|
|
| |
|
बुद्ध त इतिहास भईसकेछ ।
आदर्श मात्र बाँकि रहेछ ।
व्यवहारमा भने होइन रहेछ ।
दर्शन मात्र हुन पुगेछ ।
यथार्थता देखि टाढा भागेछ ।
गह्रा गह्रामा जब हली दाइ
लौरो लगाउछन् शान्ति गोरूलाई
आलहरूमा अशान्तिको बिऊ छर्न ।
शरदको बिहानमा हस्याङ फस्याङ गर्दै
भदगाउँले दाइ खर्पन बोकि कुम दुखाउछन्
अशान्ति सब्जि बेच्न् ।
बसन्तको आगमन सँगै
खैरा साहेबको पछि शेर्पा दाइ
नयाँ किर्तीमानको लागि हिमाल चढ्छन्
अशान्तिको बिगुल फुक्न ।
मलाई किन किन यस्तै लाग्छ ।
जहाँ तहि अशान्ति नै पाउँछु ।
दिनानुदिन,
अशान्ति छरिएकै छ ।
अशान्ति बेचिएकै छ ।
नाबालक रूदा अशान्ति देख्छु ।
बृद्द खोक्दा भयभित हुन्छु ।
प्रत्येक असारको दबदबे हिलोमा
यसरी अशान्तिको रोपाई गर्दा
प्रत्येक असोजको खुला मौसममा
अराजकताको फसल उब्जने पो हो कि, डर लाग्छ ।
प्रत्येक अशान्ति खर्पनको दुखाईले
बजार भरीभराउ हुदा
प्रत्येक घरको स्थिरतामा
अस्थिरताको त्रास बढ्ने पो हो कि, डर लाग्छ ।
प्रत्येक किर्तीमानको
लालचले उकालो लाग्दा
तापले हिमाल पखालिएर
अस्थिपञ्जर हुने पो हो कि, डर लाग्छ ।
किन किन यस्तै शंखा हुन्छ ।
प्रत्येक शान्तिमा
अशान्तिले धावा बोलेझै लाग्छ ।
२०५०।०१।०५ © 2008, P. Gurung
[ posted by
mr.jomsom @
05:14 AM ] | Viewed: 2711 times
[
Feedback]
|
|
|
| : |
स्वतन्त्रताको लहरमा
हावाको बहाव सँगै
जब एउटा चङ्गा उड्न थाल्छ ।
अनि एकटक हेरीरहन्छु म ।
खुशी, उमंगका साथ
विशाल आकाशमा
अगिपछि, दायाँबायाँ गर्दै
एउटा मसिनो त्यान्द्रामा अडिई
आधार एउटा लट्टाईको
जीवन दाता एक मान्छे ।
यहि बलियो जगको सहारामा
जब चङ्गा नाच्दै रमाउदै हुन्छ ।
अनि मलाई लाग्छ,
ऊ हावालाई गिज्याई रहेको छ ।
आफ्नो कुशलता देखाउदै ।
शितलवमा झै चमक
स्प्रिङमा झै लचक
मत्स्यको चालमा
मृगको हिडाई लिई
तल माथि उफ्रिरहेको छ ।
आफ्नो अस्तित्व बनाइरहेको छ ।
हेर्दा लाग्छ,
उ जीवनको भरपुर आनन्दमा छ ।
नविन सोचाईमा छ ।
उदार हृदय लिएर,
स्वतन्त्रतामा रमाईरहेको छ ।
तर जब,
महत्वकांक्षा उनीहरूमा बढ्छ ।
स्वतन्त्रताको सीमा नाघ्छ ।
अनि हनन् हुन पुग्छ
एक आपसमा,
स्वतन्त्रताको,
सदाचारको,
सदिच्छाको,
सु-विचारको ।
चैतन्य स्फूरण हुन नपाउदा,
सिर्जना हुन्छ भिमकाय परिस्थिती,
अनि परिणाम,
चेट… चेट… चेट…
अव वातावरण भिन्न देख्छु ।
