Sajha.com

Birkhe_Maila

सबैजना क्रमश: नजिक आइपुग्दै थिए र कुम्लेलाई भाउन्न हुँदै थियो।

पुन्टे बुढाले जे जे सुने पनि बुढि यतिबेला स्वास्थ्यचौकीमा आएकोमा बुढा भुन्भुनाइरहेका थिए। रिट्ठे वाल्ल परेर टुलुटुलु सबैलाई हेरिरहेको थियो।

नेपे बुढा र मदनवा नजिकै आइपुगे तर अगाडिबाट आउँदै गरेका गाउँलेहरुलाई देखेर वाल्ल परेर हेर्न थाले।

"कथि भयो चैली बहनको?"

चेलिमायालाई बोकेर उनका पति नजिक आउनासाथ मदनवाले सोध्यो?

“खै पँधेरा लडिछिन् दीपबाउ संग ठोक्केर खुट्टा मर्को जस्तो छ हिन्न सक्तिनन् हेर्दिनपरो डाउडर!”

चेलीमायाको पतिले सबैलाई सरर हेर्दै मदनवातिर मुख गरेर भने।

“छिटो भितरको लियावनुस हजुर!”

मदनवाले हतार गर्दै चेलीमायालाई भित्र लैजाने इशारा गर्यो र दीपलाई डोर्याउँदै गरेकी माष्टरनी नानीतिर हेरेर दीपलाई पनि भित्र लैजाने इशारा गर्यो।

माष्टरनी नानिले दीपलाई चेलिमाया र उनको पतिको पछि पछि भित्र जाने इशारा गरिन्, शबु दीपसंगै चुपचाप पछि लागिन्।

“घराँ लाइथाज छैन तिमी बुढा एता हल्लेर बस्या छौ?”

पुन्टेनी भाउजुले आखिर बोलिको झटारो हान्ने मौका पाइन्।

पुन्टे बुढा अक्क न बक्क भए केहि उत्तर दिन मुख खोलेका मात्र थिए, सान्नानीलाई देखेर भने-

“ हन तिमी हराएउ भनेर बिस्टे बुडा र भउते खोज्न निस्क्या थे ब्यानै, दोभानेतिर लाए, कता गाथेऊ?”

पुन्टे बुढाको प्रश्नले पुन्टेनि बुढि पनि चुप लागेर सान्नानी र माष्टरनीलाई हेर्न थालिन्।

“ हिजै राति भान्जी भोकाइन् भनेर घर लगेकिम के रे, तेतै निदाइछिन्!”

माष्टरनिले सान्नानीको टाउको मुसार्दै उत्तर दिइन्।

पुन्टेनि भाउजुले फेरि मौका देखेर पुन्टेदाईतिर रिसले हेरेर बोल्न खोजेकि मात्र थिइन् पर बाट नेप्चिलाई बोकेर आउँदै गरेका ठूल्दाईलाई देखेर चुप लागिन्।

सबैजना त्यतै हेर्न थाले।

“लौ के भा हो सपै गामलाई, सपै बिरामि पर्न थाले त!”

सबैजना अन्यौलमा परे, धमाधम गाउँलेहरु एक पछि अर्को बिरामी भएर आउँदै थिए।

सबैले चुपचाप एक अर्काको मुख हेर्दै नेप्चिलाई बोकेर आउँदै गरेका ठूल्दाईलाई हेर्दै थिए।

मदनवा ढोकाबाट निस्कियो र ठूल्दाईले बिरामी नेप्चिलाई बोकेर ल्याएको देखेर केहि भन्न खोज्दै थियो त्यत्तिकैमा पुन्टे बुढाको आवाजले उसको ध्यान खिच्यो।

“लौ अब चइनि गाममा देवी नै लागो जस्तो छ!”

मदनवा लगायत सबैको नजर पुन्टे बुढाको अनुहार हुँदै पर आँगनको डिलबाट यता आउँदै गरेका मानिसहरुमा पर्यो।

गालेले बिस्टे बुढालाई पछाडि बोकेको थियो र संगै भउते हातमा पाखि र कुम्लो बोकेर यतै आउँदै थिए।

“हजूरबाsssss!”

सान्नानीको मुखबाट खुसिको चित्कार निस्कियो।

----

 

मदनवाले आँगनमा अरु २ वटा गुन्द्रि ल्याएर ओछ्याएको थियो।

दीप, चेलीमाया, नेप्चि र बिस्टे बुढाको प्राथामिक उपचार भर्खरै सकिएको थियो र सवैजना स्वस्थ महशुस गर्दै थिए। चेलीमायाको खुट्टा हल्का मर्किएको रहेछ उनि खुट्टामा झुम्रो बाँढेर पति संगै बसेकि थिइन्। दीपको घाउ सानो थियो र सेतो पट्टि बाँधेको थियो। नेप्चिलाई खासै केहि भएको रहेनछ, कमजोरीले गर्दा र मनमा पिर लिएकोले रिंगटा लागेको रहेछ, यहि खुसियालीमा ठुल्दाईले अघि नै मदनवासंग मागेर गैँडा चुरोट सल्काईसकेका थिए। बिस्टे बुढा तल दोभानेमै पानी छादेर बाँचिसकेका थिए, यता नातिनीलाई देखेर उनको शरीरमा नया स्फुर्ती आइसकेको थियो। उनि नातिनीसंगै बसेका थिए। भर्खरै उपचार सकिएको थियो र सबैजना गुन्द्रिमा चुपचाप थिए। भर्खरै छलफल चलेको थियो र गुन्द्री अगाडि उभिएर गाले र भउतेले बिस्टे बुढा डुबेर बाँचेको कुरा सुनाएका थिए र संगसंगै गालेले बाटोमा भेटेको दुईजना अवतारीहरुले बुढा डुबेको दृष्य देखेपछि पारिबाट नै डराएर फर्केको कुरा पनि सुनाएको थियो। गुन्द्रिको एक छेऊमा केहि ढल्केर बसेको दीप र अर्को कुनामा माष्टरनी संग बसेकि शबुको कयौँ पटक नजर चार भैसकेका थिए र त्यो क्रम अझ जारि थियो। सबै बिरामिहरु मध्ये, रिट्ठे जवान भईकन पनि केहि नभइ बेहोश भएकोमा सबैले उसलाई जिस्क्याउँदै थिए। पुन्टेनि भाउजु पुन्टे बुढालाई खाउँला जसरि हेर्दै थिइन् र पुन्टे बुढा नेपे बुढा संग बसेर खुसुरफुसुर बात मार्दै थिए। कुम्ले औँला पड्काउँदै यताउता हेर्दै थियो।

“ल अब किन सपै चुप लाया हुन? अब कोइलाई नराम्रो केइ भ'न ठिकै जो भयो!”

भऊतेले मुसुक्क हाँस्दै सबैको ध्यान भंग गर्यो। केहि सोच्यो र गालेतिर हेरेर भन्यो-

“साँच्चि गाले तो अइ बगराँ तैँले भिजाको खामको चिठि सुका’र हाल्या थिस नि गोजिमा रिट्ठेको भन्या हैन?”

भउतेको कुराले गालेले केहि सम्झे जस्तो गर्यो र एक पटक आत्तियो। बसन्तीले कसैलाई नभन्नु भनेर दिएको चिट्ठि भिजेपछि बरबाद भयो भन्ने ठानेर उसले भउतेलाई भनेको थियो अनि भउतेले सुकाउने सल्लाह दिएको थियो, र अहिले सबै भएको ठाउँमा भउतेले चिट्ठिको कुरा गर्दै थियो। गालेलाई आफूलाई माया गर्ने बसन्तीको बचन राख्न नसकेकोमा दुख लाग्दैथियो तर उसले अब के भन्ने र के गर्ने थाहा पाएन।

भउतेको कुरा सुनेर रिट्ठेको कान अघि नै ठाडो भैसकेको थियो र उसलाई उसको मुटुको धड्कन तेज  भएको जस्तो अनुभव हुँदै थियो।

दोभाने पारीको पसलबाट कुनै युवतीले रिट्ठेलाई पठाएको चिठिको कुरा निस्केको थियो  र सबैको ध्यान यता जानु स्वाभाविकै थियो।

सबैले उत्सुकतापूर्वक गालेलाई हेर्न थाले।

गालेलाई अप्ठ्यारो भयो। उसको सोझो मनले मनमनै बसन्तीसंग माफि माग्दै चिठी समात्यो र अगाडि बढेर रिट्ठेलाई दियो।

रिट्ठेले हल्का कामेको हातले गालेको हातबाट चिट्ठि लियो।

यत्तिकैमा पुन्टे बुढा जुरुक्क उठे र हात हल्लाउँदै भन्न थाले-

“एउडा कुरो, हामि सपै ह्याँ भा बेलाँ, तँ रिट्ठे बजिया नि मरेर बाँच्या बेलाँ तेरा पुर्पुरो बल्नालाई चिठि आ’ छ ल सपैलाई सुना’र पड् त?”

पुन्टे बुढाको कुरामा भउते, गाले ले सहि थापे। दीपले पनि एक पटक शबुलाई हेर्दै पढेरै सुनाउनु पर्ने कुरामा जोड गर्यो।

रिट्ठे लजायो।

“ अब तँलाई हुने भ’ म पडेर सुनाइदिन्छु के रे!”

