मन र माटो
Sep, 4, 2003.
C 21, Asian Institute of Technology, Bangkok.
सायद् जिवन गोरेटोहरुमा लमतन्न तेर्सिरहेका अनगिन्ति दिनहरुका केहि टुक्राहरु आजभोलि म खर्चिरहेछु, AIT का dormitory हरुमा, पुस्तकालय, स्कुल्, क्याफे र grocery store हरुमा, AIT Center र Korea House हरुमा।
Mathematically, जतिसुकै मसिनो टुक्रा तयार गर्नुस् जिन्दगीको, there exists a point in the open interval of that segment. तेसैले जिवन अविछिन्न यात्रा हो, continuous. नत्र त म यो AIT का लागि भनेर लेखिएको टुक्रालाई वाइपास गरेर २ वर्ष पछिको जीवन सुरु गरिदिन्थें हुँला - त्यहिं, जहाँ मेरो पन छ; मेरि आमा, मेरो गाउँघर्, पाखा पखेरा, उकाली ओराली, मेरो माटो, मेरो देश।
हो तेहि अविछिन्नतालाई भोगिरहेछु, म। Physically, देख्नमा माटो उस्तै हो; घरहरु उस्तै हुन् - भलै अलि बढि आधुनिक होलान्; मानिसहरु पनि उस्तै हुन् - सबै खान्छन्, खेल्छन्, कुरा गर्छन् - भलै भाषा भिन्न होला; वर्षा भइरहेछ, उस्तै - जसरि मेरो आँगनमा वर्षन्थ्यो; घाम उस्तै लागिरहेछ - भलै चर्को किन नहोस्; घांसहरु हरियै छन्; पानी ओरालो तिरै बगिरहेछ; चराहरु उडिरहेका छन्, तेसरी नै - जसरी मेरो रानी वनमा उड्ने गर्थे; विरालाहरु छन्, प्रसस्त, उस्तै, उसरिनै 'म्याउँ' गर्छन्।
फरक के त? फरक? सबैथोक् फरक्। जव मन फरक् छ भने यि सबै अभयवहरु कसरी एकै हुन सक्छन्? यो मन एउटा जे छ - तेसैमा जिवनको वास्तविकता चिप्लन्छ। म यि सबै उस्तै पनाहरुलाई दुरुस्ततामा मिलाउन सक्थिद। समग्रमा यि म जे उस्तै भनिरहेछु, त्यहिंनिर फरकपनको अभाश उजेल्लिन्छ। यदि केहि कुरा उस्तै वा उहि हो भने किन त्यस्लाई त्यसो भनिरहनु पर्यो र? यो उस्तै हो भन्नु त फरक कुरालाई नाइलनको पारदर्शी कपडाले ढाक्न खोज्नु मात्रै हो।
म सम्पुर्ण फरकपनाहरुबाट आफ्ना नयाँ दिनहरु ब्यतिथ् गरिरहेछु। कहिले देखि लाग्ला कि म अव फरकपनहरुबाट समानतामा उक्लिसकें? अवस्यै यि भिन्नताहरुलाइ समयले फिक्का वनाउँदै लैजाला। तर यो पक्का छ - कहिल्यै पनि यि भिन्नताहरु पुर्णत: निख्रिने छैनन्।
कहिल्यै पनि थाईल्यान्डको माटो मेरो हुन सक्दैन। कहिल्यै पनि मेरि आमा अरु कोहि हुन सक्दिनन्। कहिलै पनि मेरि सोल्टीनी कुनै चिम्रा आँखा गरेकि भियतनामी तरुनी हुन सक्दिनन्।
फेरिपनि, जिवन् अविछिन्न छ। तेसैले .....
सरर सुइटर् बुनेर, सुइटर् बुनेर,
बसौं साथि हो गाउँघरको मायाँ भुलेर।
सुर् न ताल्।
