्टा मा उ क्याम्पस आइपुगी।  थाहा नभए जस्तो गरी सोधेँ, ”किन  आएको? आज घर बस्छु भने को हैन र?” उस्ले मेरो उत्तरमा "अं, Vik र निशान्तको त्यै बिचार  थियो, तेसैले तँलाई खबर गर्न खोज्दा तँ हीँडि सकिछस। कुन्नी के नाता ले हो, ऊ मलाई तँ भन्थी तर मेरो "तिमी" सधैं उस्को चिड्चिड थियो। उस्ले मलाई कत्ति गाली गर्थि, उस्को लागि "तँ" आत्मिय लाग्थ्यो, म बुझ्दैन थिएँ यो कुरा। ऊ भन्थी “त मलाई आफ्नो ठान्दिनस, तेसैले म उस्लाई तिमी को सम्भोदन गर्छु आदी इत्यदि”, तर बिगत ४ बर्ष मा ऊ पनि मेरो तिमी सँग चिर परीचित भईसकेकी थि। यसै नोटहरु हेर्दै थि, Vik को फोन आयो। "सारा, चिसो छ है आज? तिमी के गर्दै छौं? आज त निस्किन्दैनौ होला है?" मैले आफु क्याम्पस मा भएको कुरा बताए।  उ पनि पानीमा रुझ्दै चिसोमा  "तिमीहरु सँग चिया खान  आएको, भन्न पर्छ नि क्याम्पस  नै जाने" भन्दै आएको थियो। निशान्तलाई फोन गरेर Aki ले हामी क्याम्पस मा भएको कुरा भन्दा तुरुन्तै क्याम्पस आइ पुग्यो। एक छिन् पछी मैले निशान्तसँग बस्दा सोधे “तिमी त तातो छौ नि जस्तो छ? के भो? जोरो आयो? मुस्कुराउदै उस्ले भन्यो "एक सय दुई ज्वरो छ, तर तिमीहरु लाई देखे पछी सब जान्छ। निशान्त हामी मध्ये अली अलग, म र Aki स्कूटी चढथ्यौ। Vik को बदमाशि गर्ने बाईक थियो। हामी उस्लाई जिस्काएर stunt master भनी जिस्काउथियौं। निशान्त मात्रै गाडी मा आउथ्यो: बा अ प ९४९। मैले  निदार छामे, कस्तो  हन्हन ज्वरो आएको जस्तो लाग्यो। हामी मध्ये गाडी को license पनि म सँग मात्रै थियो। तेस पछी हामी सबलाई के चाहियो? हामीले त्यो दिन डाक्टरको clinic मा बिताएको थियौ। Typhod रहेछ, करीब एक महिना सम्म हाम्रो हाजिरी लागेको थियो निशान्त को घर मा। बुडा पाका ले भनेको जस्तो भटमास एउटा भेट्दा पनि हामी चार भाग लगाउथ्यौ, तर त्यो भाग लगाउने जिम्मा चाइ Aki को थियो।

आज Vik गएको त्यो दिन ९ बर्ष पुरा भै सक्यो। जाने  बेला मा मैले उस्को हात समाएर कसैले नदेख्ने गरी आँखा बाट आसु खसालेकि थिएँ र आफ्नै खुट्टा ले भुइँ मा मेय्टाएकी थिएँ। एअरपोर्ट बाट फर्कँदा निशान्त र म एक शब्द नबोली घर पुगेका थियौँ, उस्लाई PIA को flight number.......  को flight बोर्ड गर्न उस्लाई छोडेर।


यो बिगत ९ बर्ष मा धेरै कुरा हरु बद्लिसकेको छ, कुनै कुरा उस्तै छ भनि हाम्रो मित्रता। 


निशान्त को बिहे भै सक्यो। उस्ले उमालाई एकदम मन पराएको थियो। निशान्त, एकदम खुशी छ। निशान्त र उमा को श्रेया छ भर्खर २ बर्ष को भाकि छे। 


भन्ने नै हो भने हाम्रो जीवन कस्तो सरल छ।  काम-घर, घर-काम गरेर बित्छ सब दिनहरु ।  बाँकी एउटा शनिबार आउंछ। म केही लेख्छु। Aki र निशान्त लाई भेटिन भने न्यास्रो लाग्छ, तर हाम्रो परिवार मा धेरै सदस्य थपिसकेको छ। निशान्त को तर्फ बाट उमा र श्रेया। Aki को बाट परिस्क्रित्। परिस्क्रित् भिन्न profession बाट आएको भएर होला, अलि समय मिलाउन गाह्रो हुन्थ्यो तर मान्छे अत्तिनै  असल। Aki को त ४ बर्ष को छोरा समिप पनि छ।  “मलाई एउटै मान्छे देखि डर लाग्छ, त्यो हो समिप।“ Aki भन्छे, “समिप लाई पुलपुलाउन तेरो ठुलो हात छ। आफ्नो छोरा भएपछी उस्लाई पुल्पुल्ल्या आर्काको लाई नबिगार।“ मलाई थाहा छ, यो कुरा तेस्ले  साँच्ची भनेको हैन। म अत्ति माया गर्छु समिप लाई। हुन त कहिले कहिँ मलाई सब जना को लान्छना नलागेको हैन, “अब माया गर्दा बिग्रन्छ भने त तिमीहरु पनि बिग्रनु पर्ने हो भन्छु” म चाँही।