भउतेले हँसिलो मुख लाउँदै भन्यो। रिट्ठेले निकैबेर लगाएर आखिर भउतेलाई चिठि पढेर सुनाउन दियो।

सबैको नजर भउतेतिर थियो। भउतेले सबैलाई एकपटक हेरेर पढ्न सुरु गर्यो-

 

“प्यारो रिट्ठु,

टुकिको रातो उज्यालोमा म दुखि बअन्ति सेतो कागतमा निलो मसिले चिठि लेख्तई छु। जिन्तखिमा कइलेई केई राम्रो लाएन मलाई! ब्यान ब्यानै देखुन पारिको तिम्रो गामको भित्तो देखेर मन रित्तो हुन्च। दोभानेको खोलो सुसाम्दा पनि आफ्नै आँखो रसाम्छ।…”

रिट्ठेको शरिरको रौँहरु ठाडा भए! सबैले रिट्ठेलाई हेरे, रिट्ठेले एक पटक सबैलाई हेर्यो र रोमांचित हुँदै भुइँतिर हेरेर चिट्ठी सुन्न थाल्यो।

भउते पढ्दै थियो-

 

“….तिम्ले कुरो बुज्या छौ रिट्ठु तिमि मकै बेच्न बर्खमा एक पालि एता आम्दा मेरो मुटुमा भक्कानो छुट्च, तिम्लाई हेरिरन्छु ब्यान देखुन बेल्का सम्म। बर्खा बडेसि खोलो कराम्छ तिमि पारि हुन्चौ म वारि हुन्चु अन्खेरुन मेरो मन डराम्च। कइले बर्खा सक्केला र तिम्रो मयालाग्दो अउतार हेर्न पाम्ला भनेर डाँडाको देवि भाक्छु। केट्केटि देखुन तरुनि भइँ कइले नि कोइ मुन्चेको अउतार हेर्न मन लाउदैन तर तिमि आएसि मन कुटुकुटु खान्च र हेरिर’न मन लाउच। दिनभरि पसलाँ बस्ता बस्ता केइ गर्न नि मन लाउदैन। च्या खान आम्ने मुन्छेहरुले क्वार्क्वार्ति हेर्चन ति असत्तिहरुको आँखो फुटाम्न मन लाउच। मनमा मेरि बास्सै नानाभाँति कुरो खेल्च सुनाम्ने ठाम कतै नाईँ। बाउ बुडोलाई सुनाम एक त के कुरो सुनाम्नु अर्को भएभरको बल ला’र कुरो गरेसि मात्रै सुन्चन्। दाजुभाई दिदि बइनि कोइ भा’ भ मनको कुरो अरेर हाइसन्चो मान्नु हुन्तो, म अभागिको भाग्गेमा भउवानले भाइबइना लेखेनचन्। बाउ अब मेरो ब्या अर्दिने भन्चन् ब्या अरेर कता पठाम्ने हुन डरले मुटु हल्लिन्च।

 

प्यारो रिट्ठु, तिमी मकै बेच्न हाम्रा पसल अगाडि बसेर टुलुटुलु मलाई हेर्दा तिम्रो नाकबाट खस्न लाएको सिआन तिम्ले सुट्ट पारेर फेरि नाकमै हुल्दा 'कठैबरा’ भन्दै रुमाल ले’र पुछ्दिन मन लाउच। तिमि हिन्दा बेला बेलामा सुरुवाल तान्या देखेर कठैबरा ईँजार बाँध्ने ढङ्ग नि छइन के गरेर घर चलाउँदो हो जस्तो लाउच। तिम्रो कपालाँ धुलो कट्कट्टेर लट्टा पर्या देख्ता त रिट्ठु मेरि बास्सै, रिट्ठा घोटेर तिउँरो कपाल न्वाइदिन मन लाउच, मेथि फुरार तिम्रा तालुमा तेते घस्दिन मन लाउच। कति मया मान्चु मइले तिउँरो भन्ने कुरो कि त मइ अभागिलाई था’ च कि त भउवानलाई था च। तिम्रा आँखाले चिप्रा पुछ्तै मलाई हेर्दा तिम्ले नि कम्ता मया मान्दैनउ भन्ने बुज्या चु मइँले।……….”

 

यति सम्म पढ्दा रिट्ठेको मुटु ठेगानमा थिएन। मुख खुसिले खुलेको खुल्यै थियो र पुलुक पुलुक वरिपरि बसेका सम्पुर्ण गाउँलेलाई हेर्दै थियो।

सवैजना अवाक भएर रिट्ठेलाई हेर्दै थिए तर गाले बिचराको मन भने रोएर अहिले नै आँशु निक्लेला जस्तो भएको थियो। उसलाई थाहा थियो त केवल बसन्ति उसको अगाडि आएर हाँसेको, उसलाई माया गरेर खाजा दिएको र उसको सबै फर्सी किनिदिएको। यो सबै रिठ्ठेलाई माया गर्नलाई गरेकि रहिछे बसन्तीले, भनेर गालेले बुझ्दैथियो र संगसंगै मन बुझाउँदै पनि थियो।

रिट्ठेले उफ्रेको मुटुलाई केहि नियन्त्रणमा लियो र फेरि सुन्न थाल्यो-

“….के गर्नु रिट्ठु परमेस्सोरले म अभागिलाई बाउको घरमा एक्लै पठाए, आफ्नो भन्नु कोइ छइन। ब्या अर्ने बेला भयो रे सम्झेर अत्यास लाउछ। बा ले खोज्न त खोज्लान कस्तो खोज्लान, कुन गामका खोज्लान, कति बुडो खोज्लान था छइन। प्यारो रिट्ठु, यतिमाथि कुरो गरेसि त बुज्यौ होला मइले मनमनमा तिमि जति नजिकको तिमि जति हेलमेल गर्न गारो नलाग्ने मुन्छे कोइ नपा’र तिम्लाई सपै भन्दा नजिकको ठान्या चु। साउन पनि लाउन लायो अब, यो बर्खा सकिएसि दशैँ आम्छ दशै पचि त्यार आम्छ अन्खेरुन फेरि मेरो मुटुमा भक्कानो छुट्च। तर यसपालि चाडबाडाँ म एक्लै बस्न सक्तिन। मेरो बाबु, मैले यतिभाँति तिउँरो सिआन पुछिदिन मुन लाओ, इँजार बाँधिदिन मुन लाओ, न्वाइदिन मुन लाओ भन्या तेत्तिकै हइन आफ्ना दाइ भाई कोइ नभ’र तिम्रो थुतुनो देख्यो कि मेरा नि भाइ भा भ’ एस्तै हुन्तो होला भन्ने लाउच। मेरो ब्या, बा ले अर्ने भन्चन तर बाबु एउडै कोखाको नभ’ नि मुइँले भाई मानेसि तिउँले नि दिदि मानेर मेरो ब्या अर्न तेइ गाममा एउडो तिमि जस्तै बेबार बुज्ने सोजो केटो खोज्देऊ बाबु यो दुखिलाई, अन्खेरुन यसपालि त्याराँ म तिम्लाई भाईटिको लाइदिन्चु तेइबेलाँ हाम्रा बा संअ कुरो गर्देऊ।

रिट्ठु यो चिठि पाएसि गाले अर्को पालि फर्सि बेच्न एता आम्दा सपै कुरा गरेर मलाई चिठि पठाउ है बाबु।

सेतो कागतमा लेख्ने कालो मसि सक्किन लाओ, टुकिको तेल नि सक्किन लाओ, बाइर झ्वाउँकिरि कराइरच, अब कलम बन्द अर्छु।

उहि दुखि अभागि

बअन्ती”

 

रिट्ठेको मुटु अगिसम्म उफ्रेको भन्दा फरक ढङ्गले झन जोडले उफ्रिन थाल्यो र सबै गाउँले सहानुभूतीको भावले रिट्ठेलाई हेर्दै थिए।

खै किन हो, गाले अब खुसिले नाच्न मात्र सकेको थिएन!

चिट्ठी सकिँदा नसकिँदै दीप र शबु त्यहाँ थिएनन, उनिहरु चौतारिबाट पनि तल दोभानेतिर एक अर्काको हात समात्दै झर्दै थिए र कुम्ले त्यहाँबाट लुसुक्क हिँडेर कतै हराइसकेको थियो!

(समाप्त!)

   [ posted by Birkhe_Maila @ 02:50 PM ] | Viewed: 1875 times [ Feedback]

Birkhe_Maila

कुम्ले एकछिन खोकेको खोकेइ भयो र रसिला आँखा पार्दै नेपे बुढालाई हेर्न थाल्यो र सुरुवाल सकेसम्म हातमा मुठ्ठि पारेर समात्दै बिस्तारै पलेँटि कसेको खुट्टाको घुँडा मुनि लगेर लुकायो।

नेपे बुढाको आँखा कुम्लेको हातमा रहेको सुरुवालमा नै थियो बुढाको आँखा कुम्लेको हात संगै घुम्दै कुम्लेको घुँडामा पुगेर रोकियो। बुढा केहि बोल्न खोज्दै थिए त्यत्तिकैमा पुन्टे बुढाले एक घुट्कि रक्सि सुरुप्प पार्दै बोले-

"ओहो नेपे दाई बिराइँ पर्नु भ'छ कठै, के खानुभाथो र पखाला लाग्यो?"

नेपे बुढाको ध्यान सुरुवालबाट हटेर पुन्टे बुढातर्फ गयो र लेघ्रो तान्दै बोले-

“खइ पुन्टे बाउ, खान त ब्यान देखुन केइ खा छइन बारिको दोटा केस्रा काँचो बोडि भन्दा, के भओ के भओ”

“तपाइँ कोनो चिन्ता नकरिनिनोस नेपे दाजू हमि सब ठिक करिदिन्छु, तपाइँ आराम कर्नेकोलागि भितर हिँड्नुहोस हमि जिवनजल बनाइके लियावँछु!”