समयले नयाँ मोड लिन्छ ।
एकपल पूर्व, हावालाई जिस्काई नाच्ने ।
अहिले हावाको इच्छामा लडिरहेको छ ।
हावाको चाहनामा बगिरहेको छ ।
न त कुनै रोमाञ्चक चाल नै छ ।
न त कुनै नव-जाग्रतको आँश नै छ ।
मात्र आभास हुन्छ,
पर्वत छोडेको ढुङ्गा झै ।
एकपल्टको वक्रदृष्टिले गर्दा,
हृदयविदारक स्थिती जागृत हुन्छ ।
सारा जलमलाहटले रोसनी गुमाउंछ ।
आफ्नो जग गुम्न पुग्दा ।
आधारबाट छुट्न पुग्दा ।
अनि मलाइ सम्झना हुन्छ ।
मेरो आधार, मेरो घर ।
मेरो जग, घरको सुरुवात ।
फरक पनि देख्छु,
घर र आधुनिक समाजको दोसाधमा ।
जहाँ,
विषम परिस्थितिहरू मडारिन्छन् ।
अपार भुटोहरू देखा पर्छन् ।
सन्तुलित गर्न उखुम नै पर्छ ।
यसरी एउटा सच्चाई,
सामुन्ने आई घुँडा टेक्छ ।
अनि,
मेरो अन्तस्करणबाट आवाज आउँछ ।
चङ्गाको लट्टाई, मेरो घर ।
खुला हावा, अत्याधुनिक समाज ।
मसिनो धागो, सारभुत सन्तुलन ।
२०५९।०९।२५ © 2008, P. Gurung
[ posted by
mr.jomsom @
04:53 AM ] | Viewed: 2930 times
[
Feedback]
|
|
|
| : |
आफ्नो मनलाई अलि तल झारे ।
मैले आफ्नो मनलाई अलि बायाँ सारे ।
फेरी अलि पछि धकेले ।
अनि
बनेको एक एकाई आयतनलाई राम्ररी नियाले,
त्यो अटल थियो ।
त्यो विश्वस्त थियो ।
अनि निश्चिन्त पनि थियो ।
मनलाई तीन तिर सार्दा पनि ।
मेरो मस्तिष्कले लगाएको,
साम दाम दण्ड भेद देखि टाढा थियो ।
वरिपरीका सम्पूर्ण ढोका खोली,
शुभ साईतको लक्षणमा,
सु-स्वागतको लागि तत्पर थियो ।
एक आकार दिन ।
तरललाई ठोसमा बन्द गर्न ।
संयोगान्तको आशमा ।
दरिलो भविष्यको खोजमा ।
मन आखिर कमलो नै हुदो रहेछ ।
भावनामा बग्दो रहेछ ।
सदा टाढा हुन खोज्दो रहेछ ।
दिमागको चतुराई भन्दा टाढा, धेरै टाढा ।
स्वच्छ प्रक्रिति तिर खेल्दै, रमाउदै ।
सजिलै देख्न नसकेको त्यो ।
आज छर्लङ्ग हुने गरि उदाङ्गियो ।
झ्यालको पर्दा हटाउदा,
देखिएको सुन्दर हिमाल झै,
सुन्दर अनि पवित्र त्यो ।
निर्दोष अनुहार लिई,
केहि मागिरहेको थियो ।
कसैलाई खोजिरहेको थियो ।
सायद हुन सक्छ,
स्वतन्त्रता …… ?
स्वछन्दता …… ?
स्थायित्व …… ?
सदाचार …… ?
अनि अधिकार …… ? मेरो जीवन सजाउने ।
एउटा बनेको अल्प घनाकारमा
उच्च घनत्व पाईदो रहेछ ।
विशाल अर्थ भेटिदो रहेछ ।
जुन कल्पना भन्दा बाहिरको भयो ।
म सोच्न बाध्य छु ।
यथार्थताहरू हिजो कसरी जालोमा अड्क्यो ?
वास्तविकताहरू कसरी अन्धकारमा डुब्यो ?