मेरो? मेरो चाँही - आदित्य (आदि) पनि engneering background को भएको ले करीब करीब सब जना भेट्दा रमाइलो नै हुन्छ। मेरो आँचल अहिले ६ बर्ष भै। आँचल र अदित्य एकदम माया गर्छन, एक ले अर्का लाई। आदि बुवा को ठाउँ लिन एकदम सफल भएको जस्तो लाग्छ मलाई।  आदि नभएको भए म र आँचल शायद नेपाल मा बस्दैन पनि थियौं होला।


विक्रान्त् सँगको मेरो बिहे भएको ३ बर्ष पछी उस्लाई Leukemia भएको diagnose भएको थियो, त्यसको करीब ६ महिना मा मैले उस्लाई सधैं को लागि बिदा दिएँ- नोभेम्बेर १४ को दिन।  आँचल 8 महिना को लिएर म काठमाडौं फर्किएँ। तेस्पछि मैले फर्किएर New York शहर लाई हेरिन। मेरो संसार एक झट्कामा तितर बितर भएको थियो।  आत्तिए, कराए, रोएँ, रिसाए...  तर मेरो साथीहरुले मलाई सधैं आफ्नो छाया सरि माया गरे, म कुनै कुरा मा भाग्यमानि भए भने त्यो मेरो मित्रता। नाता ले आदि, निशान्त को मामा को छोरा हो। मेरो जिन्दगीमा आदि नभएको भए म आज सब कुरा लेख्न पनि सक्दिन थिए होला।


उमा र परिस्क्रित् नभएको भए म पुराना कुरा नयाँ ढंगले कसैलाई सुनाउने मौका पाउदैन थिएँ होला, आदि नभएको भए म कसैको अँगालोमा निदाउन्दैन थिएँ होला। 

आज विक्रान्त को ५ बर्षको पुन्य थिती छ। फेरी एक चोटि आज मेरो घरमा सब जना जम्मा हुन्छौ। रुन्छौँ, फेरी एक चोटि आफ्नो जिन्दगी अगाडि बडाउने कोशीश गर्छौं। मुवा हजुर (विक्रान्त को मुवा) आउनु भो, निधारमा माया गरेर एक चोटि मेरो छोरी हो यो, भन्नु हुन्छ मलाई।  आँचललाई काख मा राखेर धेरै रुनु हुन्छ। आँचल ले "बुवा" भनेर आदिको हात समाएर विक्रान्त को तस्बिरमा माला लगाए पछी मेरो आँखा बाट आसुँ  थामिदैन। यो शिलशिला बिगत ४ बर्ष यसरी नै अघि बढ्छ, हरेक बर्ष। निशान्त, उमा, Aki, परिस्क्रित् अनि बिशेष गरी आदि प्रत्येक बर्ष मेरो मन भुलाउने  कोशीश  गर्छन। केही हद सम्म म बिर्सन्छु पनि, मेरो मन को पिडा तर आज को दिन नोभेम्बेर १४, म भुल्न खोजेर पनि भुल्न सक्दिन। आँसु सुकी दिए हुन्थ्यो भन्छु।  फेरी मन मा डर लाग्छ त्यो कमलो दिमाग मा आँचल के सोच्छे?

निस्पट्ट अध्यारोलाई छिचोल्दै उज्यालो नहुन्जेल सम्म हामी सबजना बसेर कुरा गर्छौं यो दिन। भोली को दिन त छदै छ
तर मेरो मन छैन जिउन। यो जीवनमा सब थोक भएर पनि खाली र स सुन्य छ। आँचललाई आदि को काखमा सुन्पिएर म सुटुक्क आफ्नो कोठा मा लागेँ। ओखतीको असर् ले अब मलाई पनि छाडि सक्यो अब। chemotheraphy लिन दिल्ली जानु पर्छ, अर्को ४ महिना मा। निदाउने कोशीश गर्छु, अर्को एक दिन जिउने कोशीश गर्छु।

आदित्य र आँचल को माया मा एक चोटि भुल्ने कोशीश गर्छु।

 

समाप्त



 
Posted on 01-20-11 12:40 PM     [Snapshot: 409]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

Damn .. katti saaro Twist ho !!!! Nice Read !!