मदनवाले एक टुक्रा मासु चपाउँदै नेपे बुढा तिर हेरेर भन्यो।

नेपे दाईले सहमतिमा टाउको हल्लाए।

“और नेपे दाजु, यो मुर्गाको मासुमा जो छ पानी वानि डाइलके सुप बनाइदिन्छु ऊ खानुहोस ठिक हुन्छ!”

मदवाले अर्को आत्मियता देखायो।

कुम्ले र पुन्टे बुढालाई कोक्याएर हाँसो उठ्यो। रिट्ठे पनि बिस्तारै भुँडि हल्लाउँदै हाँस्न थाल्यो र हाँस्दा हाँस्दै कतै दुखेछ कि के हो, मुख बिगारेर बिस्तारै “ऐया” भन्यो र चुप लाग्यो।

नेपे बुढा कान ठाडो पार्दै मदनवातिर फर्किए र कराए-

“ हन ए कपाउँडार के बात मार्छौ एस्तो? पन्नित मान्छेलाई कुखुरो खा भन्न पाप लाग्दैन?”

“खेँ खेँ खेँ माफ करिदिनुहोस नेपे दाजु, हमि सला भुलेथियो कि तपाइँ मुर्गा मुर्गि खान्देन! ल आइहाल्नुहोस् भितरको!”

मनदनवाले दाँत देखायो र नेपे बुढालाई भित्र आउने इशारा गर्दै उभियो। नेपे बुढा उठेर घरतिर हिँड्न थाले।

“अभि ठिक हुन्छ तपाइँलाई!”

भन्दै मदनवाले कुम्लेले घुँडामुनि लुकाएको सुरुवाल तानेर हतार हतार हात पुछ्यो र सुरुवाल त्यहिँ राखेर नेपे बुढा संग भित्र तिर लाग्यो।

मदनवाले सुरुवाल तानेर हात पुछ्दा, खै किन हो नेपे बुढाले एक पटक फेरि सुरुवाललाई गहिरिएर हेरे।

मदनवा र नेपे बुढा भित्र छिरे।

कुम्लेले एक पटक लामो सास फेर्यो। रिट्ठे गिजाले चपाएको जस्तो गरेर मासुको लेदो मुखमा हुलेर मुख हल्लाउँदै थियो। पुन्टे बुढा भएभरको बल लगाएर सपेटासंग संघर्ष गर्दै  थिए।

कुम्लेले निकैबेर निधार खुम्च्याएर केहि सोच्यो र अचानक मुस्कुराउँदै आफ्नो टाउको दुवैजनाको बिचमा केहि झुकाएर दुवैहातले पुन्टे बुढा र रिट्ठेलाई सुन्ने इधारा गर्दै भुइँतिर हेर्यो।

पुन्टे बुढा हत्तपत्त केहि रमाइलो सुन्न पाइने आशामा कुम्लेको झुकेको टाउकोमा तालु ठोक्काउँदै निहुरिए, रिट्ठेले “ऐया” को भावमा मुख बिगार्दै टाउको झुकायो। तिनैजनाको टाउको लगभग जोडिएको स्थितिमा थियो।

कुम्लेले एकपटक झुकेर नै मदनवा र नेपे बुढा पसेको ढोकातिर हेर्यो र हँसिलो मुख लाउँदै बिस्तारै भन्यो-

“ पुन्टे बुढा, रिट्ठे कुरा सुनाओ, ब्यान म चौतारितिर हिन्दै थेँ हइ, नेपे बुढा सुरुवाल फुकालेर झाडिभित्र छिरे…त्याँसि मलाई हाँसो उठ्यो अन्खेरुन बुडालाई जिस्क्याम्न मैँले खुसुक्क बुडाको सुरुवाल फुत्कार तेटाटि टाप कस्या हे हे हे एइ सुरुवाल हो हाम्ले मासुको चिल्लो पुछ्या!”

कुम्लेको कुरा सुनेर पुन्टे बुढा अट्टाहस लगाउँदै मरिमरि हाँस्न थाले।

“हाहाहाहाहा कट्टुमा हिँड्न पर्दा पनि अइ बुढाले आफ्नै सुरुवाल चिनेन् हाहाहाहा!”

पुन्टे बुढा बोल्दै थिए र मरिमरि हाँस्दै थिए।

रिट्ठे वाल्ल पर्यो र निधार खुम्च्याउँदै केहि सोच्न थाल्यो र मसिनो स्वरमा केहि सशंकित हुँदै भन्यो-

“तर सुरुवालले त कुखुरा…”

रिट्ठेको बोलि पुरा हुन नपाउँदै कुम्ले रिट्ठेको झिनो स्वरलाई दबाउन ठूलो स्वरले हास्दै पुन्टे बुढालाई साथ दिन थाल्यो-

“हाहाहाहाहाहा तेइ त हाहाहाहाहाहा”

“कस्ता गोज्याङ्ग्रा बुडा रेछन आफ्नै सुरुवाल चिनेनन् हाहाहाहाहाहाह!”

पुन्टे बुढा आफ्नै धुनमा नेपे बुढालाई सोझो ठान्दै उडाउँदै हाँस्दै थिए।

“तर सुरुवाल त….”

रिट्ठेले फेरि मसिनो स्वरमा आफू बेहोश हुनु भन्दा अगाडि सुरुवालले भाले बाँधेको सम्झिँदै मुख फोर्ने कोशिस गर्यो!

कुम्ले फेरि सतर्क भयो र तुरन्तै हात फैलाउँदै अलि जोडले बोल्यो-

“एकछिन एकछिन….”

कुम्लेले केहि महत्वपूर्ण कुरा गर्न लागेको जस्तो लागेर रिट्ठे तुरन्तै चुप लागेर कुम्लेको अनुहार हेर्न थाल्यो र पुन्टे बुढालाई क्रमश: हाँसो घटाउँदै ठिक हुन केहि समय लाग्यो र उनि पनि कुम्लेलाई प्रश्नवाचक दृष्टीले हेर्न थाले।

“ तर बुढालाई सुरुवाल चोरेको भन्न हुँदैन नि मैले त रमैलो गर्न भन्या ह्याँ, बरु चिने भने के गर्नु आपत परो!”

कुम्लेले आफ्नो मर्म भन्यो।

रिट्ठे शायद अझै केहि बोल्न खोज्दैथियो, पुन्टे बुढाले कुनै ठूलो बिद्वानको जस्तो भाव मुखमा ल्याउँदै कुम्ले र रिट्ठेलाई हेर्दै बोले-

“के कुरा अर्छ कुम्ले, एस्ता कस्ता कस्ता कुरो तर लगा’छ यो ज्यानले ल सुनाओ ठिटा हो झन रमैलो अर्ने हो त?”

“झन रमैलो? के रमैलो भन्या हो, बुढाले सुरुवाल नचिने हुन्तो, तेइ हो!”

कुम्लेले उत्तर दियो।

रमाइलोको कुरा सुनेर रिट्ठे पनि ससर्कियो र उत्सुक नजरले पुन्टे बुढालाई हेर्न थाल्यो, अघि उसले भन्न लागेको कुरा बिर्सिएछ शायद्।

पुन्टे बुढाले अघि कुम्लेकै पाराले टाउको नजिकै ल्याउँदै भने-

“ हेरि यो सुरुवालको ईँजार निकाल् त्याँसि मेरो सुरुवालको इँजार नि निकाल्छु म इँजार फेरिदिने अन्खेरुन यो सुरुवालमा लाग्या पयाँलो अलि अलि पुछ्ने र बुडालाई सुरुवाल दान दिने हाहाहाहाहा!”

पुन्टे बुढा आफ्नै आइडियामा हाँस्न थाले।

“चिन्न त चिन्दैनन फेरि?”

कुम्लेले शंका जाहेर गर्यो। रिट्ठे कहिले पुन्टे बुढाको, त कहिले कुम्लेको अनुहार पटक पटक हेर्दै कुरा बुझ्न खोज्दै थियो।

“कताटि चिन्नु बुडाले चिन्ने भ अइ नै चिन्ते के रे, एक त तेस्तो सुरुवाल जसको नि हुन सउछ फेरि इँजारै अर्को छ, झन बुडाले कटटु मात्रै ला’ बेलाँ सुरुवाल दियो भनेर दङ्ग पर्छन्!”

पुन्टे बुढाले तालु मुसार्दै आफ्नै आइडियामा गर्व गर्दै दुवैलाई पालैपालो हेर्दै उनिहरुको अनुहारमा आफ्नो आइडियाको प्रभाव हेर्न खोजे।

कुम्लेले मुख हँसिलो बनायो, उसलाई कुरा चित्त बुझेछ र हाँस्दै भन्यो-

“उनकै सुरुवाल उनैलाई दान दिने हाहाहाहाह!”

रिट्ठे पनि कुरा बुझेर बिस्तारै हाँस्न थाल्यो।

“ल छिटो गरम बरु!”

कुम्लेले एक पटक ढोकातिर हेरेर सुरुवालबाट इँजार निकाल्ने कोशिस गर्दै भन्यो।

पुन्टे बुढा जुरुक्क उठे र आफ्नो सुरुवालको सुर्केनि गाँठो फुकाएर फररररर ईँजार निकालेर एकैछिनमा ईँजार भुइँमा फाल्दै बसे र फेरि हाँस्दै भन्न थाले।

“बुढा त बुढै हुन् हाहाहाहाहा आफू कट्टु ला’र हिन्दा नि आफ्नै सुरुवाल नचिन्ने हाहाहा!”