यी सारा यसरी देख्न सकिन्छ,
अर्थहरू यसरी भेट्टाउन सकिन्छ,
भन्ने पहिला नै थाहा भएको भए ।
म पहिले नै,
एक एकाई आयातनको निर्माणमा अवश्य लाग्थे ।
अनि स्वच्छ मनलाई सान्त्वना दिन्थे ।
२०५९।०८।०८ © 2008, P. Gurung
[ posted by
mr.jomsom @
04:35 PM ] | Viewed: 2980 times
[
Feedback]
|
|
|
| : |
कल्पनाको सागरमा डुब्न उपयुक्त छ यो ।
हेर्दैन दायाँ बायाँ गर्देन तल र माथि ।
आकाशबाट झरेन यो धर्तिबाट खनिएन ।
कुन मात्रा बढ्दैछ भिजेको रूमाल यो ।
परिचितहरू बिचको अपरिचित यो ।
समय बताउन मुन्टो बटार्छ ।
सफलताको पोको बाँध्न सक्दैन् यो ।
कलम समाउन सक्छ तर लेख्न खैं ।
हेर्छ त्यो अनुहार देख्छ यो ।
नडराएको भानमा डराउँछ यो ।
सम्झन्छ आफू हाँसे संसार हाँस्छ ।
तर बिर्सन्छ हाँस्नेको अदृश्य मुहार ।
मख्ख छ सम्झन्छ आफू छ ओतमा ।
तर त्यो ओत कहाँ छ सोच्दैन यो ।
चार खुट्टाको कुर्चिसँग गर्भ गर्छ यो ।
झुण्डिएको झोलालाई बिर्सन्छ यो ।
भमराको खोजि गर्छ फक्रन नसक्ने फूल यो ।
आवाज सुन्न लालायित भित्ताहरूको बिचमा छ यो ।
२०५७।०५।१५ © 2008, P. Gurung
[ posted by
mr.jomsom @
12:34 PM ] | Viewed: 3008 times
[
Feedback] (1 Comment)
|
|
|
| : |
मलामी नपाएका लासहरू
सडकका बिचोबिच भेटिन्छन् ।
सडकका किनारै किनार भेटिन्छन् ।
सहरका गल्लि गल्लिमा भेटिन्छन् ।
ठूला-ठूला घर देखि झुप्रा सम्ममा भेटिन्छन् ।
जिउँदै कुहिएर गन्हाएका लासहरू
सहर देखि गाऊँ सम्म भेटिन्छन् ।
कोठा देखि सिँह दरबार सम्म भेटिन्छन् ।
मैदान देखि पहाड सम्म भेटिन्छन् ।
जन्मदा आमाको पिँडा बढाएकाहरू,
हुर्कदा बाबाको पाऊ थकाएकाहरू,
आमाको ममता पाएकाहरू
बाबाको काँखमा खेलेकाहरू
आज आमाको ममता
अनि बाबाको काँख
बिर्सन सक्ने भएका छन् ।
आमाको पिँडा अनि बाबाको कष्ट
देख्न सक्ने भएकाछन् ।
वाह... वाह...
आज आफ्नै आमाको छातिमा टेकेर
बाबाको टाँउको थिचेर
सगरमाथालाई झुक्न लगाउनेहरू
बैरीलाई हाँस्न लगाउनेहरू
दिनानु-दिन बढिरहेको छ ।
जसरी,
असार – श्रावणको भारी बर्षातमा,
बाटो नपाई मरेका मुसाहरू,
विबेदले मारिएका कुकुरहरू,
यत्र तत्र छरिएर,
जहाँ तहि भेटिन्छन् ।
त्यसरी नै,
मरेर लास सरह भएका छन् ।
मलामी नपाएर यत्र तत्र छरिएका छन् ।
लासको रास थुप्रिएका छन् ।
२०५९।०९।२० © 2008, P. Gurung
[ posted by
mr.jomsom @
05:35 AM ] | Viewed: 2866 times
[
Feedback]
|
|
|
| : |
|