 
Posted on 01-20-11 12:44 PM     [Snapshot: 416]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

वाउ दिस इज सम स्टोरी

होप दिस इज नट ड रियल वन - साचै को हो भने त एकदम दु:खद कथा छ -

जीवन यस्तै हुदो राइछ - नो वन नोज

कुन बेला के आइपर्छ केही थाहा हुँदैन

त्यही भएर साथी भाई चाहिएको होला - त्यो मामालामा चाँही तपाईं मालामाल राइछ

बाँकी जिन्दगी को लागि गूड् लक 

 
Posted on 01-20-11 12:46 PM     [Snapshot: 417]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

सरल भाषाको कथा भए नि बुझ्न अत्ति गाह्रो भो । चस्केर झस्केर दुखेर होला।
 
Posted on 01-20-11 12:54 PM     [Snapshot: 412]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

खासमा भन्नु पर्दा यो कथा साझामा ल्यान्ड गरेकै दिन अझ भन्नु पर्दा ल्यान्ड गर्ने बित्तिकै पहिलो भाग पढेको थिए तर प्राबिधिक गडबडी को कारण ले गर्दा होला केही लेख्न भने सकिन ! लेख्ने भाडै देखाउदैन थ्यो ! आज भने बल्ल लेखिका लाई धन्यवाद दिने मौका पाये !

मेरो विचारमा :
कथा गहन छ तर पनि दुई भागमै धेरै कुरा समेटिने गरी बुनिने लेखिकाको यो कला असाधारण छ ! कथाले धेरै कुरा लेखेको छैन तर भनेको भने छ जुन सरर पढेर मात्र बुझ्न गाह्रो छ !

Well crafted :)


 
Posted on 01-20-11 1:11 PM     [Snapshot: 439]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

ओम्ग्!!! रोल्लर कोस्टर राइड जस्तै भो बै, काँ बाट काँ पुग्दिरा, लेखक/लेखिकाको खुबिलियत भन्छु म यो त, चस्स परो मलाई नी.

on a lighter note: मलाई पनि नोवेम्बर मैना मन पर्दैन भन्या, मोरो! 

अरु कथाको ब्यग्र प्रतिक्षामा.

 
Posted on 01-20-11 1:37 PM     [Snapshot: 458]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

November mahinaa kina man pardaina ?? Jan mahinaa man parchha holaa ni
 
Posted on 01-20-11 2:57 PM     [Snapshot: 484]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

कथा छोटो भए पनि एकै फन्कामा 'म' पात्रको जिवन उतार्यो । छोटो मिठो
 
Posted on 01-20-11 3:11 PM     [Snapshot: 493]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

hi blurmirror,

It was nice but I was really disappointed by the flow of story. After reading the first part i thought you have developed the characters pretty well, and the characters are quite different from each other. So I thought it will be completely nice story and have lots of nice moment about friendship and one-sided love.

As how the leading lady was submissive in nature, I guessed that it will be sad ending one (that is she will not have Vik on her life, but not as in above story).  But I am surprised how the story has changed its pace.  In first part, you have used complete part to describe farewell scene of Vik.  And in second part you have summarized the stories of last 9 years, with also inclusion of few other characters.

I believe you had imagined basic personality of each character, but have not use it properly.  In a part 1, as a reader I believe, there was just mutual infatuation between Vik and leading lady (sara??), but they have not expressed their feeling up to that point. So I would I was expecting the story, may be some light romantic moment about how they become a couple.

 Yes why every character have some kind of cancer. Look Vipul (Vik younger brother) died from unknown reason, then Vik and now Sara ? May be I am so obsessed with story, I did some research I found that chance of survival of 5 years after leukemia is about 40 %. :(:(

Please take it as constructive criticism. I don’t belong to art and literature field but I love to read Nepali literature. Now days we cannot find good articles in sajha.

About other sajha writers
Somewheredowntheearrth is missing and it’s been a while I have not seen his article
Fucheketo – love his style how he describes each simple moment and his unconditional love to name “Sudha”. But sometimes he will take months to post the next part of story.
Krazy – I believe she is wonderful writer. But I don’t know why she always chooses some psychiatric cases on her stories.  I think that’s the reason her popularity was NOT same as before, that’s what I think. These kind of story will always go top of my head. I loved her romantic comedy and chulbule adventure and i think her best was that story for which was compared to parizaat .

Deep, Masterni nani, deepika and others I don’t know where they have gone?