कुम्लेले पनि सुरुवालको इँजार निकाल्यो र पुन्टे बुढाको कुरा सुनेर हाँस्दै मनमनै भन्यो-

“आफ्नै भाले नचिनेर लुछि लुछि मासु चपायौ बुडा, अइले अर्कालाई भन्छौ!”

तर प्रत्यक्षत: उसले पुन्टे बुढाको हाँसोमा साथ दियो र मसिनो हाँगाको टुक्रा खोज्न यताउता हेर्यो। नजिकै एउटा काठको लाम्चो ठेउको भे्ट्टायो र त्यसमा इँजारको मुख बाँधेर ईँजार हाल्न थाल्यो।

सुरुवालमा इँजार हाल्ने बेलामा कुम्लेले सुरुवाल चलाउँदा रिट्ठेले एकटकले सुरुवाल हेर्यो। उसलाई आफू बेहोश हुनुपूर्वको दृष्य फेरि याद आयो र भन्यो।

“हन कुम्ले यो सुरुवालले त तिम्ले कुखुरा बाँध्याथेऊ हैन?”

कुम्लेको ईँजार हाल्दा हाल्दैको हात एकछिन टक्क अडियो।

पुन्टे बुढाले कान ठाडो पार्दै रिट्ठेतिर हेरेर सोधे-

“कुखुरा बाँध्या रे? किन?”

“करायो भनेर बाँध्या नि!”

कुम्लेले फेरि इँजार हाल्न सकाएर सुरुवाललाई हातले पुछ्दै एकातिर राख्दै भन्यो।

“ तेइ सुरुवालले मुख बाँध्या भाले खोकिलामा च्यापेर दौडँदै गर्दा त हो नि कुम्ले मसित ठोक्केर म मुर्छा पर्या!”

रिट्ठेले पुन्टे बुढाको अनुहार हेर्दै भन्यो।

“सुरुवालले कुखुराको मुख बाँधेर दुगुरेको रे? हन क्यार्न दुकुर्न पर्या थो? कि चोरेर ल्याथिस ए यो कुखुरा? हाम्लाई चोर्या कुखुराको मासु त ख्वाइनस तँ स्वाँठले?”

पुन्टे बुढाले कुम्लेको हातबाट काठको ठेउको लिँदै आफ्नो सुरुवाल फुकालेर सशंकित हुँदै कुम्लेलाई हेर्दै भने र इँजार हाल्न थाले।

कुम्ले एक छिन अक्क न बक्क भयो र पल्याक पुलुक यता उता हेर्न थाल्यो।

पर आँगनको डिलबाट धेरै मान्छेहरु यता आउँदै थिए।

“हन सपै गाम नै एता आम्न लाए जस्तो छ नि!”

कुम्लेले कुरा फेरेर डिलतिर हेर्दे भन्यो।

पुन्टे बुढाले हतार हतार सुरुवाल लगाउँदै फर्केर हेरे। रिट्ठेले पनि नजर घुमायो।

आँगनको डिलमा चेलिमायालाई पछाडि बोक्दै उनका पती अघि अघि, त्यसको पछाडि दीपलाई डोर्याउँदै माष्टरनी नानि, अनि पछाडि सान्नानी, शबु र पुन्टेनि भाउजु आउँदै थिए।

“यो बुडि एतिबेला ह्याँ किन अन्मरिएकि होलि?”

पुन्टेनि भाउजुलाई देखेर पुन्टे बुढा केहि छटपटिएका जस्ता देखिए।

यता ढोका खुल्यो, मदनवा र नेपे बुढा बाहिर निस्किएर यतै आउँदै थिए।

आँगनको डिलबाट सबैले यतै हेर्दै थिए।

कुम्लेले हेर्दा हेर्दै पुन्टेनी भाउजुले यता पुन्टे बुढालाई देखेर चिनेको र चिन्नासाथ बुढिको रिस बढेको चाल पायो।

चेलिमाया पिडामा हल्का कराएको सुन्यो कुम्लेले।

माष्टरनिले दीपलाई केहि भन्दै यता आएको सुन्यो र पुन्टेनि भाउजु एक्लै फत्फताएको झन प्रष्ट संग सुन्यो।

“घरका कुखुरा सुखुरा चोरेर सपै सिद्द्याइसके चोरले, यि बुडा एता ढौँटली मारेर बस्या रचन्!”

पुन्टेनि भाउजु पुन्टे दाईलाई देखेर फत्फताउँदै यतै आउँदैथिइन्।

यता कुरा गर्दै नेपे बुढा र मदनवा नजिकै आइपुगिसकेका थिए। कुम्लेले नेपे बुढाको स्वर पनि प्रष्ट सुन्यो-

“त्यइ त कपाउँडार बाउ, आफू नाङ्गै छु तो सुरुवाल मेरै जस्तो लाउछ मलाई त!”

कुम्ले अहिले यो धरती चिरा परे त्यो भित्र हामफालेर सुरक्षित बस्न तयार देखिन्थ्यो।

 

(क्रमश:)

   [ posted by Birkhe_Maila @ 02:43 PM ] | Viewed: 1859 times [ Feedback]

Birkhe_Maila

हेर् हेर् सुड्डो गयो जस्तो छ हौ!"

निशान्तले आँखा च्यातेर बिस्टेबुढा डुब्न लागेको हेर्दै केहि डर मिश्रित स्वरमा भन्यो।

झिल्केका आँखा, अघि देखि त्यतै थिए। ऊ केहि बोलेन। अवाक् भएर केवल प्रकृतीको सानो तान्डव हेर्न थाल्यो।

पर, भउते खोलामा उभिएर खोलाको बहावसंग संघर्ष गर्दा हल्का हल्लिएर दुवै हात उठाउँदै कराइराखेको थियो, तर उसको चिच्याहट खोलाको गडगडाहटमा विलिन हुँदै थियो।

दुवैका अनुहार पँहेला देखिन्थे र थाहा हुन्थ्यो एकछिन अघिसम्म गाँजाको नशामा मातेका यिनिहरु अहिले नजानिँदो किसिमले डराइरहेका थिए।

दुबैलाई थाहा  थियो, कुरा गर्दा मानिसहरुलाई थर्काउँदा जे जस्तो बोले पनि, अहिले सम्म चलचित्रमा बाहेक उनिहरुले यस्तो दृष्य देखेका थिएनन्।

अचानक उनिहरुले कोहि उनिहरुको समिपबाट दौडिएको चाल पाए।

बिस्टे बुढा बग्दै गरेको हेरिरहेका निशान्त र झिल्केले झस्किएर दौडँदै गरेको गाउँलेलाई हेरे।

गाउँले उनिहरुले हेर्न नभ्याउँदै खोलामा पस्यो र पौडिन थाल्यो।

उनिहरु झन अवाक भएर हेर्न थाले।

खोलामा पसेको गाउँले र बिस्टे बुढा कहिले डुब्दै कहिले उत्रिँदै क्रमश: नजिक हुँदै गरेको उनिहरुले देखे। उनिहरुले हेर्दा हेर्दै गाउँलेले बुढालाई पारी किनारमा लग्यो र भुइँमा लडायो।

उनिहरुले देखे भउते अब किनार तिर फर्कँदै छ।

"मोर्यो जस्तो छ है?"

निशान्तले एकटकले पारि हेर्दै झिल्केलाई भन्यो।

" हो जस्तो छ, लाश निकालेको जस्तो छ, त्यो अघि खोलामा कराउने गाउँलेले यो गाउँलेलाई हात दिएर बोलाएको रैछ!"

झिल्केले अनुमान लगायो।

निशान्त अनुहारमा भयमिश्रित भाव लेराउँदै बोल्यो-

"हामिले मान्छे मोरेको देख्यो हौ आज!”

झिल्के केहि बोलेन।

“त्यो अघि कराउने गाउँले लाशलाई हेर्दै छ हौ!”

निशान्तले भउते बिस्टे बुढाको शरिरमा झुकेको देखेर भन्यो।

झिल्के फेरि केहि बोलेन। उनिहरुले हेर्दा हेर्दै एकछिन अघिसम्म खोलामा हिँडिरहेको मान्छे मरेको यथार्थ उसको थियो जसले गर्दा ऊ भय ले चुप थियो।

पर्वतेले चिठि पठाएर गाउँ निकै रमाइलो छ र गाउँमा भने जस्तो गर्न पाइन्छ भनेपछि उनिहरु एकदिन पनि ढिलो नगरि गाउँ हेर्न आएका थिए र अघि सम्म आज बेलुका कुनै धोबिनीको पसलमा पर्वतेले बयान गरेको जुरेली नामक षोडशीको सामिप्यमा रक्सिको नशामा झुम्ने कल्पनामा मग्न थिए। तर अहिले उनिहरुको अगाडिको दृष्य र उनिहरुको अवश्था हेर्दा लाग्दथ्यो, शायद उनिहरु जीवनमा कहिले पनि यो खोला तर्ने साहस गर्न सक्दैनन्। आफ्ना कुरा र हाउभाउले शहरको टोलमा दादागिरी देखाउनेहरु आज खोलाको दादागिरि देख्दै थिए। कलेजका क्यान्टिनमा साहसको खोक्रो आडम्बर देखाउनेहरु, आज बर्खाको गड्गडाउँदो खोलाको जङ्घार छिचोल्ने साहस भएका गाउँलेहरु देख्दै थिए। बहादुरीको नक्कलि कुरा गर्नेहरु आज एउटा गाउँलेले जीवन जोखिममा पारेर डुब्न लागेकोलाई बचाएको वास्तविक बहादूरी देख्दै थिए।

*****

त्यो कुनै शक्ती नै थियो जसले अचानक गालेको मनमा भएको डर तिरोहित गरेको थियो र डुब्न लागेको बिस्टे बुढालाई बचाउने भावनाले ऊ लुगा समेत नखोलि गड्गडाउँदो खोलामा हामफालेको थियो। खोलामा पस्न बेलामा ऊ, ती दुईजना अवतारीहरुको नजिकबाट पसेको थियो र उसको सोचाईबाट धेरै पर, उसले ती अवतारीहरुको अनुहारमा अघिसम्म उलाई लागेको भन्दा निकै ठूलो डर देखेको थियो। उ सकेसम्म छिटो बुढालाई भेट्टाउने आशामा निकै बलपूर्वक बाँकटे हान्दै थियो। उसलाई केवल एउटै डर थियो अहिले, ऊ खोलाको बिचमा पुग्दा बिस्टे बुढालाई खोलाले ऊ भन्दा तल पुर्याउँछ कि भनेर। गाले बुढा कहिले उत्रने कहिले डुब्ने गरेको हेर्दै छिटोछिटो पौडिरहेको थियो।

उ बिचतिर पुग्यो त्यहिबेला बुढालाई खोलाले उसको नजिक केहि पलको लागि सतहमा देखाएर फेरि डुबायो। उ त्यतै पौडियो र हातले बुढालाई समात्ने प्रयास गर्न थाल्यो। उसका हातले बुढाको पाखुरा भेट्यो र उसले समात्यो। लगत्तै उसले महशुस गर्यो बिस्टे बुढा बाँच्ने आशामा उसको शरिर समात्न खोज्दैछन्। उसले निकै कुशलतापूर्वक केहि पलको लागि बिस्टे बुढाको पाखुरा छोडिदियो र घुमेर खोलाको माथिपट्टि पौडियो, लगत्तै फेरि हात बढाएर बुढाको कपाल समात्ने कोशिस गर्यो र उसका हातले बुढाको गर्धन समाते। उसले हात बढाएर बुढाको कपाल बलियो संग समात्यो र बुढाको टाउको पानीको सतह माथि ल्यायो। आफू खोलाको माथिपट्टि नै रहेर बुढाको बाँकि शरीर खोलाको तलपट्टि लडन दिएर कपाल समात्दै पौडँदै पारिपट्टि गयो र किनारमा पुगेर बुढालाई बगरमा सुतायो र आफू उत्तानो परेर निकै जोड जोडले स्वाँ स्वाँ गर्न थाल्यो। अत्याधिक शारीरीक परिश्रम परेकोले होला उसलाई मुटु पोलेको भान भयो। ऊ आँखा चिम्लेर उत्तानो परेर बालुवामा लडेर सास फेर्न थाल्यो। उसले थाहा पायो भउते किनारमा फर्केर दौडँदै बुढा नजिक आएर बुढाको छाति थिच्दै थियो।

ऊ निकै बेर यत्तिकै पल्टियो। केहि समयपछि उसको स्वाँ स्वाँ घट्न थाल्यो र उसले पल्टेर बुढा पट्टि हेर्यो भउतेले बुढालाई पानी छदाउँदै थियो। ऊ उठेर टुक्रुक्क बस्यो र भउते तिर हेर्यो।

"जिम्दै छन्, सास फेर्दै छन्…..एक गाग्रि जति छादे होलान्!"

भउतेले गालेको आँखाको प्रश्न बुझेर उत्तर दियो र बुढा नजिकै बालुवामा थ्याच्च बस्यो।

गाले फेरि उत्तानो परेर बालुवामा पल्टियो र आँखा चिम्लेर लामो सास फेर्न थाल्यो।
(क्रमश:)

   [ posted by Birkhe_Maila @ 02:42 PM ] | Viewed: 2060 times [ Feedback]

Birkhe_Maila

पुन्टे बुढालाई यतैतिर आउँदै गरेको देख्नासाथ कुम्लेको अनुहारमा हल्का डर व्याप्त भयो र उसलाई खैनिको तीव्र तलतल महशुस भयो। छिटो छिटो खैनि झिकेर मुखमा हालेर छेउमा पिचिक्क थुक्यो र भर्खरै काटिएको भालेतिर हेर्यो। गाढा राता र काला काला छिर्के मिर्के प्वाँख सहितको भालेको शरीर र रातो लामो सिऊर; पुन्टे बुढाले आफ्नो भाले चिन्न सक्ने सम्भावना धेरै थियो! बुढा आँगनको डिलबाट नजिकै आइपुगिसकेका थिए।

" ए डाउडर पानी तातो?"

कुम्लेले पुन्टे बुढा आउँदै गरेको हेर्दै मदनवालाई सोध्यो।

“ओह सला पुनटे दाजुको देइखके पानी उबालेको भुलिहालेछु, तपाइँ पुन्टे बुह्रो संग बतियावनुहोस हमि पानी लियावँछु!”

मदनवाले उठ्ने तरखर गर्दै भन्यो!

“पर्दैन डाउडर, बरु बुढा केइ परेर' आ’ होलान् तपाइँ बुढालाई ले’र भित्र जानुस म गरिआल्छु नि काटकुट्!”

कुम्लेले भाले राखेको बोरा अलिकता छेऊ पल्टाएर भालेलाई केहि छोप्दै भन्यो।

“क्यार्दै हो कम्पाउडरे र कुम्ले तिमारु?”

बुढा अलि परैबाट कराउँदै आए!

“डाउडरले भाले खाने भनो अनि काटिरा!”

टुक्रुक्क बसिरहेको कुम्लेले अलिकता ठाउँ सर्दै पुन्टे बुढाको नजरबाट भालेलाई छेक्ने कोशीस गर्दै उत्तर दियो।

मदनवा उठेर पुन्टे बुढा भएतिर गयो र भन्यो-

“कथि काइमसे आवनुभयो पुनटे दाजु तपाइँ? सब कुस्ले मंग्ले त छ हेन?”

“मलाई त के हुन्तो र, बिस्टे बुडाको नातिनी सान्नानी हराइछिन राति, तेसइलाई खोज्दै आ एतातिर!”

बुढाल नजिकै आइपुगे र भाले हेर्दै भने।

भालेको टाउको र पुछ्छरपट्टिको आधि जिऊ बोराले छोपिएको थियो। काटिएको घाँटि र पेट सम्मको केहि भाग देखिएको थियो।

“भाले त झक्किको देखिन्छ नि?’

बुढाले मुख रसिलो बनाउँदै कुम्लेतिर हेरेर भने।

“हेँहेँहेँ”

कुम्लेले दाँत देखायो।

“अभि काटनुभएछ अब, पानी डालके पवाँख उवाँख उखाडनेको बादमा टुकडा बनावने और पकावने हो!”

मदनवाले लगभग र्र्याल चुहाउँदै भन्यो।

“के भएछ पुन्टे बाजे बिस्टे बुडाको नातिनीलाई?”

कुम्लेले विषय परीवर्तन गर्यो।

“खै ब्यान ब्यानै चौतारीमा भेट्या थेँ, राति नै हराकि’ रे। भउते बज्जे र बुढा खोज्न भनेर पारी जान लाया रेछन!”

पुन्टे बुढा टुक्रुक्क बस्दै बोले र फेरि भालेतिर लोभि नजरले हेर्न थाले।

कुम्लेको ढुकढुकि फेरि बढ्यो।

“सला हमि सोचेँछु यो बरषातमा गावँमा ठिक होने वाला छेन, अभि केहि टेम पहले रिठे दाजु बेहोश भइके आवनुभएछ, अभि सुनेँकि सनानि हराइलिएछ!”

मदनवा ले उभिइ उभिई भन्यो।

“रिट्ठे बजिया बेहोश भयो रे? कइले?”

पुन्टे बुढाले चाख देखाएर सोधे।

“म हिनिराथेँ, ड्याम्म म संग ठोकिओ त्याँसि त फुस्रा आँखा पल्टाइहालो नि, मइँले त मरो भन्ठान्या जिम्दै रेछ, बल्ल बल्ल बोकेर ह्याँ सम्म ल्याइपुराको!”

कुम्लेले बयान गर्यो।

“ह्यइँ छ अइले नि तो मारोगी?”

पुन्टे बुढाले सोधे।

“यहि हुनुहुन्छ सैलान पानी दिएछुँ भितर हुनुहुन्छ! तपाइँ रिठे दाजुको देइखनेको जानुहोस हमि पानी लियावँछ पवाँख उखाडनेको लागि!”

मदनवाले भन्यो र घरतिर जिउ बढाएर टक्क अडिएर पुन्टे बुढालाई कुर्यो।

“लौ हेरम न त रिट्ठे बजियालाई के भ’ छ! त्याँसि भाले खाम्ला, हाम्रो भाग छ कि छैन?”

बुढाले पँहेला दाँत देखाउँदै कुम्लेलाई हेरेर सोधे!

कुम्लेले अझ धेरै दाँत देखाउँदै भन्यो-

“तपाइँकै भाले भन्ठान्नोस, जति खाए नि हुन्च!”

पुन्टे बुढाले खुसि भएर उठ्दै भने-

“ त्यत्तिकै के खाँदाहुम म, हाम्रामा नि झक्किको भाले छ तो काट्या दिन तँलाई रउसि संग ख्वाउँला ल मेरो बचन भो!”

यति भनेर बुढा कुम्लेको उत्तरको प्रतिक्षा नगरि मदनवा संग रिट्ठेलाई राखेको कोठा तर्फ लागे।

कुम्लेको सास आयो।

“डाउडर तपइँ पुन्टे बाजेसित रिट्ठेलाई हेर्न गए हुन्छ तो के जाति पानी सकिओ कि, एताको बेबस्ता म गरिआल्छु नि!”