It seems that these days i have lot of free time


Last edited: 20-Jan-11 03:43 PM

 
Posted on 01-20-11 3:27 PM     [Snapshot: 501]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

@khoikkhoik: That was well put.

@baire: testai testai bhane huncha.
 

 
Posted on 01-23-11 9:26 PM     [Snapshot: 638]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

The writer has summed up almost a full circle of life in these two chapters which is not an easy job. There are a lot to self-read between those lines. It was a nice read. :-)

 
Posted on 01-24-11 9:42 AM     [Snapshot: 731]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

Thank you all for taking out time and reading “the story”.
Baire, when you first said how twisted the story was..I kept answering in my mind to you saying it’s a web of human relationship. However, we all make it complicated.
 
Serial, Thank you very much. It means a lot for me when someone likes it . It gives enough inspiration to sit with pen and fiddle around with it. All of a sudden one feel good that the story was published . One more thing Yes! You are right Sara is blessed with her friendship.
 
Thuldai,
तारेमाम्
I am still a learner hope you will forgive me for the errors. I know its unforgivable when one decides to publish and if the story has flows. To have someone like you to read me is an honor in itself.

Ritthe
,  you were right about if people would understand in one go of read.. Specially having so many characters, I am sorry it confuses the reader. Next time I will try to keep it simple and limited.
 
Perfectionist, When I penned this story I did not think of the ride but the simplicity of how life moves from one junction to another.   The frienships are always a key part.  You cannot choose some of the things in life but friends you choose in our conscious mind shall not be regretted in the days to come.

Thank god you have other 11 months to love and enjoy. Its only 30 days you will have to bare the dislike.
Also in a lighter note: Why November? Sautini aama ko chora/chori ho ra?
 
Bhakte dai,  
The character “SARA” as “ma” is very close to my heart. Thank you
 
Khaikkhaik,
How do I thank you enough? It’s Kind of you to take so much time to give a review. I am sorry I hate the word “criticism” itself. I am not even a writer and specially now I have read and re read the story several times after your comment I realized that the story for sure lacks the romance may be the other reason is when it comes to romance I am hopeless. I think one has to be in love to express it.. next time when I write something I try my level best not to disappoint if there is another story that is. 
Establishments of the characters are picked up from different walks of life. Are you trying to tell me that I have a story a hasty ending?  I am sorry if It feels like an abrupt ending. As far as your indulgence with the story is concern there is nothing more honoring about your research with cancer. Who knows she might just live her life until 103.. What say?
I hope all of your favorite writer will see your comment and come back for you. Wish you all the BesTs.
 
Nepal ko choro,
We should have thought the title as being “circle of life” I am trying to think if the title did the justice to the story . thank you for liking it.

-Singing off
BlurMirror

 
Posted on 09-25-13 12:06 PM     [Snapshot: 3123]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

 वाह ! मनै कुटुक्क हुने ....सरल शब्दले कोरिएको   ..... निर्मोही समय को कथा .... साझाको खुत्रुके बाट ....लु माथि धकेलें ...
 
- थाहा छैन (थाने)

 
Posted on 09-25-13 12:32 PM     [Snapshot: 3143]     Reply [Subscribe]
Login in to Rate this Post:     0       ?    
 

 thaney- यो पोष्टलाई माथी धकेलेकोमा धन्यवाद , कथा त पढीसकेको थीएँ तर khaikkhaik को सुझाव पढ्न भ्याएको रहेनछ। I took months to respond here too  , Thanks a lot... and lurmirroe yes the story is nice, tara दोश्रो भागको गतीको सम्वन्धमा खैकेखैके भनेको पनि चित्त वुझ्यो।may be i like build up in stories , त्यो भएर पनि हुन सक्छ। तर कथाकारको आँखा र सोचलाई साधुवाद!!
 



PAGE: <<  1 2  
Please Log in! to be able to reply! If you don't have a login, please register here.

YOU CAN ALSO



IN ORDER TO POST!




Within last 7 days
Recommended Popular Threads Controvertial Threads
Travelling to Nepal - TPS AP- PASSPORT
TPS Work Permit/How long your took?
मन भित्र को पत्रै पत्र!
Does the 180 day auto extension apply for TPS?
Another Song Playing In My Mind
NOTE: The opinions here represent the opinions of the individual posters, and not of Sajha.com. It is not possible for sajha.com to monitor all the postings, since sajha.com merely seeks to provide a cyber location for discussing ideas and concerns related to Nepal and the Nepalis. Please send an email to admin@sajha.com using a valid email address if you want any posting to be considered for deletion. Your request will be handled on a one to one basis. Sajha.com is a service please don't abuse it. - Thanks.

Sajha.com Privacy Policy

Like us in Facebook!

↑ Back to Top
free counters