ठूलो स्वरमा कुम्लेले टुक्रुक्कै बसेर मदनवा र पुन्टे बुढा तिर टाउको घुमाएर भन्यो।

“ठिके बात करनुभयो!” भन्दै मदनवा पुन्टे बुढासित रिट्ठे भएतिर लाग्यो।

कुम्लेले मदनवा र पुन्टे बुढा कोठामा पसेको देख्यो। जुरुक्क उठ्यो र मदनवाको कोठा भित्र गयो। चुल्होमा पानी भकभक उम्लिरहेको थियो। कुम्लेले यताउता हेर्यो। एउटा कुनामा पुरानो लुंगिको टुक्रा रहेछ। त्यो लिएर दुवैहातले उम्लेको पानिको भाँडो समात्यो र पानीको वाफबाट अनुहार जोगाउन घाँटि अलिकता बाङ्गो बनाउँदै पानी लिएर कुखुरा राखेको ठाउँमा आयो। पानी एकातिर राखेर उसले भाले छोपेको बोरा फैल्यायो र कुनै ढिलो नगरि भालेको खुट्टा समातेर सम्पूर्ण भालेलाई उम्लेको पानीमा डुबाएर एकछिन घुमायो र माथि उचाल्यो। प्वाँख र भाले तातोपानिले भिजेको गन्ध उसको नाकमा छिर्यो। एकछिन भालेको शरिरमा लागेको पानी तर्कन दियो, बोरामा भाले राख्यो र दुवै हातका औँला प्रयोग गरेर भालेको प्वाँख लुछ्न थाल्यो। केहि बेरमा नै भाले प्वाँखरहित नाङ्गो थियो। उसले टाउको पनि पानीमा डुबायो र सकेसम्म टाउकाको प्वाँखहरु पनि उखेल्यो। भाले र टाउको बोरामै एकातिर राखेर कुम्लेले सबै प्वाँखहरु जम्मा गरेर सोहोर्यो, आँगनको डिलबाट तल फालिदियो र फर्केर भाले भएकै ठाउँमा आएर टुक्रुक्क बस्यो। दाहिने हातको चोर औँला मुखमा भित्र सम्म हुल्यो र च्यापिराखेको खैनि हुत्तयाएर पर फाल्यो अनि बोराकै एक छेऊले औँला पुछ्यो। अचानो सोझ्याएर राख्यो र अचानो माथि भाले अड्यायो र एकछिन केहि सोचेर खल्तिबाट खैनि झिकेर फेरि एक चिम्टि जति मुखमा हुल्यो र पिचिक्क छेउमा थुक्यो। खैनि लागेको हात फेरि बोराको अघिकै भागले पुछ्यो र खुकुरी समात्यो। भालेको दाहिने खुट्टा कुम्लेको बायाँतिर थियो र बायाँ खुट्टा खुकुरी समातेको दाहिने हात तिर थियो। कुम्लेले बायाँ हातले उत्तानो पारेर राखोएको भालेको बायाँ खुट्टा समातेर हल्का उचाल्यो र केहि बायाँ नै ढल्कायो र खुकुरीले भालेको दायाँ खुट्टा र पेटको बिचको कापमा स्वाट्ट पारेर काट्यो र काट्दै गयो। भालेको तिघ्राको जोर्निमा बडो कुशलतापूर्वक कुम्लेले खुकुरी चलायो र दायाँ खुट्टा अलग गरेर बोरामा राख्यो। यसैगरि बायाँ सपेटा पनि छुट्ट्याएर राख्यो र कुखुरालाई उत्तानै पारेर तलपट्टिबाट पेट अलिकता चिर्यो र खुकुरी बोरामा राख्यो। दायाँ हात पेट भित्र कुशलतापूर्वक चलाउँदै हत्केलाले सम्पूर्ण आन्द्रा र भित्र्याँस समातेर बाहिर निकाल्यो, एकातिर राख्यो र मासुका टुक्रा बनाउन तल्लिन भयो।

 ******

 

कोठा बाहिरै गुन्द्रि ओछ्छ्याएर रिट्ठे, पुन्टेबुढा, कुम्ले र मदनवा बसेका थिए। बिचमा एउटा थालमा भर्खरै स्वादिस्ट बनाएर भुटिएको भालेको मासु थियो भने कुम्ले र पुन्टे बुढाको अगाडि २ वटा स्टिलको गिलाँसमा तिनपाने पनि थियो। रिट्ठेको सलाइन पानी अघि नै सकिएको थियो र कुम्लेले भाले काटेपछि मदनवाले बडो चाख दिएर मासु पकाएको थियो।पुन्टे बुढाले रिट्टेको आत्मवृतान्त सुनेर सहानुभुति पोखे र संगसंगै भाले संग तिनपाने नभै नहुने जिद्दि गरेपछि मदनवाले लुकाएर राखेको रक्सी दिनु परेको थियो। रक्सि दिन परे पनि मदनवा खुसि थियो किनकि धेरै पछि उसले भालेको मासु भनेजस्तो किसिमले पकाएर भने जति खान पाएरहेको थियो। कुम्ले आफ्नो पोल नखुलेकोमा खुसि थियो र रिट्ठे बाँचेकोमा भगवानलाई धन्यवाद दिँदै थियो।

पुन्टे बुढाले एक टुक्रा मासु मुखमा हुलेर चपाए र लगत्तै रक्सीको गिलाँस आधि सकेर मदनवातिर हेरेर भने-

“हातमा चिल्लो लागो, पुछ्न केइ चिज छ?”

मदनवाले पुछ्ने चिज सोच्दै भन्यो-

“वहि हमि भि सोचिरखेँछु, पुरा तेइल तेइल भएछ हमरो हाथ भि!”

मदनवा सोच्दै थियो, कुम्लेले नजिकै राखेको रिट्ठेको डोकोबाट भालेको मुख बाँधेको सुरुवाल झिक्यो र पहिला आफ्नो हात पुछेर पुन्टे बुढातिर बढायो।

बुढाले सुरुवालले हात मजाले पुछे र सुरुवाल मदनवालाई दिँदै कुम्ले तिर हेरेर प्रभाबित नजरले भने-

“एल्ले गर्च काम चाइँ, भाले नि ल्याओ पुछ्ने लुगा नि ल्याओ!”

कुम्लेले पँहेला दाँत देखायो। मदनवा हात पुछ्न थाल्यो।

दोश्रो पटक बुढालाई छातिको टुक्रा परेछ, एकै पटक दायाँ गाला मुनिबाट बङ्गारामा हुलेर 'किटिटिटिक्क’ आवाजका साथ बुढाले भालेको करङ् फोरेर स्वाद मानि मानि चपाउँन थाले। केहि नबोली एकछिनमा गप्ल्याक गुप्लुप गरेर निलेपछि बुढाले गिलाँस उठाए र आधि भरिएको गिलाँस एकै सासमा सिनित्त पार्दै, रिट्ठे तिर हेरे। रिट्ठे दाँत फुक्लेको बुढाले जसरि नरम मासु हल्का ओठ चलाएर चपाउँदै थियो मानौँ अलि स्वाद लिएर चपायो भने ऊ फेरि बेहोश हुन्छ।

“बडा मजा आइलियो!”

मदनवाले सपेटा तान्न थालतिर हात बढाउँदै भन्यो।

“कुम्लेले सित्तैमा भाले ल्याइदिएसी मजा आईआल्छ नि तँलाई!”

भन्दै पुन्टे बुढाले हत्त न पत्त मदनवाले उठाउन लागेको सपेटा उठाएर फेरि बङ्गारामा हुले!

अक्क न बक्क भएको मदनवाले हत्त न पत्त अर्को सानो टुक्रा उठाएर खायो र मुख केहि बिगार्यो। पाङ्ग्राको टुक्रा परेछ।

चारैजना गुन्द्रिमा एक अर्काको मुखामुख गरेर बसेका थिए र मजाले मासु खाँदै हात पुछ्दै, मुख पुछ्दै रमाउँदै थिए।

अचानक नजिकैबाट एउटा स्वर आयो-

“मदनवा कपाउँडार? कपाउँडार?”

सबैको ध्यान खानबाट भङ्ग भयो र सबैले आवाजको दिशामा हेरे। थकित र बिरामी जस्ता देखिएका नेपे बुढा उहि घुँडा सम्म आउने धर्का भएको लामो कट्टु लगाएर सवैलाई वाल्ल परेर हेर्दै मदनवालाई भन्दै थिए-

“ खै कपाउँडार बाउ, ब्यान देखुन सात पालि भन्दा बडि भओ पखाला ला लाएइ छ, सराद्दे गर्न हिन्या सुर्वाल नि कुन असत्तिलाई कालले लान नसकेर चोरेर लओ, मर्छु कि जस्तो भो, केइ ओखती छ होला? परानै जाला जस्तो भो गाँठे!”

यति भन्दै नेपे बुढाले सबैलाई सरसर्ती हेर्दै थुचुक्क गुन्द्रीमै बसे र अगाडि राखेको मासुमा एक नजर दिँदै कुम्लेले मुखको चिल्लो पुछ्दै गरेको सुरुवाललाई हेरे!

कुम्लेलाई मासु सर्कियो र नराम्रो संग खोक्यो!

 

(क्रमश:)

   [ posted by Birkhe_Maila @ 02:40 PM ] | Viewed: 1943 times [ Feedback]

Birkhe_Maila

झ्यालको डन्डीमा घोप्ट्याएको सलाइन पानीको बोतलको मुखबाट एउटा निश्चित अन्तरालमा पानीका थोपा तप् तप् गर्दै तल पाइपमा चुहिन्थे। कुम्ले एक टकले पानी चुहिएको हेर्दै थियो। उसको मुहारमा आज बिहान देखिको बदमाशी र क्रुरता सधैँलाई हराए जस्तो देखिन्थ्यो र अहिले यो क्षणमा उसको मुहारमा संसारभरिको निर्दोशता व्याप्त थियो। उसको मनले शायद भन्दै थियो, एउटा सानो बोतलमा भएको पानी सियोले घोचेर मान्छेको नशामा छिराउँदा मरेको मान्छे ब्युँतिने यथार्थ उसले बुझेर बुझिनसक्नुको छ।

मदनवा भर्खरै उसको कोठामा गएको थियो।

कुम्लेले बिरामी जाच्ने कोठा चारैतिर हेर्यो। सफा सुग्घर कोठा थियो। एउटा खाट थियो जसमा रिट्ठे सुतेको थियो। अलि पर एउटा काठको दराज भित्तामा टँसाएर राखिएको थियो; शायद औषधीहरु थिए त्यसभित्र। भुइँमा दुईवटा गुन्द्रीहरु थिए जसमा एक भन्दा बढि बिरामी आएमा राखिन्थ्यो शायद। उता दुई भित्ताको कुनामा केहि कागजका बन्द बाकसहरु थिए र त्यसभित्र यो बर्खालाई आइपुगेका औषधीहरु थिए जुन खुलेका थिएनन्।

रिट्ठे शान्त थियो र उसका आँखा बन्द थिए। गाला तथा च्यापुमा रौँहरु बढेका थिए र उसको अनुहार हल्का पँहेलो देखिन्थ्यो।

कुम्लेलाई कोठा भित्रको वातावरण खै किन हो भयावह लाग्यो। ऊ अलिकता खुम्चियो र एक पटक रिट्ठेलाई र धेरै पटक सलाइन पानीको थोपा चुहिएको हेर्दै उठेर बाहिर आयो।

बाहिर शीतल थियो। ठूलो आँगनमा कतै हिलो जमेका थिए त कतै झारहरु उम्रेका थिए। आँगनको डिलबाट तल चौतारी देखिन्थ्यो र अझै तल दोभानेमा खोला टल्किराखेको थियो। पारिपट्टिको बजार तुवाँलोले हो कि कुहिरोले हो ढाकेको थियो र त्यसमाथिको डाँडा तलपट्टि आधि मात्र देखिन्थ्यो, डाँडाको माथिल्लो भाग र आकाश, बादलले गर्दा एउटै भान हुन्थ्यो।

कुम्लेलाई अलिकता हल्का अनुभव भयो। भित्तामा अडेर लाएर टुक्रुक्क बस्यो र खल्तिबाट खैनीको पाउच निकाल्यो। बायाँ हत्केलामा केहि खैनि दायाँ हातले झार्यो र खैनीको पाउच दायाँ हात्केलामा गुजुमुजु पारेर च्याप्दै औँलाले खैनी च्यापेर मुखमा हुल्यो र पिच्च थुक्यो। खैनीको पाउच पहिलो पटक देखेको जसरी त्यसमा भएको चित्र हेर्न थाल्यो।

"खेनि खाइरहनु भएछ?"

काँधमा राखेको तौलियामा हात पुछ्दै मदनवा बाहिर निस्किएर भन्यो।

कुम्लेले पुलुक्क मदनवालाई हेर्यो र केहि नबोलि खैनीको पाउच मदनवातिर बढायो।

“हमि यो खान्देन कुम्ले दाजु, हमि हमरो बिरान्डके खान्छ, उ चुनाको साथमा खाने!”

खल्तिबाट एउटा प्लास्टिकको लाम्चो सानो डिब्बा निकाल्दै मदनवाले भन्यो र कुम्ले संगै उसैगरि टुक्रुक्क बस्यो।

कुम्लेले मदनवाले निकालेको सेतो डिब्बा निकै उत्सुकतापूर्वक हेर्यो र हँसिलो मुख बनाउँदै भन्यो-

“ एल्ले त रिंगाउला के रे नि? अस्तिन माछा मार्न जाँदा हर्केले कताडि ल्या रेछ कुन्नि, खोला बगरमा बसेर च्याप्या थेँ, त्याँटि भनननननन रिंगा'र भुतुक्कै बनायो मलाई त! अन्खेरुन फालेँ, त्याँसि तीनदिन भात खान नहुने गरेर चहर्यायो!”

कुम्लेको कुरा सुनेर मदनवालाई अलिकता हाँसो उठ्यो, हाँस्दै डिब्बाको एक छेऊबाट सुर्ती र अर्को छेउबाट डिब्बाको बिर्कोले अलिकता चुना कोट्ट्याएर हत्लेकामा राख्यो र डिब्बा बन्द गरेर खल्तिमा राख्दै, खैनि हत्केलामा मल्दै भन्न थाल्यो-

“खेँ खेँ खेँ कुम्ले दाजु, उ मुहको छाला जो छ उ मरनेको पर्छ पहले, उसको बादमा चुनावाला खेनि जो छ, बहुते आनन्द् दिन्छ।“

“मेरो चाइँ केइ लाग्दैन डाउडर चुनावाला खइनिसित!”

कुम्लेले मदनवाले खैनी माडेको हेर्दै हार खायो।

मदनवाको देब्रे हत्केलामा दाहिने हातको बुढि औँला कुशलतापूर्वक घुमाउरो पारामा चल्मलाउँदै थिए। बेला बेलामा माड्न छाडेर दाहिने हातको चोर औँलाले हत्केलाको छेउ छेउमा पुगेका खैनि सोहोरेर बिचमा ल्याइपुर्याउँथ्यो र फेरि बुढि औँला घुमाउँदै मल्न थाल्दथ्यो। मदनवाले एक पटक दाहिने हत्केलामा देब्रे हत्केलाको थपडि हानेर खैनीको धुलो उडायो र नाक बिगार्यो। कुम्लेले जोडले हाच्छिउँ गर्यो र मुख बिगार्यो।

“खार लाएर छिउँ नइँ आयो मेरो त!”

अझै मुख बिगार्दै कुम्लेले भन्यो।

“खेँ खेँ खेँ…कुम्ले दाजु तपाइँ बानि परेछेन त छिँकेछ, हमि बानि परेछु हमि छिँकदेन ऐसन खारसे!”

हाँस्दै यति भन्दै मदनवाले फेरि एक पटक थपडि बजायो। अघिको भन्दा बढि धुलोहरु उडे र मदनवाले नचाहँदा नचाहँदै जोडले हाच्छिउँ गर्यो!

कुम्ले वाल्ल परेर मदनवालाई हेर्न थाल्यो र जोडले हाँस्यो।

मदनवा पनि मरि मरि हाँस्न थाल्यो!

“ सला पहलिबार जिन्द्गिमे खेनिके खारसे छिँक आयो!”

मदनवाले भर्खरै गरेको गफ झूटो साबित होला भनेर आफैँलाई जोगाउने कोशिस गर्दै भन्यो र औँलामा खैनी च्यापेर मुखमा हुल्यो।

कुम्ले मदनवाको अनुहारमा अझै वाल्ल परेर हेर्दै थियो मानौ मदनवा कुनै अर्कै ग्रहबाट आएको प्राणी हो!

मदनवा केहि सम्झे जस्तो गरेर जुरुक्क उठ्यो र कुम्लेतिर हेरेर भन्यो-

“ दाल रखेथिएँ चुल्होमे देइखके आवँछु, तपाइँ रिठे दाजुको देख्न जानुहोस!”

कुम्लेलाई भित्र जान मन थिएन। भित्र रिट्ठे बेहोश थियो र संसारकै सवैभन्दा नरमाइको दृष्य सलाइनपानिको थोपा चुहिँदै बेहोश रिट्ठेको हातमा छिरेको दृष्य थियो। उसले मदनवाले भनेको सुने नसुन्यै गर्यो। मदनवा उत्तरको प्रतिक्षामा कुम्लेलाई हेर्न थाल्यो।

कुम्लेले मदनवालाई हेर्यो। ऊ मदनवालाई दिने जवाफ खोजिरहेको थियो शायद, त्यहिबेला भित्र रिट्ठेले बिस्तारै कनेको जस्तो,कराएको जस्तो, रोएको जस्तो आवाज आयो। कुम्ले जुरुक्क उठ्यो। मदनवा रिट्ठेलाई राखेको कोठातिर लम्कियो, कुम्ले पछि पछि लाग्यो।

रिट्ठेका आँखा आधि खुलेका थिए र सुकेर पाप्रा जस्तो देखिने ओठमा बेला बेलामा जिब्रो फिराउँदै थियो।

“झन्डै मर्या थिस तँ बजिया!”

कुम्लेले ठूलो स्वरमा रिट्ठेको नजिक जाँदै सलाइनपानीको बोतल हेर्दै भन्यो।

“केहि भए थिएन रिठे दाजु, उ डिहइडरेसन भए थियो कुम्ले दाजु तपाइँको हियाँ लियायो, हमि सैलन चढायो अब सब ठिकठाक हुन्छ सैलान सकनेको बादमा!”

रिट्ठेले के भएको याद गर्ने कोशीस गर्यो। उसलाई ऊ बेहोश हुनुभन्दा पहिला कुम्लेले झुकेर हेरेको याद आयो। केहि नबोलि फेरि आँखा चिम्लियो; शायद जिउँदै छु भनेर ढुक्क भएको थियो।

“तपाइँ आरामसे सुत्नुस रिठे दाजु सैलान सकनेको टेम लाग्छ उठनेको हुन्देन! हमि उधर खाना बनावँदे छ, सैलान सकनेको बादमा तीनजने मिलके खना खाने तपाइँ तग्डा हुन्छ!”

मदनवाले सलाइनपानीको मात्रा हेर्दै मनमनै समय लाग्ने अनुमान गरेर भन्यो र ढोकातिर लम्कियो।

रिट्ठेले सहमतीमा अलिकता टाउको हल्लायो।

कुम्लेले केहि नबोली एकपटक रिट्ठेलाई हेर्यो र मदनवाको पछि लाग्यो।

बाहिर निस्केर एक पटक लामो सास तान्यो कुम्लेले र भित्तामा अडेस लाएर उभियो। मदनवा आफ्नो कोठाभित्र छिर्यो।

खै किन हो कुम्ले अब ढुक्क देखिन्थ्यो। कुम्ले सोच्न थाल्यो। अचानक उसलाई डोको र त्यसभित्र राखेको भाले याद आयो।

रिट्ठेलाई होश आइसकेको थियो र कुम्लेले भाले राखेको डोको उसैको थियो। शायद रिट्ठेले बेहोश हुनु भन्दा अगाडि कुखुरा पनि देखेको थियो। यहाँ कुरा लुकाउनु उसलाई ठिक लागेन। भित्र बाट मदनवाले बनाएको दालको बास्ना आईरहेको थियो। उसलाई भोक लागेको अनुभव भयो। उसको दिमाग चल्न थाल्यो। मनवालाई भालेको बारेमा जस्तो कुरा पनि ऊ बनाएर भन्न सक्थ्यो र रिट्ठे बिरामी थियो, उसले यहाँ नल्याएको भए बाटोमै मर्न सक्थ्यो। यस अर्थमा रिट्ठेले उसको उपकारको बदलामा भालेको कुरा थाहा पाइहाले पनि लुकाउनु पर्दथ्यो। बिहानै देखि धपेडि परेको थियो उसलाई र उसको भोक बढ्दै थियो। आधा दिन भैसकेको थियो र यहाँबाट घर पुगेर भाले पकाएर खान दिन पुरै बित्न पनि सक्थ्यो। ऊ डोको तिर लम्कियो र घुम हटायो। भित्र भालेको मुख सुरुवालबाट फुत्किएको थियो तर भाले चुपचाप थियो। उसलाई भाले मर्यो भन्ने लाग्यो र हात बढायो। उसको हातले भालेलाई स्पर्ष गर्नासाथ भालेले आवाज निकाल्यो। भाले जिउँदै थियो र शायद छोपेदेखि गिजलेको भएर हो थाकेको थियो। उसके केहि बेर केहि सोच्यो। उसले भालेको दुबै खुट्टा समातेर हातमा झुन्ड्यायो। भाले एक पटक फट्याक फुटुक गर्यो र चुप लाग्यो। भाले झुन्ड्याउँदै ऊ मदनवाको कोठातिर गयो।

भित्र मदनवा कसौँडिमा दाल घोट्दै थियो।

“डाउडर!”

कुम्लेले ढोकामा उभिएर बोलायो।

मदनवाले फर्किएर ढोकातिर हेर्यो। कुम्लेको हातमा झक्किको रातो भाले देखेर अवाक भयो।

“ल यो बेच्न निस्क्या थेँ, रिट्ठे बजिया मर्न लागो बनेर यतै ल्या को, भोक नि लागो, काटकुट पारेर बनाम्न मिल्ने भ’ बनाम के रे, खा’र बाँकि भा मासु चाइँ मलाई चाइँछ नि फेरि?!”

दाँत देखाउँदै मदनवातिर हेरेर कुम्लेले भन्यो।

मदनवाको मुहारमा खुसि र तीव्र मासुको भोक देखियो! अत्यन्त उत्साहित भएर जुरुक्क उठ्यो र भन्यो-

“ जायकेदार भाले लियावनुभएछ तपाइँ, हमि काइटके मसाला वसाला डाइलके बनावँछ!”

मदनवा कुम्ले तिर आयो र पहिले भन्दा झन उत्साहित हुँदै भालेतिर हेर्दै भन्यो-

“ बडावाला भाले छ, हमि तीनजने भरपेट खाइके भि बहुते मासु बचनेको छ तपाइँके घइर लानेको लागि!”

अचानक कुम्लेले मन परीवर्तन गर्ला भन्ने डरले मदनवाले भन्यो।

“ ल खाम खाम भोक लागेर आन्द्रा छुत्ति खेल्न थालिसको मेरो त!”

कुम्लेले भित्र पस्दै भन्यो।

“ भइहाल्छ कुम्ले दाजु, तपाइँ बस मारनेको काम गरिदिनुहोस, काटने वाटने पिस बनावने काम हमि करिहाल्छु!”

मदनवाले भाले मार्न डराएर भन्यो र कुनामा राखिएको खुल्ला दराज जस्तो ठाउँबाट एउटा खुकुरि निका्दै कुम्लेलाई दियो।

कुम्लेले बायाँ हातले खुकुरी लियो र दायाँ हातले भाले झुन्ड्याउँदै बाहिर गयो। मदनवाले चुल्हो बाट दालको भाँडो निकालेर एकातिर राख्यो र एउटा डेक्चिमा गाग्रिबाट पानी सारेर चुल्होमा बसाल्यो, एउटा प्लास्टिकको बोरा लियो र बाहिर आयो।

आँगनमा अलि पर कुम्ले मदनवालाई कुरिराखेको थियो। मदनवा पुग्यो र आँगनमा बोरा ओछ्छ्यायो।

“अचानो छइन डाउडर?”

कुम्लेले खुकुरी बोरामा राख्दै सोद्धयो।

“अभि लियावँछु कुम्ले दाजु!”

मदनवाले केहि सम्झे जस्तो गर्यो र लगभग दौडेर भित्र छिर्यो र एउटा डल्लो अग्राखको अचानो लिएर आयो र बोरामा खुकुरि संगै राख्यो।

कुम्ले टुक्रुक्क बस्यो र भालेको दुवै खुट्टा आफ्नो दायाँ खुट्टाले थिच्यो। भाले अलिकता छट्पटायो। पखेटा पहिलेदेखि नै खप्टिएका थिए त्यसैले फडफडाउन पाएन।

मदनवा निकै उत्सुकता पूर्वक हेरिराखेको थियो।

कुम्लेले अचानो अलिकता अगाडि सार्यो। दायाँ खुट्टाले भालेको खुट्टा थिचेकै स्थितीमा देब्रे हातले भालेको मुख च्याप्प समात्यो र अचानोमाथि लगभग टाँसेर तन्काएर राख्यो । भाले हल्लिन सकेन।

“खुकुरी दाबबाट झिक्नुस त डाउडर?”

उसले त्यहि स्थितीमा मदनवालाई भन्यो।

मदनवाले उस्तै उत्सुकताका साथ दाबबाट खुकुरी झिक्यो, अगाडि राखिदियो र आँखा झिमिक्क नगरि हेर्न थाल्यो।

कुम्लेले दायाँ हातले भालेको गर्धनको प्वाँख केलायो र माथिपट्टिका केहि प्वाँख जोडका साथ लुछ्यो। साना साना मसिना भुवाहरु एकछिन यता उता उडे। उसले दाहिने हातले खुकुरी समात्यो। देब्रे हातले भालेको टाउको देब्रेतिर अचानोमा टाँस्दै तन्कायो र दाहिने खुट्टाले भालेको खुट्टा थिचेर केहि दायाँ तर्फ तन्कायो। दाहीने हातमा खुकुरी केहि माथि उचालेर भालेको गर्धनमा जोडले हान्यो, हात र खुट्टामा उसले लगाएको बल छाडिदियो। भाले दुई टुक्रा भयो र भालेको शरीर बोरामा केहि बेर फड्फडाउन थाल्यो। अचानोमा अलिकता रगत पोखियो र सेतो प्लास्टिकको बोरामा धेरै रगत पोखिए।

हँसिलो मुख लिएर कुम्लेले मदनवा तिर हेर्यो। मदनवाले अझ हँसिलो मुख लिएर कुम्ले तिर हेर्यो।

केहि बेर मै भाले फड्फडाउन बन्द भयो र मासुमा परीवर्तन भयो।

कुम्लेले खुकुरीमा लागेको रगत भालेको पेटको प्वाँखमा पुछ्यो र खुकुरी दाबभित्र हुल्यो।

“एss! पानी त उमाल्या छ?”

कुम्लेले केहि सम्झे जस्तो गरेर मदनवातिर हेर्दै भन्यो।

“बाहिर आवनेको टेममा चुल्होमा रइखके आएको , तात्दे छ!”

हँसिलो मुख लगाउँदै उत्सुकतापूर्वक मदनवाले उत्तर दियो र यता उता हेर्न थाल्यो।

आँगनको डिलको बाटोतिर हेर्दै मदनवाले झन हँसिलो मुख बनायो र अझ रमाएको जस्तो देखियो। कुम्लेले मदनवालाई हेर्यो र मदनवाको आँखा बाटोतिर लागेको देखेर बाटोतिरै नजर घुमायो। कुम्लेलाई आफ्नो मुटुको धडकन अचानक बढे जस्तो लाग्यो। ऊ किर्कर्तव्यविमूढ देखियो र बेचैन देखियो। आँगनको डिलको बाटोबाट पुन्टे बुढा यतैतिर आउँदै थिए!

(क्रमश:)

   [ posted by Birkhe_Maila @ 02:34 PM ] | Viewed: 1889 times [ Feedback]